Igrzyska historii. Inspirująco o Cichociemnych
Igrzyska Historii. Tropem Cichociemnych – pod taką nazwą Jednostka Wojskowa NIL oraz Zespół Szkół nr 1 im. Ignacego Łukasiewicza w Gorlicach, przy współpracy dr Łukasza Płatka z Instytutu Pamięci Narodowej w Krakowie oraz Stowarzyszenia Miłośników Ziemi Gorlickiej, zorganizowali w dniach 29-30 maja 2025 niezwykłe przedsięwzięcie edukacyjne, upamiętniające 31 Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej. Projekt przygotował Marcin Radzik, nauczyciel historii z ZS nr 1. Okazał się logicznie skonstruowany, ciekawy, atrakcyjny dla młodzieży, inspirujący i wartościowy poznawczo. Zawierał elementy rajdu, wymagał wysiłku fizycznego oraz wytężenia młodych umysłów. Cieszę się, że mogłem w tym Projekcie także uczestniczyć 🙂
W materiałach tego niezwykłego Projektu czytamy m.in. – Trudno przejść obojętnie wobec fenomenu Cichociemnych, również pod kątem losów ich rodzin. Te poruszające historie staną się nam bliższe, gdyż dotyczą naszych rodzinnych stron – i poznamy je osobiście. Staniemy np. nad sądeckim grobem CC „Orczyka” (Jurka Iszkowskiego) – czyli słynną mogiłą ze śmigłem, Trzeciego dnia wojny 25-letni Jurek, pilot bombowy 2 Pułku Lotniczego, w trakcie lotu do Lwowa ląduje pod Krakowem, by oświadczyć się ukochanej i wziąć z nią ślub w więcławickim kościele (wstąpimy do niego drugiego dnia rajdu). Do Lwowa Jurek odleciał przed zmierzchem. Kolejny raz nowożeńcy zobaczą się za 7 lat, gdy po burzliwych wojennych i powojennych losach, CC „Orczyk” wyjdzie z komunistycznego więzienia, a wcześniej cudem ujdzie śmierci z rąk SS.
Takich historii nie zabraknie, a każda pomoże uczestnikom rajdu nabyć większego szacunku do Ojczyzny i narodowej Tradycji. Jeszcze żyjemy w świecie gdzie „wszystko jest na sprzedaż”, ale wchodzimy w czas, gdy świadectwo CC wielu z nas bardziej zrozumie i doceni…
Uczestnicy rajdu szybko zauważą, że drogi ich codzienności biegną czasem niewiarygodnie blisko ścieżek życia komandosów AK. Oto bowiem w 11 różnych miejscach czeka na uczestników 15 poruszających życiorysów CC (i ich bliskich), których nasz region gościł na swojej ziemi. Dla pełnego kontekstu tematów przewidzianych do prezentacji na rajdzie, jego scenariusz wzbogaciliśmy o 16 kolejnych historii dotyczących kolegów owych 15 bohaterów, którzy również weszli w szeregi polskich specjalsów z lat II wojny.
Do udziału w rajdzie zaproszono trzynaście czteroosobowych zespołów młodych ludzi, reprezentujących szkoły wybrane z trzech małopolskich powiatów: gorlickiego, nowosądeckiego i limanowskiego. Zespoły uczestniczyły w „Igrzyskach Historii” pod opieką swych nauczycieli, ale także komandosów Jednostki Wojskowej NIL. Oprócz interakcji intelektualnych, związanych z poznawaniem historii Cichociemnych, młodzież mogła uczestniczyć w zawodach strzeleckich, siłowych i sprawnościowych. Uczestnicy odwiedzili miejsca związane z biografiami poszczególnych Cichociemnych, m.in. Hutę Polańską, Binarową, Libuszę, Gorlice, Nowy Sącz i Szczawę. Zespoły młodych ludzi odwiedziły Salę Tradycji Wojsk Specjalnych, a zwieńczeniem wszystkich zmagań był konkurs wiedzy o Cichociemnych. Warto podkreślić, że Projekt został zaakceptowany przez Dowództwo Komponentu Wojsk Specjalnych oraz Dowództwo Generalne Rodzajów Sił Zbrojnych.
Cieszę się, że w trakcie realizacji Projektu miałem możliwość spotkać się z młodymi ludźmi, nauczycielami oraz komandosami JW NIL, aby podzielić się w miarę syntetycznej formie swoją wiedzą o Cichociemnych. Jeszcze większą radość sprawiło mi objęcie Projektem także mojego Dziadka por. cc Józefa Zająca ps. Kolanko, który urodził się w Gorlicach.
Rzadko można spotkać się z Projektem upamiętniającym Cichociemnych, który byłby tak intelektualnie spójny, łączył ze sobą sprawność fizyczną oraz intelektualną właśnie, a przy tym był inspirujący oraz wartościowy poznawczo. Jak się okazuje, historia nie musi być nudna, a młodzież na szlaku bohaterów, której towarzyszą komandosi, jest doskonałym pomysłem na wartościową edukację oraz podtrzymanie pamięci o Cichociemnych Spadochroniarzach Armii Krajowej. Najlepszym potwierdzeniem tej tezy były uśmiechnięte twarze młodych ludzi którzy uczestniczyli w Projekcie, a nawet entuzjastyczne wręcz reakcje uczniów na kolejne przedsięwzięcia projektowe. Jak podkreślają organizatorzy, koncepcja rajdu powstała głównie na bazie wiedzy z portalu elitadywersji.org 🙂
W projekcie uwzględniono indywidualne historie 31 Cichociemnych (kolejność alfabetyczna) m.in: Florian Adrian, Ignacy Bator, Przemysław Bystrzycki, Bronisław Czepczak-Górecki, Jerzy Iszkowski, Bolesław Jabloński, Marian Jurecki, Maciej Kalenkiewicz, Bronisław Kamiński, Władysław Kochański, Mieczysław Kwarciński, Władysław Miciek, Marian Mostowiec, Zbigniew Mrazek, Feliks Perekładowski, Roman Rudkowski, Franciszek Rybka, Tadeusz Sokół, Kazimierz Szternal, Michal Tajchman, Stanisław Winter, Jan Woźniak, Józef Zabielski, Józef Zając (mój Dziadek), Franciszek Żaak.
Ten niezwykły, wartościowy projekt edukacyjny powinien być kontynuowany, jednak szanse na taką kontynuację zależą również od znalezienia odpowiedniego wsparcia, zwłaszcza finansowego.
Historia Cichociemnych przedstawiona w sposób atrakcyjny dla młodzieży, inspirująca i pobudzająca intelektualnie, ale także wymagająca odpowiedniej sprawności fizycznej – to komplementarna propozycja edukacyjna o wysokiej wartości poznawczej, która powinna być pielęgnowana i rozwijana, stanowiąc niezwykle atrakcyjną ofertę dla młodych ludzi.
Ten Projekt dowiódł, że cieszy się uznaniem młodzieży i jest wart kontynuacji. Tego właśnie życzę organizatorom. Mam nadzieję, że również w kolejnych edycjach Projektu będę miał szansę spotkania z młodymi ludźmi i zaprezentowania Im historii niezwykłych żołnierzy w służbie specjalnej – Cichociemnych spadochroniarzy Armii Krajowej.
Zobacz także – Igrzyska Historii na stronie ZS nr 1
Foto: Błażej Miśtak, Mateusz Kozioł, Zespól Szkół Nr 1 w Gorlicach. Dziękujemy 🙂
CAMP STS 13 – Warszawa 2025
CAMP STS 13 czyli DNI CICHOCIEMNYCH NA WAT, Warszawa 2025, miał formulę trzydniowego (23-25 maja) spotkania cichociemnej młodzieży, głównie harcerskiej, podczas którego młodzi ludzie mieli sposobność wykazać się swoją sprawnością oraz wiedzą, a także nabyć nowe umiejętności oraz przyswoić całkiem niezłą porcję informacji nt. Cichociemnych spadochroniarzy Armii Krajowej.
Formuła tegorocznego CAMP STS 13 była zbliżona do ubiegłorocznej, ale w mojej ocenie jej realizacja była lepsza 🙂 Duża w tym zasługa Pana Grzegorza Wydrowskiego, prezesa Fundacji „Sprzymierzeni z GROM” oraz Pana Rektora – gen. bryg. prof. dr hab. inż Przemysława Wachulaka, Komendanta Wojskowej Akademii Technicznej. Przyznać muszę, że o ile kiedyś byłem dość umiarkowanie sceptyczny wobec takiej, nowej formuły Zjazdów Cichociemnych i Ich Rodzin, o tyle obecnie uważam, że CAMP STS 13 to bardzo dobra inicjatywa. Najważniejsze, że pozytywnie odbierana przez uczestników, czyli cichociemną młodzież. Panu Rektorowi WAT Przemysławowi Wachulakowi oraz Panu Grzegorzowi Wydrowskiemu należą się zasłużone wyrazy podziękowania 🙂
Program spotkania był zbliżony do ubiegłorocznego, ale warto odnotować wyższą jakość treści, przekazywanych w tym roku grupom młodzieży na czternastu punktach szkoleniowych. Młodzież miała okazję spotkać się z przedstawicielami Rodzin Cichociemnych, w tym m.in. z Michałem Górskim, wnukiem Cichociemnego Jana Górskiego, prezesem Stowarzyszenia Rodzin Cichociemnych.
Przypadł mi zaszczyt poprowadzenia drugiego punktu szkoleniowego,na którym miałem przedstawić młodym ludziom metody pozyskiwania i weryfikowania informacji o Cichociemnych, w tym publikowanych w portalu elitadywersji.org. Najważniejszą informacją było podkreślenie, iż kluczową kwestią w poszukiwaniu rzetelnych informacji nt. Cichociemnych jest krytyczna analiza wszystkich źródeł informacji. Nie istnieje bowiem źródło historyczne lub współczesne, co do którego można założyć, że jest pozbawione wszelkich błędów czy przekłamań. Ludzie nie są nieomylni, więc trzeba o tym pamiętać. Posiłkowałem się krótką prezentacją, którą publikuję poniżej, więc może ona przybliżyć, o czym rozmawialiśmy.
Pozostałe stanowiska szkoleniowe umożliwiały m.in. nabycie umiejętności bezpiecznego posługiwania się bronią palną (karabinek, pistolet), pierwszej pomocy przedmedycznej, łączności indywidualnej. Młodzież miała sposobność spotkać się także m.in. żołnierzami JW 2305 GROM CICHOCIEMNI, funkcjonariuszami Służby Ochrony Państwa a nawet fachowcami ze Stowarzyszenia Polskich Specjalistów Bombowych. Były także stanowiska promocyjne, m.in. Centrum Szkolenia Wojsk Specjalnych, Dowództwa Komponentu Wojsk Obrony Cyberprzestrzeni, wyższych uczelni wojskowych: Akademii Wojsk Lądowych, Akademii Marynarki Wojennej, Lotniczej Akademii Wojskowej. Także Instytut Pamięci Narodowej miał możliwość przedstawienia młodym ludziom swoich zasobów dot. Cichociemnych, w tym m.in. ciekawej gry edukacyjnej CICHOCIEMNI.
Kluczowymi elementami CAMP STS 13 były również: bieg przełajowy „Wywalcz Jej wolność i żyj” na dystansie 5,2 km, z wojskowym strzelaniem na strzelnicy WAT na trasie. Wcześniej weterani Jednostki Wojskowej GROM wykonali na pasie taktycznym WAT pokaz skoku spadochronowego. W niedzielę, aby oddać cześć 316 Cichociemnym Spadochroniarzom Armii Krajowej, spotkaliśmy się przy pomniku 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej na warszawskich Powązkach Wojskowych. Warto przypomnieć, iż co najmniej 61 Cichociemnych było żołnierzami 1 SBS.
Po wojskowym obiedzie na stołówce WAT w auli Klubu Wojskowej Akademii Technicznej rozpoczęło się spotkanie Rodzin Cichociemnych oraz uczestników CAMP STS 13 – szkół, organizacji harcerskich, organizacji proobronnych, grup rekonstrukcyjnych – kultywujących pamięć i tradycje Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej.
Było super – bardzo ciekawie, ekscytująco emocjonalnie, sprawnie organizacyjnie, wartościowo poznawczo, przede wszystkim zaś z udziałem „cichociemnej” młodzieży 
Reorientacja Tochmana, blamaż PAP
Skądinąd dobry dziennikarz PAP Maciej Replewicz dał się oczarować znanemu „znafcy Cichociemnych” Krzysztofowi Tochmanowi – wraz z jego bajkami opublikował też własne, na dodatek w artykule rozpowszechnionym przez Polską Agencję Prasową. A wydawało się, że wszystkie bajki o Cichociemnych zostały już ostatecznie rozgromione. Niestety, zawsze znajdą się ludzie słabego intelektu, którzy brak wiedzy łączą z rozpowszechnianiem bzdur oraz publiczną autokompromitacją 🙁
26 grudnia 2024 Polska Agencja Prasowa opublikowała artykuł red. Macieja Replewicza pt. „80 lat temu ostatni cichociemni dotarli do Polski”. W tekście jest sporo fundamentalnych błędów, także żenujących konfabulacji Krzysztofa Tochmana.
Zacznijmy od wyliczenia błędów (według ich kolejności w artykule):
- Główna ilustracja artykułu (samolot Armstrong-Whitworth Whitley) nie ma nic wspólnego z operacją zrzutową „Staszek 2”
- Nieprawdziwy jest tytuł artykułu – to nieprawda, że w operacji „Staszek 2” „80 lat temu ostatni cichociemni dotarli do Polski”
- Krzysztof Tochman konfabuluje, że „Misja ostatnich cichociemnych była związana z organizacją łączności już w kraju opanowanym przez armię sowiecką”
- Krzysztof Tochman konfabuluje, w związku z operacją zrzutową „Staszek 2”, że rzekomo „Nie zachowały się żadne pisemne rozkazy dotyczące celów ich misji, ale można przypuszczać, że dotyczyły właśnie przeorientowania łączności na nowego okupanta”
- Krzysztof Tochman konfabuluje, w związku z operacją zrzutową „Staszek 2”, że rzekomo „Nieprzypadkowo większość uczestników akcji była wysokiej klasy specjalistami od szybkiej łączności telegraficznej przeszkolonymi na terenie Wielkiej Brytanii i Włoch do specjalnych zadań”
- Nieścisłe jest twierdzenie, że Cichociemni „byli szkoleni w Wielkiej Brytanii”
- Nieprawdziwe jest twierdzenie, że Cichociemni „wysyłani byli do okupowanej Polski początkowo z Wielkiej Brytanii w latach 1941-44”
- Rażąco nieprawdziwe jest twierdzenie, że „Organizacją przerzutów [Cichociemnych] zajmowała się polska sekcja brytyjskiego Kierownictwa Operacji Specjalnych SOE (Special Operations Executive)”
- Nieścisłe jest twierdzenie, że „Od 15 lutego 1941 r. do 26 grudnia 1944 r. zorganizowano łącznie 82 loty z cichociemnymi”
- Rażąco nieprawdziwe jest twierdzenie, że „W gronie ochotników [Cichociemnych] znalazła się kobieta – Elżbieta Zawacka”
- Nieścisła jest teza, że „Ostatnia operacja zrzutowa nad okupowaną Polską odbyła się w nocy z 26 na 27 grudnia 1944 r.”
- Nieprawdziwe jest twierdzenie Krzysztofa Tochmana, jakoby „Dwustronna łączność radiowa pomiędzy strukturami konspiracji poakowskiej z Londynem funkcjonowała do sierpnia – września 1945 r. Częściowo była to właśnie zasługa ostatnich cichociemnych”
- Nieprawdziwe jest twierdzenie, że „91 [Cichociemnych] uczestniczyło w Powstaniu Warszawskim”
- Rażąco nieprawdziwe jest twierdzenie, iż „595 cichociemnych odznaczono Krzyżem Walecznych”
Przykro to stwierdzić, że wciąż dla niektórych historia Cichociemnych jest niczym pole minowe, na którym „wylatują w powietrze” rozmaici opowiadacze, silący się na „ekspertów”. Publicystów można trochę zrozumieć, pod warunkiem, że korzystają z dobrych źródeł informacji – ale nie wtedy, gdy ich „źródłem” są żenujące opowieści rozmaitych „znafców”, w tym szczególnie Krzysztofa Tochmana, który naplótł już publicznie tyle bzdur o Cichociemnych, że powinien wreszcie przestać publicznie rozpowszechniać swoje kłamstwa i konfabulacje.
Przypomnę, że Krzysztof Tochman zasłynął licznymi nieprawdziwymi publikacjami nt. Cichociemnych. Nie analizowałem szczegółowo „Słownika Biograficznego Cichociemnych” jego autorstwa, aby uniknąć nieprawdziwego wrażenia, że się na niego „uwziąłem”. Jednak została m.in. podana w nim – w każdym biogramie Cichociemnego – rażąco nieprawdziwa dezinformacja, jakoby Cichociemni przeszli „konspiracyjne szkolenie„. A przecież Cichociemnych szkolono do pracy w konspiracji, ale szkolenia były tajne – a nie „konspiracyjne”, bo ani Wielka Brytania, ani Włochy nie były pod okupacją. Nie po raz pierwszy ten „znafca Cichociemnych” udowadnia, że zna się na wojsku jak wilk na gwiazdach. Miesiącami usuwałem to kłamstwo Tichmana z biogramów Cichociemnych opublikowanych (za Tochmanem) w Wikipedii.
Krzysztof Tochman jest tego rodzaju „historykiem”, że – niestety – nie odróżnia Cichociemnych, spadochroniarzy Armii Krajowej, żołnierzy Polskiego Państwa Podziemnego – od agentów SOE, spadochroniarzy Akcji Kontynentalnej, użyczonych Brytyjczykom przez rząd R.P. Ale nie tylko dlatego został wpisany – zaraz po Kacprze Śledzińskim (246 błędów i nieścisłości na 417 stronach) – na listę FAŁSZERZY HISTORII m.in. za 36 błędów na 45 stronach swej publikacji wydanej przez IPN Rzeszów.
Inne jego kłamliwe rewelacje to m.in. teza iż AK była częścią PSZ, „jeszcze przed wybuchem wojny utworzono SOE”, „cichociemni AK – spadochroniarze PSZ pełnili swoje misje na Bałkanach, we Włoszech, Albanii i we Francji”, Cichociemni rozkaz do odlotu do Polski wysłuchiwali w radiu, w odprawach Cichociemnych przed odlotem do Polski uczestniczył Naczelny Wódz PSZ lub premier, Główna Baza Przerzutowa mieściła się w Brindisi, była współdowodzona przez SOE, część Cichociemnych wywodziła się z 1 Samodzielnej Kompanii Grenadierów, kilkudziesięciu spadochroniarzy PSZ-AK pełniło służbę w okupowanych krajach Europy, 91 cichociemnych brało udział w powstaniu warszawskim, 24 cichociemnych – żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych zostało zadysponowani przez Sztab Naczelnego Wodza – Wydział Specjalny Ministerstwa Obrony Narodowej do działań poza krajem itp. itd. Tego rodzaju bzdury dyskwalifikują Krzysztofa Tochmana jako historyka. Jakakolwiek teza musi mieć oparcie w wiarygodnym źródle historycznym; te „rewelacje” Tochmana są wyssane z palca, nie tylko nie mają oparcia w jakichkolwiek źródłach historycznych, ale są z nimi ewidentnie sprzeczne!
Kto chce poczytać te kłamstwa oraz moją erratę, zachęcam – tutaj tekst Tochmana, tu moja errata (pliki pdf)
Przystąpmy do prostowania najnowszych konfabulacji Krzysztofa Tochmana. Wprawdzie – jak mawiał Stanisław Lem – „Tego co jeden idiota nabredzi, nawet czterdziestu mędrców nie naprawi”, ale spróbujmy (wg. hierarchii ważności).
ad. 8 – organizacja zrzutów
W artykule PAP opublikowano ewidentne kłamstwo, iż „Organizacją przerzutów [Cichociemnych] zajmowała się polska sekcja brytyjskiego Kierownictwa Operacji Specjalnych SOE (Special Operations Executive)” (ad. 8). Wprawdzie dalej podano, iż „Głównym polskim organizatorem przerzutu przeszkolonych dywersantów i wywiadowców drogą lotniczą do okupowanej Polski był ppłk. Jan Jaźwiński (…)” – ale nie zmienia to faktu, iż teza o organizowaniu nam czegokolwiek przez SOE jest łgarstwem.
Niestety, wciąż osoby słabe na umyśle rozpowszechniają kłamstwo, jakoby zrzuty dla AK organizowali nam rzekomo Brytyjczycy („polska sekcja SOE”). Po dziewięciu latach pisania przeze mnie, że to bzdura, pojawiła się zmodyfikowana wersja tego kłamstwa – jakoby Brytyjczycy organizowali nam zrzuty „we współpracy z Oddziałem VI (Specjalnym)”.
Proste pytanie – jak zrzuty dla Armii Krajowej mogli nam rzekomo organizować Brytyjczycy z SOE, skoro Angole nie mieli żadnych swoich ludzi na terenie Polski? Telefonowali na komórkę do pracowników struktur odbioru zrzutów Oddziału V Komendy Głównej AK (ZWZ), działającej pod kryptonimami: Syrena, Import, MII – Grad albo do oficerów zrzutowych w obszarach, okręgach i podokręgach Armii Krajowej?
Wszystkim opowiadającym brednie o „organizowaniu zrzutów dla AK przez SOE” zalecam przeczytanie:
- sprawozdania z operacji przerzutowych do Kraju (wszystkie sezony operacyjne) – Sprawozdanie z działalności Wydziału „S” Oddz. Specj. N.W. 1942-1944, Centralne Archiwum Wojskowe sygn. CAW II.52.353, dostępne na stronie Jan Jaźwiński
- „Planu czuwania”, w: Sprawozdanie z działalności Wydziału „S” Oddz. Specj. N.W. 1942-1944, Wojskowe Biuro Historyczne – Centralne Archiwum Wojskowe sygn. CAW II.52.353, dostępny na stronie zrzuty
- syntetycznej informacji nt. organizacji zrzutów, dostępnej na stronie zrzuty
SOE – agencja transportowa
Wszystkich opowiadającym brednie, jakoby zrzuty dla Armii Krajowej organizowało nam brytyjskie SOE na terenie Wielkiej Brytanii zachęcam do lektury artykułu – Declan O’Reilly – Zarząd Operacji Specjalnych, polski rząd emigracyjny i Armia Krajowa – logistyka i finanse w polskiej tajnej wojnie 1940-1945, w: „Polacy i Brytyjczycy w obliczu wybuchu drugiej wojny światowej”, IPN, Warszawa 2023, ISBN 978-83-8229-797-3). Moja recenzja tej publikacji jest dostępna na tej stronie
Doktor Declan O’Reilly z King’s College London (jeden z dziesięciu najlepszych uniwersytetów brytyjskich) był łaskaw napisać artykuł pt. Zarząd Operacji Specjalnych, polski rząd emigracyjny i Armia Krajowa – logistyka i finanse w polskiej tajnej wojnie 1940-1945. Autor jest historykiem politycznym i gospodarczym specjalizującym się m.in. w historii międzynarodowej, jednak zakres jego zainteresowań jest niezwykle szeroki.
W zasadzie powinienem zacząć od razu od podziękowań, bowiem brytyjski Autor już na wstępie daje mi oręż do ręki pisząc prawdę – nieznaną różnym polskim pseudohistorykom i pseudodziennikarzom – że „polska” (tylko z nazwy), ledwo kilkuosobowa sekcja SOE niczego w Polsce nie organizowała.
Autor zauważa w pierwszym akapicie – „W przeciwieństwie do działań, jakie SOE podejmowało w innych miejscach w okupowanej Europie, jego współpraca z Polską dotyczyła logistyki raczej niż wspierania ruchu oporu (…)”. Dodaje także obiektywnie – „Polacy, od samego początku wojny aktywnie walczący z Niemcami, oczekiwali większego wsparcia ze strony Wielkiej Brytanii, ta nie chciała jednak lub nie była w stanie sprostać ich oczekiwaniom.”
Uwaga – brytyjski historyk podkreśla wyraźnie – „(…) Brytyjczycy nigdy nie kontrolowali polskiej polityki wywiadowczej. Polska sekcja SOE stała się agencją transportową współpracującą z RAF, który miał jedynie ograniczoną liczbę przestarzałych samolotów do operacji specjalnych, mogących dostarczać agentów [określenie błędne, polscy Cichociemni i kurierzy nie byli niczyimi „agentami” – RMZ] i zaopatrzenie do miejsc wskazanych przez Oddział VI”(s. 123).
Autor trafnie przytacza tezy z brytyjskiej historii SOE – „Polityka ograniczonego zaangażowania SOE, nakładająca wyłączną odpowiedzialność za działania wojskowe w Polsce na rząd RP na uchodźstwie i AK, sprawiała, że zadanie jego sekcji polskiej sprowadzało się właściwie do przekazywania dalej decyzji podjętych przez inne organy. SOE skwapliwie przyznało, że Armia Krajowa była najskuteczniejsza w Europie, lecz źle wykorzystywana, trudno sobie jednak wyobrazić, by mogło być inaczej (Historia sekcji polskiej SOE, 1945, s. 70, TNA, HS 7/183)
ppłk dypl. Jan Jaźwiński
Przetłumaczę to słowami zrozumiałymi dla prostych umysłów – SOE wykonywała na rzecz polskiego Oddziału VI (Specjalnego) usługi transportowe, niczego nam nie organizowała. Jeżeli zamawiamy taksówkę i jedziemy nią gdziekolwiek – to nie oznacza, że nasz przejazd tą taksówką organizuje firma przewozowa. Przejazd organizujemy sobie sami, wykorzystując istniejące możliwości i korzystając z dostępnej usługi.
Podobnie SOE niczego nam nie „organizowała”, tylko podstawiała samoloty zgodnie z uzgodnieniami z Oddziałem VI (Specjalnym) – czytaj: z mjr. dypl. Janem Jaźwińskim. Nota bene, nie dotrzymywała słowa, nie podstawiając nam ok. połowy żądanych samolotów. Przypomnę też, że nawet zawartość zasobników zrzutowych dla Armii Krajowej kompletowali polscy żołnierze – według zapotrzebowania Armii Krajowej. Podobnie to polscy żołnierze ładowali te zasobniki do komór bombowych samolotów lecących do Polski, w tym także do samolotów brytyjskich.
Rzekoma „organizacja zrzutów” dla AK przez SOE sprowadzała się do wydania dyspozycji brytyjskim pilotom samolotów latających w lotach specjalnych SOE, gdzie mają danego dnia lecieć – przy czym lokalizację wskazywał SOE mjr dypl. Jan Jaźwiński. Może anglofilno – ojkofobiczni opowiadacze kłamstw o rzekomej „organizacji zrzutów do Polski przez SOE” zechcą wreszcie pojąć, że rozpowszechniają bzdury?
ad. 3, 4, 5, 12 – operacja zrzutowa „Staszek 2”
Krzysztof Tochman naplótł, co mu ślina na język przyniosła, a dziennikarz PAP Maciej Replewicz bezkrytycznie to rozpowszechnił. Wg. Tochmana celem operacji zrzutowej „Staszek 2” była „organizacja łączności” oraz „przeorientowanie łączności na nowego okupanta” bowiem „nieprzypadkowo większość uczestników akcji była wysokiej klasy specjalistami od szybkiej łączności telegraficznej”. No cóż – brednie do kwadratu.
radiostacja A-5 konstrukcji inż. Tadeusza Heftmana
Po pierwsze, Tochman nie wyjaśnia, co ma się kryć za sformułowaniem „przeorientowanie łączności” – czy chodzi o inne ustawienie anteny nadawczej konspiracyjnej radiostacji („pipsztoka”), czy o nadawanie w systemie innym niż simplex, czy może o częstsze wymienianie w depeszach słów „armia czerwona”, „sowieci” itp. Tochman robi aluzję do eksperymentalnego systemu „Telma”, wspominając o „specjalistach od szybkiej łączności telegraficznej”, według niego zapewne „przeorientowanie łączności” miało polegać na przejściu na urządzenia do szybkiej telegrafii.
Po drugie, Tochman kłamie, jakoby „Telma” kiedykolwiek została użyta w okupowanej Polsce; kłamie też, jakoby „większość uczestników akcji [Staszek 2] była (…) specjalistami od szybkiej łączności telegraficznej”. Jedynym takim specjalistą był Cichociemny por. cc Bronisław Czepczak-Górecki. Pozostali dwaj łącznościowcy nie byli „specjalistami szybkiej telegrafii”. Warto też na marginesie zauważyć, że trzech spośród sześciu to nie jest „większość” – jak kłamie Tochman. Tym bardziej większością nie jest jeden z sześciu.
Po trzecie, warto zauważyć, że Cichociemny por. cc Bronisław Czepczak-Górecki w swoich wspomnieniach – odnosząc się do eksperymentalnego systemu szybkiej telegrafii „Telma” – wyraźnie stwierdza: „Ostatecznie próby zakończyły się na początku czerwca [1944 – przyp. RMZ] i cały majdan został zwinięty. Obaj byliśmy zawiedzeni. Liczyliśmy, że będziemy pierwszą ekipą szybkiej telegrafii w Kraju.” Tak oto konfabulacje Krzysztofa Tochmana oraz Macieja Replewicza z PAP nt. rzekomego „przeorientowania łączności” zostały zdemaskowane.
Warto w tym kontekście odnotować przydziały służbowe, które otrzymali Cichociemni przerzuceni w operacji zrzutowej „Staszek 2”:
- kpt. cc Stanisław Dmowski – Oddział III (operacyjny) Komendy Głównej AK
- mjr cc Zdzisław Sroczyński – w dyspozycji 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK, wykładowca minerstwa na kursach dowódców kompanii oraz dowódców plutonów
- mjr cc Witold Edward Uklański – w dyspozycji Komendy Okręgu Kraków AK
- ppor. / por. cc Jan Matysko – 1 batalion 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK, szef technicznej obsługi radiostacji, w dyspozycji Komendy Okręgu Kraków AK
- por. cc Bronisław Czepczak-Górecki – radiotelegrafista 1 Batalionu 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK
- plut. cc Jan Parczewski – w dyspozycji Komendy Okręgu Kraków AK, czasowo w 1 Pułku Strzelców Podhalańskich AK.
Żenujące kłamstwa Tochmana o rzekomym „przeorientowaniu łączności” przez tę ekipę Cichociemnych są więc oczywiste.
ad. 2 – „ostatni Cichociemni”
Nieprawdziwy jest tytuł artykułu – to nieprawda, że w operacji „Staszek 2” „80 lat temu [czyli 26/27 grudnia 1944 – przyp. RMZ] ostatni cichociemni dotarli do Polski”. Ostatnim Cichociemnym, który dotarł do Polski był płk cc Adam Boryczka, szef łączności Delegatury Zagranicznej WiN, który konspiracyjnie przyjeżdżał do Kraju do 1952 roku.
ad. 6 – „szkoleni w Wielkiej Brytanii”
Nieścisłe jest twierdzenie, że Cichociemni „byli szkoleni w Wielkiej Brytanii”. Cichociemni byli szkoleni także we Włoszech.
ad. 7 – „wysyłani z Wielkiej Brytanii (…) w latach 1941-44”
Nieprawdziwe jest twierdzenie, że Cichociemni „wysyłani byli do okupowanej Polski początkowo z Wielkiej Brytanii w latach 1941-44”. Od 1944 Cichociemni byli przerzucani do okupowanej Polski po starcie z lotniska Campo Casale we Włoszech.
ad. 9 – „82 loty z cichociemnymi”
Nieścisłe jest twierdzenie, że „Od 15 lutego 1941 r. do 26 grudnia 1944 r. zorganizowano łącznie 82 loty z cichociemnymi”. Z faktu, iż przerzucono do Polski Cichociemnych w 82 operacjach lotniczych wcale nie wynika, iż „zorganizowano 82 loty”. Rzecz w tym, że wielokrotnie Cichociemni lecieli do Kraju dwa, trzy, nawet cztery razy, bowiem za „pierwszym lotem” operacja przerzutowa nie doszła do skutku. Według moich obliczeń ogółem zorganizowano 105 „lotów z Cichociemnymi”.
ad. 10 – „w gronie ochotników Elżbieta Zawacka”
Rażąco nieprawdziwe jest twierdzenie, że „W gronie ochotników [Cichociemnych] znalazła się kobieta – Elżbieta Zawacka”. Otóż Elżbieta Zawacka nie zgłosiła się jako ochotnik na szkolenia dla Cichociemnych. W dacie skoku do Polski (9/10 września 1943) nie była nawet żołnierzem Armii Krajowej; służyła w formacji pomocniczej – Wojskowa Służba Kobiet. Była kurierką KG AK, została dopiero po wojnie uznana za cichociemną, podobnie jak kurier Jan Nowak Jeziorański. Przez wojnę i wiele lat po wojnie uważała się za kogoś lepszego niż Cichociemni. Zgodnie z prawdą mówiła „cichociemną nie byłam, wykonałam tylko skok”. Gdy zorientowała się, że opinia społeczna wyżej ceni Cichociemnych niż kurierów przeistoczyła się w „jedyną cichociemną”, aby grzać się w blasku Ich chwały…
ad. 11 – „ostatnia operacja zrzutowa”
Nieścisła jest teza, że „Ostatnia operacja zrzutowa nad okupowaną Polską odbyła się w nocy z 26 na 27 grudnia 1944 r.” Rzecz w tym, że ostatnie operacje zrzutowe (materiałowe) przeprowadzono w nocy 28/29 grudnia 1944, w tym sześć udanych (dwie na placówki zapasowe).
ad. 12 – „łączność do sierpnia-września 1945”
Nieprawdziwe jest twierdzenie Krzysztofa Tochmana, jakoby „Dwustronna łączność radiowa pomiędzy strukturami konspiracji poakowskiej z Londynem funkcjonowała do sierpnia – września 1945 r. Częściowo była to właśnie zasługa ostatnich cichociemnych” Piramidalna bzdura. Brytyjczycy wprowadzili od 1 kwietnia 1945 zakaz prowadzenia łączności radiowej z Polską. Nielegalna łączność z Polską prowadzona była jeszcze kilka tygodni po tym terminie przez „tatarowską konspirację” (tzw. centralę konspiracyjną „Hel”) z Włoch. Nie miała ona nic wspólnego z łącznością „struktur konspiracji poakowskiej”; ponadto nie uczestniczył w niej ani jeden Cichociemny przerzucony do Polski w operacji zrzutowej „Staszek 2”.
ad. 12 – „91 Cichociemnych w Powstaniu Warszawskim”
Nieprawdziwe jest twierdzenie, że „91 [Cichociemnych] uczestniczyło w Powstaniu Warszawskim”. Lata temu Krzysztof Tochman policzył – błędnie – liczbę Cichociemnych uczestniczących w Powstaniu Warszawskim i nie chce sprostować swej błędnej informacji. Przypomnę, że jednym z Cichociemnych, których Tochman nie zauważa jako uczestnika Powstania jest m.in. ppor. cc Edwin Scheller-Czarny, którego Naczelny Wódz 24 sierpnia 1948 odznaczył Orderem Wojennym Virtuti Militari – „za wyróżniające się męstwo w akcjach bojowych podczas konspiracji i walk Powstania Warszawskiego”. Tochman nadal utrzymuje, że nie był uczestnikiem Powstania Warszawskiego…
ad. 13 – „595 Cichociemnych”
Rażąco nieprawdziwe jest twierdzenie, iż „595 cichociemnych odznaczono Krzyżem Walecznych”. Jakim cudem rzekomo możliwe było odznaczenie 595 Cichociemnych, skoro było Ich tylko 316? Autor tej bzdury nie dostrzegł, że Krzyżem Walecznych można było odznaczyć żołnierza wielokrotnie (np. mój Dziadek – Cichociemny został odznaczony Krzyżem Walecznych cztery razy). Prawidłowe jest zatem sformułowanie, że Cichociemnych odznaczono 595 razy Krzyżem Walecznych…
W artykule red. Macieja Replewicza z PAP podano także wiele wartościowych informacji, w tym sporą ich część, będących efektem mojej pracy. Przepisano je z mojego portalu elitadywersji.org nie wskazując źródła, nad czym ubolewam.
Awanturnik pozytywny
Glaukopis, uznane pismo społeczno – historyczne, w najnowszym numerze (2024 nr 41, s. 225-277) publikuje artykuł naukowy dr Bartłomieja Szyprowskiego pt. Awanturnik, ale w dodatnim znaczeniu. Wojenne losy por. cc. Zbigniewa Piaseckiego „Orlika”. Czekałem na ten artykuł już od kilku miesięcy, bowiem zależało mi na fachowej ocenie wydarzeń w których uczestniczył jeden z moich ulubionych Cichociemnych, których istotą było pozyskanie w kontrowersyjny sposób przez Armię Krajową środków finansowych na walkę z okupantem. Ustalenia Autora są naprawdę bardzo interesujące.
Doktor Bartłomiej Szyprowski od wielu lat specjalizuje się w interesujących publikacjach prawniczych, historycznych oraz historyczno – prawniczych. Wśród tych publikacji jest także osiem artykułów naukowych dotyczących Cichociemnych, szczególnie cennych, bowiem Autor – nie tylko historyk, ale również zawodowy prokurator – dokonuje wnikliwej analizy historycznych wydarzeń także pod kątem odpowiedzialności prawnokarnej oraz słuszności wydanych orzeczeń. Tego rodzaju fachowa weryfikacja historycznych wydarzeń jest dla nas pouczającym oraz inspirującym materiałem poznawczym.
por. cc Zbigniew Piasecki
Fotografia z dokumentu urzędowego edytowana cyfrowo, mojego autorstwa,
przekazana do domeny publicznej
© CC BY elitadywersji.org
Artykuł jest dość obszerny, zawiera aż 207 przypisów; wśród źródeł Autor wymienia 18 źródeł drukowanych, 34 opracowania, 17 źródeł internetowych. Wspomnę, że zarówno w przypisach, jak i we wskazanych źródłach Autor był uprzejmy wskazać portal elitadywersji.org oraz moje skromne ustalenia ws. Cichociemnego „Orlika” (m.in. wynik mojej korespondencji z Muzeum Gross-Rosen w Rogoźnicy). Artykuł, choć ma charakter naukowy, napisany jest we frapujący sposób, Autor wiedzie nas logicznie i przekonywująco po „wojennych ścieżkach” po których kroczył Cichociemny Zbigniew Piasecki.
Dr Bartłomiej Szyprowski we wstępie swego artykułu stawia trzy fundamentalne kwestie. Po pierwsze podkreśla, że sprawa sądowa por. cc Zbigniewa Piaseckiego przed Wojskowym Sądem Specjalnym (WSS) nie była dotąd przedmiotem rozważań historycznych, ani historyczno-prawnych. W tym kontekście warto zaznaczyć, że artykuł ma więc znaczenie kluczowe, bo przecież w wyniku tej sprawy Cichociemnego „Orlika” skazano na karę śmierci. Po drugie, Autor stawia istotne pytanie – kim był oskarżony i co doprowadziło go przed oblicze podziemnej Temidy? Po trzecie i najważniejsze – Autor stawia przed nami niezwykle fundamentalną kwestię – czy rzetelnie, w oparciu o przedstawione dowody sądy rozpoznały zarzuty wobec „Orlika”?
Intelektualno – poznawczą przyjemność analizy ustaleń dokonanych przez dr Bartłomieja Szyprowskiego pozostawiam Czytelnikom artykułu; nie zamierzam przedwcześnie zdradzać kluczowych efektów pracy Autora. Warto jednak zwrócić uwagę na niektóre fakty z życiorysu tego niewątpliwie nietuzinkowego Cichociemnego, jednego z moich ulubionych. Urodzony w Sosnowcu, w rodzinie hindusko – polskiej, po śmierci ojca Hindusa adoptowany przez doktora praw Władysława Piaseckiego, pracownika Sądu Okręgowego w Nowym Sączu. Był jednym z pierwszych Cichociemnych przerzuconych do okupowanej Polski – skoczył ze spadochronem już w próbnym sezonie operacyjnym, w nocy 6/7 stycznia 1942, w operacji lotniczej „Shirt”.
por. cc Zbigniew Piasecki
Autor podaje, że wcześniej „Piasecki należał do grupy tzw. chomików, którzy wraz z kpt. Maciejem Kalenkiewiczem i kpt. Janem Górskim chcieli usprawnić łączność z krajem (…)” Jako źródło tego ustalenia Autor wskazuje fragment wspomnień Cichociemnego Alfreda Paczkowskiego (Warszawa: Instytut Wydawniczy Pax, 1981, s 62). W mojej ocenie akurat to ustalenie jest nieścisłe. Rzecz w tym, że – jak trafnie zauważa Paczkowski – „chomiki reprezentowali grupę oficerów najbardziej lojalną wobec poczynań Naczelnego Wodza (…) Chomików było co najmniej kilkunastu, a każdy z nich jak apostoł miał swoich wyznawców”. Bezpośrednio po tym zdaniu Paczkowski wspomina – „W ten sposób poznałem pchor. Zbigniewa Piaseckiego i Jana Marka, obu z piechoty, gorliwych adeptów „chomikowej” szkoły”. Analizując uważnie treść tego fragmentu wspomnień Cichociemnego Alfreda Paczkowskiego w mojej ocenie zasadnie można dojść do wniosku, że Zbigniew Piasecki oraz Jan Marek zostali przez niego zaliczeni do grupy „wyznawców chomików”. W mojej ocenie obaj wymienieni nie byli „chomikami”, choćby z tego powodu, że nie byli jeszcze oficerami, tylko podchorążymi. Niewątpliwie jednak byli entuzjastami oraz – jak to ujął Paczkowski – „wyznawcami chomików”. To jedyna nieścisłość, jaką znalazłem w omawianym artykule.
Wojenne losy Cichociemnego Zbigniewa Piaseckiego były niezwykle barwne: żołnierz (instruktor dywersji) „Wachlarza”, „Kedywu”, szkoły dywersji „Zagajnik”, referatu „Korweta” Wydziału Bezpieczeństwa i Kontrwywiadu Oddziału II KG AK, dowódca „piątki” dywersyjnej Związku Syndykalistów Polskich, po aresztowaniu w maju 1944 przez gestapo więzień obozów koncentracyjnych: KL Gross-Rosen, uczestnik ucieczki więźniów, po schwytaniu osadzony w karnej kompanii KL Gross-Rosen, następnie w KL Mittelbau-Dora – gdzie prawdopodobnie stracił życie.
Dla oceny działalności Cichociemnego Zbigniewa Piaseckiego ps. „Orlik” niewątpliwie istotne znaczenie ma kwestia prawidłowości oceny Jego postępowania, dokonana przez Wojskowy Sąd Specjalny przy KG AK, w związku z przeprowadzoną pod Piasecznem akcją likwidacyjną trzech byłych policjantów żydowskich, będących w drodze do Szwajcarii z kosztownościami zagrabionymi w warszawskim getcie. Pieniądze z tej akcji zostały w części przekazane do Związku Syndykalistów Polskich, w części zaś na potrzeby Armii Krajowej. Obie organizacje pieniądze wzięły, ale wypierały się zlecenia akcji, która po jej przeprowadzeniu wydała się im ideowo niesłuszna. „Kozłem ofiarnym” został wykonawca, Cichociemny Zbigniew Piasecki. W tej sprawie były liczne sprzeczności w materiale dowodowym, w tym kluczowa – czy por. cc Jan Piwnik zezwolił na akcję, czy jej zakazał. Istotne jest także to, że według obowiązującego statutu Wojskowego Sądu Specjalnego w takiej sprawie kara śmierci nie mogła być orzeczona – a jednak ją orzeczono!
W mojej ocenie Cichociemny Zbigniew Piasecki ps. Orlik wykonywał rozkazy, nie dokonał rabunku o który Go oskarżono (przekazał fundusze z akcji na rzecz AK oraz ZSP), lecz wskutek nierzetelnie przeprowadzonego postępowania, w tym z rażącym naruszeniem prawa (wydanie wyroku śmierci w sprawie w której nie mogło być takiej kary) nie mógł przed śmiercią oczyścić się z zarzutu.
Znacznie ciekawsze są fachowe ustalenia dr Bartłomieja Szyprowskiego, który jako predestynowany do takiej profesjonalnej oceny dokonał jej, uzasadniając rzeczowe swoje stanowisko w omawianym artykule. Powtórzę, że intelektualno – poznawczą przyjemność analizy ustaleń dokonanych przez Autora pozostawiam Czytelnikom artykułu; nie zamierzam przedwcześnie zdradzać kluczowych efektów pracy. Omawianą publikację oceniam niezwykle wysoko, zachęcam wszystkich do interesującej lektury 🙂
dr Bartłomiej Szyprowski – Awanturnik, ale w dodatnim znaczeniu. Wojenne losy por. cc. Zbigniewa Piaseckiego „Orlika”, w: „Glaukopis” 2024 nr 41, s. 225-277 ISSN 1730-3419
Historia braci Wiechułów
Jakub Kowalski napisał, a Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy Końskie wydała publikację pt. Cichociemni od „Szarego”. Historia braci Wiechułów. Należy z uznaniem odnotować wydawniczą aktywność władz biblioteki, od dawna dobrze rozumiejących ponadlokalną przecież, kulturotwórczą funkcję swej placówki. Wcześniej bowiem opublikowała słynnych „Robotowców” – monografię II Zgrupowania Cichociemnego Jana Piwnika.
Słowa uznania należą się także autorowi najnowszej publikacji, który podjął spory wysiłek, aby zgromadzić niemałą ilość relacji, fotografii, dokumentów obrazujących niezwykłe życie Cichociemnych – Bernarda i Ludwika Wiechułów.
kpt. cc Bernard Wiechuła
Fotografia z dokumentu urzędowego, edytowana cyfrowo, mojego autorstwa,
przekazana do domeny publicznej
© CC BY elitadywersji.org
Czterysta stron publikacji usystematyzowano chronologicznie w dziewięciu rozdziałach, przyjmując za cezurę istotne wydarzenia z życia braci: Bernarda Wiechuły oraz Ludwika Wiechuły. Jednak rozdział 2.11 rażąco błędnie zatytułowano „Cichociemni”, jak można sądzić, zapewne z powodu takiej oto tezy autora: „W dniach 13 czerwca – 28 lipca 1943 r. bracia Wiechułowie odbyli specjalny Kurs Nr 1, przy STS (Special Training School) w Audley End, tzw. kurs cichociemnych” (s. 115).
Należy wyrazić ubolewanie, iż wciąż osoby słabego intelektu infantylnie wywodzą, jakoby istniał jakiś „kurs cichociemnego”. Po pierwsze, teza, iż istniał jakikolwiek „kurs cichociemnych” jest rażąco błędna. Żaden z dwóch organizowanych w Audley End kursów zasadniczych (walki konspiracyjnej oraz odprawowy) nie był i nie mógł być nazywany „kursem cichociemnego”. Rzecz w tym, że proces szkolenia kandydatów na Cichociemnych składał się z wielu kursów specjalnych (zasadniczych, specjalnościowych, uzupełniających i in.).
Po drugie, nawet ukończenie wszystkich kursów oraz zakwalifikowanie do skoku (przerzutu) do Polski (szkolenie ukończyło 605 kandydatów z 2385 przyjętych, zakwalifikowano do skoku 579 żołnierzy) nie czyniło ze szkolonego kandydata jednego z 316 Cichociemnych. Przecież Cichociemnym zostawało się dopiero po skoku (przerzucie) do Kraju – a nie po ukończeniu któregokolwiek (czy nawet wszystkich) kursu specjalnego. Nota bene, kurs uznany przez autora za „tzw. kurs cichociemnego” (w istocie kurs walki konspiracyjnej) wcale nie był organizowany „przy STS” (43) ani też nie był kursem specjalnym, który ukończyli wszyscy Cichociemni (np. 50 CC łącznościowców czy 37 CC specjalizujących się w wywiadzie) – czyżby zatem nie zostali Oni Cichociemnymi?
Po trzecie, ani przed wojną, ani podczas wojny, ani obecnie, wyszkolenie żołnierza do zadań specjalnych nie było i nie jest możliwe na jakimś jednym kursie. Żołnierz w służbie specjalnej – a takimi byli przecież Cichociemni – oprócz naturalnych predyspozycji, sprawdzonych podczas selekcji, posiada wiele żołnierskich umiejętności oraz specjalności, których nie sposób nauczyć się na jednym kursie, nawet długotrwałym.
Po czwarte wreszcie – brak jakiegokolwiek źródła historycznego, które uzasadniałoby tezę autora, iż którykolwiek z kursów specjalnych w procesie szkolenia kandydatów na Cichociemnych, faktycznie określano mianem „kursu cichociemnego”. Autor nie powinien więc pisać, co mu się wydaje, zwłaszcza że wydaje mu się błędnie…
Nieścisłości
por. cc Ludwik Wiechuła
Fotografia z dokumentu urzędowego edytowana cyfrowo, mojego autorstwa,
przekazana do domeny publicznej
© CC BY elitadywersji.org
Niestety, tego rodzaju istotnych nieścisłości nie brak w omawianej publikacji. Już jej tytuł wzbudził moją wątpliwość, bowiem nie jest możliwe, aby podczas wojny braci Wiechułów definiowano zwrotem „Cichociemni od Szarego”. Rzecz w tym, że każdy Cichociemny przed skokiem składał pisemną deklarację, zobowiązując się do zachowania do końca wojny „całkowitej tajemnicy co do drogi, jaką przerzucony zostałem do Kraju i co do charakteru mojej pracy. Zachowanie tajemnicy obowiązuje mnie również wobec wszystkich organów Armii w Kraju (…)”. Autor przytacza w całości treść tej deklaracji na str. 117. Rozumiem jednak, że tytuł (choć w mojej ocenie mylący) ma charakter współczesny, według autora był najbardziej odpowiedni dla zdefiniowania zawartości publikacji.
Na tej samej stronie, zaraz po zacytowanym fragmencie, czytamy: „Oto opinie polskiego Komendanta STS” (s. 115), dotyczące Wiechułów:” (s.115). Niestety, autor znów dopuścił się istotnych nieścisłości. Podkreślić należy, że nieprawidłowe (także ortograficznie) jest określenie „polski Komendant STS”. Rzecz w tym, że brytyjskie SOE dysponowało podczas wojny kilkudziesięcioma ośrodkami Special Training School (Specjalna Szkoła Treningowa) oznaczonych arabskim numerem, z których tylko kilka miało polskich komendantów. Niepełną ich listę można znaleźć w brytyjskiej Wikipedii, w miarę pełną – w pracy doktorskiej Gregory’ego Derwina „Bulit to Resist. An Assessment of the Special Operations Executive’s Infrastructure in the United Kingdom during the Second World War, 1940-1946, University of East Anglia, 2015 (można ją wyszukać w necie). Określenie „polski Komendant STS” musi zatem zostać uznane za oczywiście nieścisłe, jeśli brak w nim numeru (lub chociaż innego wskazania nazwy czy lokalizacji ośrodka SOE) – nie istniał bowiem jakiś jeden „polski Komendant STS” .
Fragment kwestionariusza Cichociemnego Bernarda Wiechuły, SPP, Kol.023.0306.9
Równie niefrasobliwie autor traktuje zawartość cytowanych dokumentów. Bezpośrednio bowiem po frazie „Oto opinie polskiego Komendanta STS” następuje sprzeczna z poprzednią fraza: „Ocena instruktorów”. Racjonalny krytycyzm wobec wszelkich źródeł informacji wymagałby w tym przypadku zrozumienia treści cytowanego dokumentu oraz np. dostrzeżenie, iż wskazana w jego tytule fraza „Krótka opinia z Kursu nr 1” (kurs walki konspiracyjnej, Audley End, STS 43) zawiera opinie różnych osób, tj. także kierownika kursu oraz instruktorów, natomiast opinia polskiego komendanta STS 43 jest wyartykułowana tylko w punkcie „D” cytowanego dokumentu, a nie – jak to błędnie przyjął autor – w całej jego treści (patrz w tym przypadku: SPP, Kol.023.0306.9 oraz SPP, Kol.023.0307.9).
Nierzetelne cytowanie
Przytoczone, krótkie fragmenty tekstu publikacji, ilustrują dość widoczną nieporadność autora w zrozumieniu istotnych okoliczności związanych z historią Cichociemnych. Chaos powiększa brak respektowania dość podstawowych zasad: obficie cytowane (zwykle w całości, choć nie jest to zaznaczone) dokumenty nie zawsze są oznaczone cudzysłowem, choć autor niekiedy wyróżnia je kursywą. Opuszczenia wewnątrz cytatów także nie zawsze są zaznaczone.
Co gorsza autor pozwala sobie na nierzetelne cytowanie – w tym przypadku np. opinii polskiego komendanta STS 43 – twierdząc, że „w opiniach polskiego Komendanta STS znajduje się taka sama adnotacja o treści” – tutaj niby „cytat” z dokumentu. Rzecz jednak w tym – pomijając osobliwą stylistykę o „adnotacji w opiniach” – że wprawdzie treść tych opinii jest tożsama znaczeniowo, jednak wcale nie są one „takie same” – jak wywodzi autor.
Fragment dokumentu nt. zaprzysiężenia Cichociemnego Ludwika Wiechuły, SPP, Kol.023.0307.20
Na str. 117 czytamy, że „4 sierpnia 1943 r. (…) obaj bracia zostali zaprzysiężeni przez „Rawę”, w obecności „Jaskrawego i „Kwarca”. Obaj bracia powoływali się na następujące osoby: st. strz. Bruna Falkusa, kpr. Tomasza Machalarka, kpr. Kurzeję oraz na por. Miernickiego”. To w istocie dezinformacja, bowiem Cichociemny Bernard Wiechuła wcale nie powoływał się na por. Miernickiego (SPP, sygn. Kol.23.0306.2), a Cichociemny Ludwik Wiechuła wcale nie powoływał się na kpr. Tomasza Machalarka (SPP, sygn. Kol.23.0306.4). Znacznie istotniejszy jest jednak fakt, iż owo „powoływanie się” nie miało żadnego związku ze złożeniem przysięgi na rotę Armii Krajowej – było natomiast informacją przekazaną w procesie rekrutacji.
Nota bene, informacje o „powoływaniu się” znajdują się na kartach nr 2 (Bernard Wiechuła) oraz 4 (Ludwik Wiechuła) – natomiast informacja o zaprzysiężeniu Bernarda Wiechuły na karcie nr 12, zaś Ludwika Wiechuły na karcie nr 20. Nie sposób więc zrozumieć, z jakiego powodu Jakub Kowalski połączył ze sobą informacje o „powoływaniu się” (czyli rekomendacji w procesie rekrutacji) z zaprzysiężeniem na rotę AK, kończącym proces wyszkolenia.
Z przykrością należy również odnotować, że wskazywane w publikacji źródła mają dość nietypową strukturę – prawidłowo podaje się w pierwszej kolejności nazwę archiwum oraz sygnaturę dokumentu. Autor bardzo licznie podaje najpierw błędną sygnaturę – całego zespołu akt, a nie konkretnego, cytowanego dokumentu – a na końcu skrót „SPP”. Jest więcej tego rodzaju potknięć, ale szkoda czasu na ich wskazywanie i opisywanie, aby nie wydłużać listy błędów. Warto jedynie ze smutkiem zauważyć, że w omawianej publikacji brak także wykazu ilustracji, indeksu osób itp.
Pozytywy
Autor publikacji zastrzega we wstępie, iż jego „książka nie ma charakteru naukowego. Zawiera obszerne fragmenty niepublikowanych wspomnień Bernarda Wiechuły oraz raport Ludwika Wiechuły. Uzupełnienie stanowią cytowane, publikowane wcześniej, wspomnienia obu braci” (s. 7). Należy wyrazić żal, że pomimo braku „charakteru naukowego” omawianej książki, jej autor nie uznał za stosowne poddać jej treści konsultacji przez kogokolwiek, kto posiada większą wiedzę nt. Cichociemnych. Niezrozumiały jest też dla mnie fakt, iż pomimo dwuosobowej korekty tekstu publikacji, nie do końca ujednolicono zastosowane w książce podstawowe reguły wydawnicze. Te mankamenty – połączone z nierzetelnym cytowaniem źródeł przez Autora – znacznie obniżają merytoryczną wartość tej publikacji, która miała szansę stać się wielce znaczącym przyczynkiem do historii obu braci Cichociemnych.
Warto jednak zauważyć pozytywne aspekty publikacji. Niewątpliwie należą do nich liczne fotografie i skany dokumentów. Szkoda jednak, że ich jakość nie jest przesadnie wysoka. Drugim niewątpliwie pozytywnym aspektem są nader obficie przytaczane przez autora, niepublikowane dotąd dokumenty. Niestety, w mojej ocenie brak im wystarczającego poziomu wiarygodności. Rzecz w tym, że zauważone przeze mnie nierzetelności w cytowaniu dokumentów historycznych przez autora – co m.in. ustaliłem dopiero po porównaniu przepisanej przezeń treści dokumentów ze zbiorów SPP z ich faktyczną treścią – budzą obawy co do rzetelności cytowania wszystkich dokumentów.
W szczególności należy wyrazić żal, że autor nie zechciał opublikować skanów np. niepublikowanego maszynopisu wspomnień Cichociemnego Bernarda Wiechuły. To cenne źródło historyczne zostało wprawdzie w bardzo obszernych fragmentach przepisane i opublikowane przez autora, a opuszczenia wewnątrz przepisanego tekstu zostały nawet zaznaczone trzema kropkami w kwadratowym nawiasie – ale nie sposób zweryfikować na ile tekst został przepisany rzetelnie. Skoro autor pozwolił sobie na nierzetelne cytowanie dokumentu z zasobów Studium Polski Podziemnej – musi to budzić uzasadnioną wątpliwość co do rzetelności wszelkich innych „cytatów”, w tym szczególnie takich, których nie ma jak zweryfikować w porządnym źródle historycznym.
Z przykrością odnotowuję, iż autor opublikował w swojej książce (str. 134) fotografie Cichociemnych: Bolesława Jackiewicza, Stanisława Raczkowskiego, Edwarda Kiwera – podpisując je „domena publiczna”. W mojej ocenie są to fotografie mego autorstwa. Owszem, przekazałem je do domeny publicznej, ale istotą licencji CC BY (Creative Commons Uznanie autorstwa) jest oznaczenie fotografii danymi autora oraz – jeśli to możliwe – linkiem. W tym przypadku autor pominął oznaczenie elitadywersji.org 🙁
Dzieło amatora
Dodam, że w pełni dostrzegam i rozumiem wstępne zastrzeżenie autora, iż „książka nie ma charakteru naukowego”. Wiadomo także, że autor nie jest historykiem ani dziennikarzem, lecz amatorem pasjonującym się losami dwóch Cichociemnych. Jednak umiejętność rzetelnego cytowania cudzych tekstów – zwłaszcza dokumentów o znaczeniu historycznym – jest elementarną umiejętnością, którą można opanować np. na licealnych lekcjach języka polskiego. W mojej ocenie nie ma usprawiedliwienia dla jakichkolwiek, choćby drobnych manipulacji treścią niby „cytowanych” dokumentów. Nieważne czy ma ona charakter świadomego działania, czy jest wynikiem infantylnej niefrasobliwości. Autor takimi nierzetelnościami zadziałał na własną szkodę, podważając swoją wiarygodność oraz powodując brak możliwości uznania jego publikacji za niewątpliwie rzetelne źródło wiedzy.
Być może akurat wspomnienia i inne niepublikowane dotąd dokumenty zostały przytoczone w omawianej publikacji rzetelnie, jednak nie sposób tego w jakikolwiek sposób zweryfikować. W mojej ocenie Jakub Kowalski skany tego rodzaju dokumentów powinien upublicznić (skoro ich nie opublikował w swojej książce), a może też przekazać ich cyfrowe kopie do odpowiedniego archiwum. Bardzo infantylne podejście polegające na swoistym ich „ukrywaniu” w jakimś prywatnym „zbiorze”, w istocie uniemożliwia ich rzeczową analizę innym, rzetelniejszym osobom, w szczególności badaczom historii Cichociemnych. Należy pamiętać, że historia nie jest przecież niczyją prywatną własnością, a wszelkie ustalenia w tym obszarze powinny być dokonywanie maksymalnie transparentnie oraz w sposób pozwalający na ich zweryfikowanie przez każdego, kto zechce się tego podjąć.
Rażąco nierzetelne oraz infantylne jest twierdzenie autora, jakoby po skoku Cichociemny Bernard Wiechuła rzekomo „został „adoptowany” przez „ciotkę” Frankę” (s. 125). Wprawdzie autor używa cudzysłowu, jednak zdefiniowanie żołnierza w służbie specjalnej jako „adoptowanego” czyli dziecka innych rodziców w mojej ocenie ma charakter ubliżający Cichociemnym. Prawie wszystko można powiedzieć o Cichociemnych – ale nie to, że byli dziećmi.
Również za infantylne należy uznać twierdzenie autora (s. 128), jakoby Cichociemny Ludwik Wiechuła miał otrzymać bojowy Znak Spadochronowy „Rozkazem Specjalnym nr 5 Sztabu Naczelnego Wodza”. W rzeczywistości, rozkaz gen. Władysława Sikorskiego z 20 czerwca 1941 stwierdzał jednoznacznie, iż „Znak Spadochronowy bojowy nadaje Naczelny Wódz (…)”; natomiast sztab NW był jednostką organizacyjną powołaną do jego obsługi.
Podsumowanie
W omawianej publikacji pełno jest rozmaitych, oczywiście wadliwych „ustaleń” pseudohistorycznych autora; np. ręczny wpis Bernarda Wiechuły do kwestionariusza (SPP, sygn. Kol.23.0306.5) zawierający potoczną nazwę jednego z odbytych szkoleń, mianowicie „Kurs działań desantowych w R.E.” autor rażąco nierzetelnie „awansował” (przypis 26, str. 103) do rzekomo „oficjalnej” nazwy tego szkolenia w postaci „Kurs Działań Desantowych „Comandos” w R.E.” (sic!). Rzecz jasna, wcale nie było kursu specjalnego o tego rodzaju – rzekomo oficjalnej – nazwie.
Reasumując, Jakub Kowalski zasługuje na słowa uznania za podjęcie się ogromnej pracy opisania losów dwóch braci Cichociemnych: Bernarda i Ludwika Wiechułów oraz widoczną troskę o umiejscowienie ich życiorysów w konkretnych realiach historycznych. Obfitość przytaczanych źródeł musi budzić podziw i respekt z powodu niewątpliwego wysiłku autora. Należy jednak wyrazić ubolewanie, iż Jakub Kowalski sam podważył wiarygodność własną oraz swej publikacji, niestety dopuszczając się dość licznych nierzetelności, zarówno w cytowaniu, jak i we wskazywaniu źródeł.
Publikację nt. historii braci Wiechułów można potraktować jako niezłe „czytadło” – opowieść popularyzującą losy tych dwóch Cichociemnych. Pamiętać jednak należy, że zawarte w niej niektóre tezy czy twierdzenia autora mogą być nieścisłe, a nawet nierzetelne. Wielka szkoda, że wydawca publikacji – Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy Końskie – nie zechciała skłonić autora do konsultacji jego tekstu u dobrego historyka specjalizującego się w historii Cichociemnych spadochroniarzy Armii Krajowej. Przez wskazane mankamenty pożyteczna praca Jakuba Kowalskiego została bowiem – niestety – mocno poddana w wątpliwość i w jakiejś części zmarnowana, a szkoda. W skali od zera do sześciu oceniam pracę Jakuba Kowalskiego na mocne „trzy plus”; ocena byłaby znacznie wyższa, gdyby nie widoczne nieścisłości i nierzetelności. Zachęcam do lektury tej publikacji 🙂
Jakub Kowalski, Cichociemni od „Szarego”. Historia braci Wiechułów, Arslibris, Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy Końskie, Końskie 2024 ISBN: 978-83-968653-2-8
Osobliwa reakcja na recenzję
Jakub Kowalski przysłał mi „oświadczenie”, które w znikomym stopniu odnosi się do mojej recenzji, natomiast „w ramach rewanżu” odnosi się do niektórych treści opublikowanych w portalu elitadywersji.org. Kowalski zarzuca mi „chaos, nierzetelność i fikcje”, zbędnie dywaguje na temat mojego Dziadka Cichociemnego oraz wylicza swoje domniemane zasługi, medale i odznaki. Insynuuje przy tym, że moja „wiedza opiera się tylko i wyłącznie na lekturze posiadanych skanów dokumentów (…)”
Pod tym „oświadczeniem” opublikowanym na profilu Kowalskiego – odnoszącym się do mojej rzekomo „obraźliwej recenzji” – opublikowano komentarze jego kieleckich wielbicieli. Wszystkie zawierają prostackie, ewidentnie obraźliwe wyzwiska pod moim adresem, mają też charakter deptania pamięci mojego zmarłego Dziadka. Jeden z wielbicieli Kowalskiego – co podkreślił – moje imię i nazwisko napisał „celowo z małej litery”. Jakub Kowalski ten hejt oraz manifestację pogardy wobec mnie zaakceptował na swoim osobistym profilu. Zgodnie z sądowym orzecznictwem karnym i cywilnym oznacza to, że akceptuje te treści i ponosi za nie odpowiedzialność prawną.
Nie sądzę, aby nawet w zapewne wytwornym środowisku Jakuba Kowalskiego i jego wielbicieli – czyli koneserów wysokiej kultury oraz słowa pisanego – hejt był normalnym standardem odpowiedzi na jakąkolwiek recenzję. Wbrew niedojrzałemu oczekiwaniu autora nie należy oczekiwać, że recenzja zawsze będzie w pełni pozytywna. Dotąd uważałem Kowalskiego za kulturalnego oraz inteligentnego człowieka. Po jego reakcji, w tym po akceptacji hejtu, przyznaję że się pomyliłem. Sam sobie wystawił – marne – świadectwo jako prymitywny hejter 🙁
Na rozkaz Churchilla…
Rekord głupoty w opisywaniu historii Cichociemnych pobił „portal specjalny” Polskiego Radia. Otóż według jego kłamliwej tezy – „najbardziej elitarna jednostka komandosów – spadochroniarzy, zwanych cichociemnymi (…) została utworzona na rozkaz premiera Wielkiej Brytanii Winstona Churchilla”. Jak bardzo trzeba być słabym na umyśle anglofilem i ojkofobem, aby rozpowszechniać tak piramidalną brednię? To ewidentne fałszowanie historii…
Kłamliwe twierdzenie o utworzeniu Cichociemnych, rzekomo „na rozkaz Churchilla”, Polskie Radio opublikowało w swoim „portalu specjalnym Cichociemni” trzykrotnie: w artykule dot. Aleksandra Tarnawskiego, w artykule pt. Nazywano ich cichociemnymi oraz w artykule dot. Macieja Kalenkiewicza.. Tej kłamliwej rewelacji towarzyszyły bzdury, iż rzekomo Cichociemni „byli jednostką”, kandydaci na Cichociemnych „byli wyznaczani odgórnie”, kpt. Jan Górski i kpt. Maciej Kalenkiewicz „podjęli próbę organizacji powietrznej łączności z krajem”, utworzenie Cichociemnych było związane z „powołaniem organizacji Special Operation Executive” [tak w oryginale – powinno być Special Operations Executive].
ppłk dypl. Jan Jaźwiński
Oczywiście Cichociemni nie byli „jednostką komandosów – spadochroniarzy”, w ogóle nie byli żadną jednostką. Nie byli wcale „wyznaczani „odgórnie” – lecz byli ochotnikami, których rekrutował i szkolił Oddział VI (Specjalny) Sztabu Naczelnego Wodza. Kapitanowie: Jan Górski i Maciej Kalenkiewicz byli inicjatorami systemu łączności z Krajem, polegającego na zrzucaniu do Polski na spadochronach wszechstronnie przeszkolonych (głównie w dywersji, łączności i wywiadzie) spadochroniarzy, zwanych Cichociemnymi, ale „próbę organizacji powietrznej łączności z Krajem” podjął mjr dypl. Jan Jaźwiński, który od lipca 1940 do sierpnia 1944 organizował wsparcie lotnicze dla Armii Krajowej.
Oddział VI (Specjalny) przez całą wojnę musiał korzystać z użyczanych przez SOE samolotów przy przerzucie do Polski Cichociemnych oraz zaopatrzenia dla AK, ponieważ Polska nie dysponowała własnymi samolotami, zwłaszcza dalekiego zasięgu. Nie oznacza to jednak, że Oddział VI był częścią SOE, albo że rozkazy Polakom wydawał brytyjski premier Churchill. Decyzja o powołaniu SOE nie miała nic wspólnego z „organizacją powietrznej łączności z krajem” i nie zależała od kpt. Jana Górskiego i Macieja Kalenkiewicza Nie jest też prawdą, zawarta w jednym z tych artykułów teza, iż „Polska była okupowana przez Niemców” – może to „specjalistów” z Polskiego Radia zdziwi, ale Polska była okupowana przez dwóch okupantów: Niemców i Sowietów…
W artykule pt. „Nazywano ich cichociemnymi” opublikowano także inne kłamstwa:
-
„Znamienny napis „Szukasz śmierci, wstąp na chwilę” witał w ośrodku szkoleniowym SOE tych, którzy zdecydowali się na służbę.” -Napis ten wisiał na bramie nie jakiegoś „ośrodka SOE” lecz ośrodka wstępnego szkolenia spadochronowego 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, zlokalizowanego w Upper Largo k. Leven (hrabstwo Fife, Szkocja, Wielka Brytania).
-
„Kandydaci wpadali w wir szkoleń. Najróżniejszych. Od podstawowego szkolenia spadochronowego, dywersyjnego i strzeleckiego, po fachowe – z wywiadu, łączności czy broni pancernej”. Proces szkolenia kandydatów na Cichociemnych polegał na szkoleniu takich specjalistów, których potrzebowała Armia Krajowa. Wielomiesięczny (nawet ponad roczny) proces szkolenia kandydatów na Cichociemnych składał się z czterech grup szkoleń, w każdej po kilka – kilkanaście kursów specjalnych. Oczywiście nie było Cichociemnego, który ukończyłby wszystkie możliwe kursy. Trzy największe grupy szkolonych to Cichociemni ze specjalnością w dywersji, łączności oraz wywiadzie.
-
Wykaz z akt Oddziału VI (Specjalnego) SNW
sygn. CAW II.52.359 s. 27„Przez cały czas szkolenia odbywały się też testy psychologiczne. Obserwowano kandydatów w każdej sytuacji. Często sprawdzano, czy budzeni ze snu, pamiętają swoje alter ego.” Nieprawda, organizowany przez Anglików w STS 7a w Guildford kurs badań psychotechnicznych nie odbywał się „przez cały czas szkolenia”. Budzenie ze snu i sprawdzanie tzw. „legendy” miało miejsce także nie „przez cały czas szkolenia” lecz podczas kursu odprawowego.
-
„W sumie do szkolenia przystąpiło 2413 kandydatów: 1 generał, 112 oficerów sztabowych, 894 oficerów młodszych, 592 podoficerów, 771 szeregowych, 15 kobiet, 28 kurierów cywilnych.” Nieprawda – na szkolenia kandydatów na Cichociemnych zgłosiło się 2385 kandydatów: 1 generał (Tadeusz Kossakowski), 112 oficerów sztabowych, 894 oficerów młodszych, 592 podoficerów, 771 szeregowych. Podawana dotąd błędnie liczba 2413 wynikała z faktu, iż do żołnierzy, kandydatów na Cichociemnych błędnie doliczano 28 cywilnych kurierów politycznych.
-
„Do Polski [Cichociemni] byli zrzucani pojedynczo. Każdy miał swoją misję.” Nieprawda, Cichociemni skakali ze spadochronem do Polski (8 przerzucono samolotem, który wylądował na polowym lądowisku) w kilkuosobowych ekipach. Cichociemni nie mieli żadnych „misji” lecz byli przydzielani do służby specjalnej w Armii Krajowej.
-
„Pracą tzw. „ciotek” kierowała kpt. Maria Szczurowska „Danka”. Informacja nieścisła – od 1943 jej obowiązki przejęła Michalina Wieszeniewska.
W artykule dot. Tadeusza Chciuka także nt. „akcji most III” opublikowano dezinformację, jakoby był on rzekomo „cichociemnym” – podczas gdy był kurierem politycznym. Jakoś Józefa Retingera – który skakał razem z nim – nikt nie uważa za „cichociemnego”. W artykule dot. Elżbiety Zawackiej opublikowano dezinformację, jakoby była ona „jedyną cichociemną”. W rzeczywistości była kurierką KG AK, została uznana za cichociemną dopiero wiele lat po wojnie. Do października 1943 nie miała nawet praw żołnierza Armii Krajowej, służyła w formacji pomocniczej (Wojskowa Służba Kobiet). Sytuację kobiet unormował dopiero dekret Prezydenta R.P. z 27 października 1943 o ochotniczej służbie kobiet, dopuszczający je do pełnienia służby zasadniczej w Wojsku Polskim.
Przekłamane biogramy
„Portal specjalny” Polskiego Radia opublikował także krótkie, dwuakapitowe biogramy Cichociemnych. Niestety, roi się w nich od podstawowych błędów: plagą są nieprawidłowe stopnie wojskowe, brak lub nieprawidłowe daty urodzenia lub śmierci, brak miejsc urodzenia lub zgonu i in. Można zrozumieć, że anonimowy autor tych „biogramów” nie opublikował wszystkich pseudonimów Cichociemnych, ukończonych przez Nich kursów specjalnych, pochodzenia społecznego, znajomości języków itp. Jeśli opierał się tylko na „Słowniku Biograficznym Cichociemnych” Krzysztofa Tochmana – to tam takich podstawowych informacji nie ma…
Ale nie sposób zrozumieć, dlaczego aż 153 Cichociemnych nie ma swojej fotografii w tym „portalu specjalnym”, dlaczego publikowane są w biogramach treści ewidentnie nieprawdziwe, dlaczego kompletnie pominięto Cichociemnego Stefana Ignaszaka, jednego z kluczowych autorów sukcesu rozpracowania niemieckich rakiet V1 i V2. Nie sposób także zrozumieć, dlaczego w czterech przypadkach przekręcono nawet… nazwiska Cichociemnych!
Biogramy Cichociemnych na tymże „portalu specjalnym” Polskiego Radia otwierają biogramy dwóch niewątpliwych współpracowników bezpieki (Bałuk, Prus-Bogusławski), tylko w 3 przypadkach podano info o powojennej współpracy niektórych z UB (ale akurat nie tych dwóch). Jeśli podawać takie informacje, to dotyczące wszystkich tego rodzaju przypadków. Poza tym, oczywiście nie jest wskazane eksponowanie akurat takich osób jako rzekomo reprezentatywnych dla 316 Cichociemnych.
Ogółem w krótkich biogramach Cichociemnych opublikowanych przez Polskie Radio naliczyłem aż 319 błędów!
ppłk cc Stefan Ignaszak
Oto zauważone przeze mnie błędy w biogramach Cichociemnych, opublikowane na „portalu specjalnym” Polskiego Radia:
- Florian Adrian – „aresztowany przez Gestapo 24 czerwca 1944”, powinno być: 23 czerwca 1944
- Ignacy Bator – „Zaginął w Powstaniu Warszawskim 3 sierpnia 1944”. powinno być: Dzięki moim ustaleniom wiadomo że poległ po 5 sierpnia 1944
- Stefan Bałuk – podporucznik, powinno być: generał brygady
- Leon Bazała – major, powinno być: podpułkownik
- Zbigniew Bąkiewicz – „Przydział do „Wachlarza” jako dubler dowódcy III odcinka” – nie było takiego przydziału
- Tadeusz Benedyk – podporucznik, powinno być: porucznik
- Adam Benrad – podporucznik, powinno być: kapitan
- Kazimierz Bernaczyk – „Urodzony 28 lutego w Poznaniu” – powinno być: ur. 28 lutego 1922 w Poznaniu
- Jacek Bętkowski – „Aresztowany przez NKWD i wywieziony na Kołymę” – powinno być: 16 października 1940 osadzony w łagrze w Starobielsku, od 16 czerwca 1941 w obozach pracy na Kołymie
- Jan Biały – awansowany na stopień pułkownika nie w dacie skoku, lecz 15 czerwca 1944, ze starszeństwem od 28 kwietnia 1944
- Niemir Bidziński – „Zmarł 3 stycznia 1988” – powinno być: zm. 4 stycznia 1988
- Stanisław Biedrzycki – sierżant, powinno być: starszy sierżant
- Romuald Bielski – „Zginął w 1944 roku w Powstaniu Warszawskim”. powinno być: Wg. moich ustaleń poległ prawdopodobnie wiosną 1945 w KL Sachsenhausen
- Jan Bienias – „Poległ 6 lub 7 września 1944″ – powinno być: poległ 7 września 1944
- Kazimierz Bilski – kapitan, powinno być: major dyplomowany
Adam Boryczka – porucznik, powinno być: pułkownik; „od marca 1944 roku zastępca 6. Brygady Dyspozycyjnej” powinno być: dowódca 6 Brygady Partyzanckiej AK (zwanej także Wileńską, Samodzielną, Dyspozycyjną, tzw. mała 6 Brygada)
- Adam Borys – kapitan, powinno być: podpułkownik
- Tadeusz Burdziński – kapitan, powinno być: major; „Zmarł w Szkocji 16 stycznia 1970” powinno być: zm. 16 stycznia 1970 w Glasgow (Wielka Brytania)
- Michał Busłowicz – podporucznik, powinno być: porucznik; „Urodził się 27 maja 1912 w Krzemiennicy”, powinno być: ur. 9 czerwca 1912 w Hryckiewiczach (powiat Wołkowysk, obecnie Białoruś)
- Przemysław Bystrzycki – „Urodzony 23 maja 1923” powinno być: ur. 23 maja 1923 w Przemyślu; „Dowódca dyspozycyjnej radiostacji nr 06 Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza” powinno być: Nie było „dyspozycyjnych radiostacji”, nie były to „radiostacje Oddziału VI”, radiostacje oznaczano kryptonimem, np. „Wanda 06”.
- Teodor Cetys – kapitan, powinno być: major dyplomowany; „więziony w ZSRR”, powinno być: więzień sowieckich łagrów: Ostaszków, Morszańsk, Brześć (1944 1948)
- Ryszard Chmieloch – „Zginął pomiędzy 29 kwietnia a 17 czerwca 1944 rozstrzelany we Lwowie lub wywieziony do Dachau” powinno być: Osadzony w więzieniu we Lwowie przy ul. Łąckiego, skazany na śmierć. Jego nazwisko znajduje się na liście osób przewidzianych do rozstrzelania 20 kwietnia 1944 na Piaskach (piaszczysty teren za cmentarzem żydowskim we Lwowie, przy ul. Janowskiej). Według innej wersji, między 19 kwietnia a 17 czerwca 1944, wywieziony ze Lwowa do obozu koncentracyjnego KL Dachau.
- Antoni Chmielowski – porucznik, powinno być: major
- Eugeniusz Chyliński – podporucznik, powinno być: porucznik
- Franciszek Cieplik – podporucznik, powinno być: kapitan; „Poległ w walce stoczonej z oddziałami radzieckimi 21 sierpnia 1944 pod Surkontami” powinno być: zamordowany przez Sowietów
Andrzej Czaykowski – rotmistrz, powinno być: major; „Przydział do Komendy Głównej AK, początkowo w Oddziale V jako oficer operacyjny „Komórki Zrzutów”, powinno być: 20 kwietnia 1944 przydzielony do Komendy Głównej AK, Oddziału V, jako zastępca kierownika Komórki Przerzutów Powietrznych “M II-Import”; „Aresztowany w Częstochowie 28 lub 29 grudnia” powinno być: 29 grudnia 1944 aresztowany w Częstochowie przez gestapo, osadzony w więzieniu w Częstochowie, potem Tomaszowie Mazowieckim, następnie Montelupich w Krakowie. Nie został zdekonspirowany, w połowie stycznia 1945 wywieziony do obozu Gross-Rosen, następnie Mittelbau-Dora k. Nordhausen. 11 kwietnia 1945 uwolniony przez żołnierzy amerykańskich.- Bronisław Czepczak – podporucznik powinno być: porucznik; „Urodził się 18 września 1922 w Stupkach” powinno być: ur. 17 września 1922 w Stupkach (gmina Borki Wielkie, powiat tarnopolski, obecnie Ukraina)
- Kazimierz Czerwiński – podporucznik powinno być: porucznik
- Kazimierz Człapka – plutonowy powinno być: porucznik; „W Powstaniu Warszawskim radiotelegrafista radiostacji nr 23A na Żoliborzu” powinno być: radiotelegrafista radiostacji “Wanda 23A” na Żoliborzu
- Józef Czuma – „Urodził się w Niepołomicjach, powiat bocheński” powinno być: ur. 6 lutego 1915 w Niepołomicach (powiat wielicki)
- Hieronim Dekutowski – podporucznik, powinno być: major; „Urodzony 24 września 1918 w Tarnobrzegu” powinno być: ur. 24 września 1918 w Dzikowie (obecnie Tarnobrzeg); „Po wyzwoleniu dowódca oddziału, następnie zgrupowania oddziałów Wolność i Niezawisłość” powinno być: po wkroczeniu wojsk sowieckich – to nie było żadne „wyzwolenie”; „Stanął przed sądem RP, który skazał go na karę śmierci. Wyrok wykonano 7 marca 1949 w Warszawie” powinno być: 23 maja 1994 Sąd Wojewódzki w Warszawie unieważnił wydane wyroki śmierci, podkreślając w uzasadnieniu: żołnierze AK działający później w organizacji WiN byli zmuszeni do przeciwstawienia się zbrojnej masowej eksterminacji, poprzez walkę zarówno z oddziałami NKWD, jak i wspierającymi je formacjami polskimi, tj. milicją, UB i tzw. Wojskami Wewnętrznymi. Była to walka potrzebna i celowa, polegająca na odbijaniu jeńców lub zapobieganiu morderstwom i aresztowaniom. Sąd Najwyższy określa to obecnie w swoim orzecznictwie jako prawo do zbiorowej obrony koniecznej. Nie ulega wątpliwości, że właśnie taki charakter miały działania zbrojne oddziału “Zapory”.
- Stanisław Dmowski – „Zmarł w 2002 roku” powinno być: zm. 6 marca 2002
- Feliks Dzikielewski – major powinno być: podpułkownik
- Jerzy Emir-Hassan – major powinno być: podpułkownik
Oskar Farenholc – „aresztowany przez SD (Służba Bezpieczeństwa Reichsführera) pod nazwiskiem Franz Henzel vel Jerzy Stawicki. W śledztwie, które trwało do lipca 1944 roku grał brytyjskiego agenta Johna Kennedy’ego. Prawdopodobnie wywieziony ostatnim transportem z Pawiaka do obozu Groß-Rosen. Odtąd zaginął” powinno być: według moich ustaleń oraz dr Bartłomieja Szyprowskiego, Oskar Farenholc został zamordowany (zastrzelony) w trakcie akcji “14f13” w kamieniołomie KL Mauthausen 5 kwietnia 1945, decyzją zbrodniarza hitlerowskiego SS-oberstumfuhrer Karl’a Schulz’a – szefa obozowego gestapo: Politische Abteilung (“Wydziału Politycznego”). W obozowych dokumentach przy nazwisku “John Kennedy” (Oskar Farenholc) wpisano adnotację “przeniesiony”. Dokładnie miesiąc później, 5 maja 1945, obóz został wyzwolony przez żołnierzy amerykańskich… - Michał Fijałka – podporucznik powinno być: kapitan
- Władysław Flont – sierżant powinno być: podporucznik
- Kazimierz Fuhrman – podporucznik powinno być: porucznik
- Adolf Gałacki – porucznik powinno być: kapitan
- Marian Garczyński – „Zmarł wskutek zakażenia (lub komplikacji pogrypowych) 13 listopada 1943 w Brześciu nad Bugiem” powinno być: Wg. Tochmana 13 listopada 1943 zmarł na skutek komplikacji pogrypowych (zakażenie krwi) w Brześciu nad Bugiem. Wg. metryki zgonu wystawionej przez biskupa polowego WP 14 lipca 1947, zmarł w styczniu 1944 w Białymstoku.
- Tadeusz Gaworski – porucznik powinno być: kapitan
- Stanisław Gilowski – porucznik powinno być: major
- Władysław Godzik – podporucznik powinno być: porucznik
- Marian Golarz – porucznik powinno być: kapitan
- Marian Gołębiewski – podporucznik powinno być: podpułkownik
- Norbert Gołuński – „Zmarł w kwietniu 2000 roku” powinno być: zm. 23 kwietnia 2000
- Jan Górski – „instruktor w Oddziale VI” powinno być: instruktor oraz komendant kursu odprawowego (STS 43, Audley End)
- Stefan Górski – podporucznik powinno być: porucznik
- Krzysztof Grodzicki – rotmistrz powinno być: major
- Zygmunt Gromnicki – porucznik powinno być: kapitan
- Bronisław Grun – porucznik powinno być: kapitan; „wykładowca w „Agrikoli” powinno być: instruktor w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty “Agrykola”
- Jan Grycz – „Urodził się 10 grudnia 1910 w Chomencicach” powinno być: ur. 10 grudnia 1909 w Chomęcicach
- Stanisław Harasymowicz – podporucznik powinno być: porucznik
- Władysław Hauptman – plutonowy powinno być: podporucznik
- Teodor Hoffman – kapitan powinno być: major
Antoni Iglewski – podporucznik powinno być: podpułkownik; „przeszedł szkolenie na cichociemnego” powinno być: ukończył kursy specjalne: m.in. zasadnicze: dywersyjno – strzelecki (STS 25, Inverlochy), spadochronowy, walki konspiracyjnej, odprawowy (STS 43, Audley End); uzupełniające: podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), oficerski kurs motoryzacji (Dowództwo I Dywizjonu Pociągów Pancernych), i in.- Wiesław Ipohorski – porucznik powinno być: kapitan; „Przyszedł na świat w Berezówce koło Bobrujska w Rosji” powinno być: ur. 19 grudnia 1910 w Berezówce k. Bobrujska (obecnie Białoruś)
- Bolesław Jabłoński – porucznik powinno być: major
- Henryk Jachciński – podporucznik powinno być: porucznik
- Bolesław Jackiewicz – kapitan powinno być: major dyplomowany; „Urodził się 15 lipca 1914 w Zakorzu” powinno być: ur. 28 lipca 1914 w majątku Zahorze (powiat mołodeczański, obecnie Litwa) – powielono błąd Tochmana, prawidłowa data urodzenia w dokumentach Oddziału VI (Specjalnego)
- Stanisław Jagielski – podporucznik powinno być: porucznik; „urodził się 8 września 1919 w Rozdzielach” powinno być: ur. 8 września 1919 w Rozdzielu (powiat bocheński) – powtórzono błąd Tochmana
- Ewaryst Jakubowski – podporucznik powinno być: porucznik
- Stanisław Jankowski – porucznik powinno być: kapitan
- Henryk Januszkiewicz – podporucznik powinno być: kapitan
- Janusz Jarosz – podporucznik powinno być: porucznik
- Stefan Jasieński – podporucznik powinno być: porucznik
- Tadeusz Stanisław Jaworski – podporucznik powinno być: kapitan
- Jan Nowak-Jeziorański – porucznik powinno być: kapitan; „Urodził się 15 maja 1913” powinno być: ur. 2 października 1914 w Berlinie (Tochman podaje: 3 października 1914 w Berlinie lub 15 maja 1913 w Radości albo 2 października 1914)
- Jan Jokiel – porucznik powinno być: major
- Marian Jurecki – „Poległ 28 grudnia 1941 w Brzozowie Starym” powinno być: poległ 28 grudnia 1941 w Chmielniku (obecnie Paulinka) k. Brzozowa Starego (powiat sochaczewski)
Longin Jurkiewicz – podporucznik powinno być: porucznik
- Maciej Kalenkiewicz – major powinno być: podpułkownik dyplomowany
- Jan Kamieński – major powinno być: podpułkownik dyplomowany; „ps. Cozaś, Litwin, Konar” powinno być: ps.: “Cozas”, “Frant”, “Chyży”, “Konar”, “Litwin”, “Klimaszewski”; „Zmarł 29 maja 1987” powinno być: zm. 29 maja 1987 w Spring Hill (Floryda, USA)
- Eugeniusz Kaszyński – porucznik powinno być: major
- Stanisław Kazimierczak – plutonowy powinno być: sierżant; „W maju 1943 roku wyjechał z Warszawy i został aresztowany podczas przekraczania granicy Generalnego Gubernatorstwa na jednej z dwu tras: przez Małkinię lub Ostrołękę. Odtąd zaginął” powinno być: Od maja 1943 przydzielony do kompanii instruktorskiej “Omnibus” jako okręgowy instruktor łączności. Wyjechał z Warszawy do terenowej placówki radiołączności, prawdopodobnie w lipcu 1943 aresztowany przez gestapo w Białymstoku. Prawdopodobnie zamęczony na śmierć podczas przesłuchań. Według innej wersji, pod fałszywą tożsamością osadzony w obozie koncentracyjnym KL Auschwitz, następnie w obozie koncentracyjnym KL Neuengamme.
- Edward Kiwer – podporucznik powinno być: porucznik
- Władysław Klimowicz – „Urodzony 3 lipca 1910 we Lwowie” powinno być: ur. 3 lipca 1910 w Szeptycach (woj, lwowskie, obecnie Ukraina)
- Tadeusz Klimowski – porucznik powinno być: major
- Maksymilian Klinicki – podporucznik powinno być: major
- Włodzimierz Klocek – podporucznik powinno być: porucznik
- Tadeusz Kobyliński – podporucznik powinno być: porucznik; „Zmarł w 1961 roku w Londynie” powinno być: Zmarł w 1961 roku w Londynie.
- Wacław Kobyliński – „W 1982 roku wyemigrował do USA, gdzie zmarł w 1987 roku” powinno być: zm. 11 lipca 1987 w Butler (USA)
- Jan Kochański – porucznik powinno być: kapitan
- Władysław Kochański – porucznik powinno być: kapitan
- Stanisław Kolasiński – porucznik powinno być: kapitan; „Zmarł 11 listopada 1996” powinno być: zm. 19 listopada 1996 w Zbylitowskiej Górze (powiat tarnowski)
- Bronisław Konik – porucznik powinno być: major; „Urodzony 6 sierpnia 1913 w Przemyślu” powinno być: ur. 6 sierpnia 1913 w Wilczy (powiat przemyski, obecnie Przemyśl)
Bolesław Kontrym – kapitan powinno być: major; „Przeszkolony w dywersji” powinno być: ukończył kursy specjalne: zasadnicze: dywersyjno-strzelecki (STS 25, Inverlochy), spadochronowy (STS 51, Ringway), walki konspiracyjnej, odprawowy (STS 43, Audley End); uzupełniające: podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), sabotażu przemysłowego (STS 17, Brickendonbury Manor), łączności (STS 35, Vineyards), łączności 1 SBS, i in.- Wacław Kopisto – porucznik powinno być: major
- Franciszek Koprowski – „Zmarł 2 czerwca 1967 w Zerżeniu (obecnie Warszawa)” powinno być: zm. 2 czerwca 1967 w Zerzeniu (obecnie Warszawa)
- Tadeusz Kossakowski – generał powinno być: generał dywizji; „Urodzony 27 stycznia 1888 w Kiszyniowie, w Rosji (obecnie Mołdawia)” powinno być: ur. 27 stycznia 1888 w Kiszyniowie (Besarabia, obecnie Mołdawia)
- Tomasz Kostuch – porucznik powinno być: podpułkownik
- Edward Kowalik – sierżant powinno być: porucznik; „Urodzony 31 stycznia 1916 w Warszawie” powinno być: ur. 3 stycznia 1916 w Warszawie
- Henryk Kożuchowski – kapitan powinno być: kapitan dyplomowany
- Henryk Krajewski – „Zmarł 16 grudnia 1989” powinno być: zm. 16 grudnia 1989 w Wołominie
- Adam Krasiński – podporucznik powinno być: porucznik; „Zginął w czerwcu 1945 roku na zesłaniu w łagrze w ZSRR” powinno być: poległ podczas sowieckiego zesłania prawdopodobnie w czerwcu 1945 w Reszotach (Kraj Krasnojarski, Rosja)
- Walery Krokay – porucznik powinno być: kapitan
Mirosław Kryszczukajtis – porucznik powinno być: kapitan; „Przeszkolony w dywersji technicznej i kwatermistrzostwie” powinno być: ukończył kursy specjalne: m.in. zasadnicze: dywersyjno – strzelecki (STS 25, Inverlochy), spadochronowy, walki konspiracyjnej, odprawowy (STS 43, Audley End); uzupełniające: podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), sabotażu przemysłowego i komunikacyjnego (STS 17, Brickendonbury Manor), instruktor saperów, i in.- Stanisław Kujawiński – podporucznik powinno być: porucznik
- Aleksander Kułakowski – porucznik powinno być: kapitan
- Mieczysław Kwarciński – porucznik powinno być: kapitan
- Bohdan Kwiatkowski – kapitan powinno być: major; „praca instruktorska na kursach o niemieckiej broni pancernej” powinno być: instruktor w ośrodku pancernym Komendy Obszaru Warszawa AK
- Marian Leśkiewicz – podporucznik powinno być: kapitan
- Aleksander Lewandowski – sierżant powinno być: starszy sierżant
- Wojciech Lipiński – podporucznik powinno być: kapitan
- Zdzisław Luszowicz – podporucznik powinno być: kapitan
- Hieronim Łagoda – porucznik powinno być: kapitan
- Benon Łastowski – kapitan powinno być: major; „Urodzony 15 sierpnia 1913” powinno być: ur. 15 lipca 1913 w Hoduciszkach (obecnie Litwa)
Narcyz Łopianowski – major powinno być: podpułkownik; „Urodzony 29 października 1898 na Wileńszczyźnie” powinno być: ur. 29 października 1898 w Stokach (powiat wileński, obecnie Litwa)- Ezechiel Łoś – podporucznik powinno być: porucznik
- Felicjan Majorkiewicz – „Zmarł w Warszawie w 1975 roku” powinno być: zm. 21 lutego 1975 w Warszawie
- Aleksander Makagonow – kapral powinno być: porucznik
- Anatol Makarenko – podporucznik powinno być: major; „Zmarł w Szczecinie w 2004 roku” powinno być: zm. 27 października 2004 w Szczecinie
- Władysław Maksyś – podporucznik powinno być: porucznik; „Urodzony 27 czerwca 1913” powinno być: ur. 27 czerwca 1913 w Lesku (wówczas woj. lwowskie); „Zmarł 22 grudnia 1995” powinno być: zm. 22 grudnia 1995 w Warszawie
- Franciszek Malik – kapitan powinno być: major; „Zmarł w Wielkiej Brytanii w 2006 roku” powinno być: zm. 24 sierpnia 2006 w Loughborough (Wielka Brytania)
- Władysław Marecki – podporucznik powinno być: major; „Zmarł w Sopocie w 1999 roku” powinno być: zm. 25 marca 1999 w Sopocie
- Jan Marek – podporucznik powinno być: porucznik
- Edmund Marynowski – „zamieszkał w Stanach Zjednoczonych, gdzie zmarł w 2014 roku” powinno być: zm. 9 czerwca 2014 w Sun City West (Arizona, USA)
- Zbigniew Matula – „31 października 1944 po rozproszeniu pułku, zginął w potyczce z Niermcami” powinno być: poległ w walce 31 października 1944 w Słonej (powiat tarnowski)
- Jan Matysko – podporucznik powinno być: porucznik; „Zmarł w Bydgoszczy w 1953 roku” powinno być: Zmarł 18 listopada 1953 w Bydgoszczy
- Janusz Messing – podporucznik powinno być: porucznik
- Stefan Mich – kapitan powinno być: major
- Wincenty Michalczewski – porucznik powinno być: kapitan; „Zmarł w 1999 roku” powinno być: zm. 8 listopada 1999 w Warszawie
- Zygmunt Milewicz – kapitan powinno być: major; „Urodzony 4 maja 1896 w Krasiłowie koło Starokonstantynowa” (wg. Tochmana ur 14) powinno być: ur. 2 maja 1896 w Krasiłowie (Wołyń, powiat starokonstantynowski, obecnie Ukraina)
- Zbigniew Mrazek – podporucznik powinno być: porucznik; „Zmarł 26 stycznia 1981 w Jeleniej Górze” powinno być: zm. 26 stycznia 1981 w Kowarach
Bruno Nadolczak – porucznik powinno być: podpułkownik; „Urodzony 30 marca 1913 w Hussen-Courl” (wg. Tochmana Husen-Kurl powinno być: w Kurl-Husen (obecnie dzielnica Dortmundu, Westfalia, Niemcy); brak daty śmierci powinno być: zm. 11 września 2010 w Cape May (New Jersey, USA)- Jerzy Niemczycki – podporucznik powinno być: kapitan
- Kazimierz Niepla – podporucznik powinno być: porucznik; „urodzony 20 lutego 1922 w Łukowcu Żórawskim” powinno być: ur. 20 lutego 1922 w Łukowcu Żurowskim (obecnie obwód Iwanofankowski, Ukraina),
- Antoni Nosek – porucznik powinno być: major
- Józef Nowacki – podporucznik powinno być: kapitan
- Piotr Nowak – sierżant powinno być: podporucznik; „Zmarł 14 października 1992 w Warszawie” powinno być: Zm. 14 października 1992 w Pruszkowie
- Michał Nowakowski – „Zginął w więzieniu w 1961 roku” powinno być: zm. 13 grudnia 1961 w Barczewie
- Cezary Nowodworski – porucznik powinno być: kapitan
- Ryszard Nuszkiewicz – porucznik powinno być: major
- Bolesław Odrowąż-Szukiewicz – błąd w nazwisku: Szuszkiewicz powinno być: Szukiewicz; „Zginął w nocy 16/17 lutego 1943 podczas skoku do kraju, spadając w widłach rzek Pilicy i Czarnej” powinno być: poległ śmiercią spadochroniarza 17 lutego 1943 w Bratkowie nad Czarną (gm. Aleksandrów)
- Leopold Okulicki – generał powinno być: generał brygady; „Urodzony 12 listopada 1898 w Bratucicach, powiat bocheński” powinno być: ur. 12 listopada 1898 (wg. wpisu w księgach parafialnych) lub 11 listopada 1898 (wg. własnych deklaracji oraz dokumentów SNW) we wsi Bratucice (pow. bocheński)
- Stanisław Olszewski – porucznik powinno być: podpułkownik
- Stanisław Ossowski – porucznik powinno być: kapitan
- Alfred Paczkowski – kapitan powinno być: podpułkownik; „Urodzony 11 maja 1909” powinno być: ur. 11 maja 1909 w Brukowcach (powiat prużański, woj, poleskie, obecnie Białorus)
- Michał Parada – plutonowy powinno być: sierżant
- Jan Parczewski – kapral powinno być: plutonowy; „Urodzony 23 listopada 1923 w Szturmówce” powinno być: ur. 13 czerwca 1923 w Szturmówce (powiat sarneński, obecnie Białoruś); data urodzenia wg. własnoręcznie wypełnionego kwestionariusza, w dokumentach Oddziału VI
- Feliks Perekładowski – błąd w nazwisku: „Przekładowski” – powinno być: Perekładowski; podporucznik powinno być: porucznik
- Mieczysław Pękala – „Urodzony 26 lipca 1898” powinno być: ur. 26 lipca 1898 w Nowym Sączu
Zbigniew Piasecki – „8 lutego 1945 przeniesiony z Gross-Rosen do Dora-Mittelbau. Prawdopodobnie tam został zamordowany” powinno być: poległ prawdopodobnie zamordowany przez Niemców w obozie koncentracyjnym po 24 marca 1945 w KL Mittelbau-Dora- Witold Pic – „Urodzony 13 stycznia w Poznaniu” powinno być: ur. 13 stycznia 1918 w Poznaniu
- Aleksander Piekarski – porucznik powinno być: kapitan
- Czesław Pieniak – podporucznik powinno być: porucznik
- Wacław Pijanowski – kapitan powinno być: major
- Adolf Pilch – podporucznik powinno być: major; „Urodzony 22 maja w Wiśle” powinno być: ur. 22 maja 1914 w Wiśle.
- Edward Piotrowski – „Urodzony 31 stycznia 1989 w Nowosiółkach” powinno być: ur. 31 stycznia 1899 w Nowosiółkach (obecnie Ukraina)
- Julian Piotrowski – porucznik powinno być: kapitan; „Urodzony 7 października w Mariampolu, powiat stanisławowski” powinno być: ur. 7 października 1920 w Mariampolu (powiat stanisławowski, woj. stanisławowskie, obecnie obwód iwanofrankowski, Ukraina)
- Jan Piwnik – porucznik powinno być: pułkownik
- Wilhelm Pluta – podporucznik powinno być: porucznik; „Przeszkolony w dywersji oraz w fałszerwstwie dokumentów” powinno być: ukończył kursy specjalne: m.in. zasadnicze: dywersyjno – strzelecki (STS 25, Inverlochy), spadochronowy, walki konspiracyjnej, odprawowy (STS 43, Audley End); specjalnościowe: wywiadu (Oficerski Kurs Doskonalący Administracji Wojskowej, Glasgow); uzupełniające: podstaw wywiadu (STS 31, Bealieu), i in.
- Marian Pokładecki – podporucznik powinno być: porucznik
- Alfred Pokultinis – porucznik powinno być: kapitan
- Zygmunt Policiewicz – „Skok 3/4 września 1942 jako emisariusz Najwyższego Wodza” powinno być: nie było „Najwyższego Wodza”, nie był też emisariuszem Naczelnego Wodza
- Jarosław Poliszuk – podporucznik powinno być: porucznik
- Bolesław Polończyk – porucznik powinno być: kapitan
- Antoni Pospieszalski – kapitan powinno być: major; „instruktor w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza” powinno być: instruktor łączności STS 43 (Audley End); „Zmarł w Londynie w 2008 roku” powinno być: zm. 12 marca 2008 w Londynie (Wielka Brytania)
- Janusz Prądzyński – porucznik powinno być: rotmistrz; „Urodzony 29 listopada w Kaliszu” powinno być: Urodzony 29 listopada w Kaliszu. „Zmarł 13 marca 1963 w Milanówku” powinno być: zm. 31 marca 1963 w Płocku
- Andrzej Prus-Bogusławski – podporucznik powinno być: rotmistrz; „od 1981 roku we Francji, gdzie zmarł 26 października 2006” powinno być: zm. 26 października 2006 w Lailly-en-Val (Francja)
Stefan Przybylik – podporucznik powinno być: kapitan
- Mieczysław Psykała – starszy sierżant powinno być: podporucznik
- Franciszek Pukacki – porucznik powinno być: major
- Bronisław Rachwał – „Urodzony 10 października w Wilkołazie” powinno być: ur. 10 października 1907 w Wilkołazie Pierwszym (powiat kraśnicki)
- Stanisław Raczkowski – „Urodzony 29 stycznia w Łodzi” powinno być: ur. 29 stycznia 1912 w Łodzi; „Poległ w starciu z Niemcami w Suchedniowie 29 sierpnia 1944” powinno być: poległ w walce z Niemcami 29 lipca 1944 w Suchedniowie
- Jan Różycki – rotmistrz powinno być: major; „Urodzony 21 marca 1901 w Klimkiewiczowie” powinno być: ur. 21 marca 1901 w Klimkiewiczowie (obecnie Ostrowiec Świętokrzyski)
- Tadeusz Runge – major powinno być: podpułkownik
- Franciszek Rybka – porucznik powinno być: kapitan
- Lech Rydzewski – podporucznik powinno być: porucznik
- Edwin Scheller – brak informacji o uczestnictwie w Powstaniu Warszawskim
- Tadeusz Seeman – podporucznik powinno być: porucznik
- Jan Serafin – „Poległ śmiercią spadochroniarza w nocy 19/20 maja 1944 podczas skoku do Polski” powinno być: poległ tragicznie śmiercią spadochroniarza podczas skoku do Polski 20 maja 1944 w Opatkowicach (powiat puławski)
- Fryderyk Serafiński – podporucznik powinno być: podpułkownik
Stanisław Sędziak – porucznik powinno być: pułkownik dyplomowany; „Po wojnie działalność w organizację Wolność i Niepodległość” powinno być: Zastępca Prezesa d/s wojskowych i organizacyjnych III Zarządu WiN- Zenon Sikorski – podporucznik powinno być: porucznik; „Zmarł 2 sierpnia 1981 w Pieszczanach w Czechosłowacji” powinno być: zm. 2 sierpnia 1981 w Pieszczanach (Słowacja)
- Ryszard Skowroński – „Zginął nad Danią w nocy 14/15 września 1943 w czasie lotu do Polski” powinno być: poległ 14 września 1943 nad Esbjerg (Dania). Można dodać, że samolot którym leciał został zestrzelony ok. godz. 20.40, podczas lotu nad wybrzeżem Danii, w okolicach miejscowości Esbjerg; płonący samolot spadł na tory kolejowe 6 km na północ od Esbjerg (Dania)
- Stanisław Skowroński – podporucznik powinno być: kapitan; brak daty urodzenia powinno być: ur. 13 listopada 1919 w Horodence (obecnie Ukraina); „Zmarł 20 kwietnia 2016” powinno być: zm. 20 kwietnia 2016 w Rio Ceballos (Argentyna)
- Jan Kanty Skrochowski – brak pełnego imienia: Jan Kanty
- Leopold Skwierczyński – kapitan powinno być: major; „Urodził sie 24 grudnia 1915 w Husince, powiat bielskopodlaski” powinno być: ur. 24 grudnia 1905 w Husince (powiat bialski),
- Jan Smela – „Urodził się 3 października 1910 w Pstrągowej” powinno być: ur. 3 listopada 1910 w Pstrągowej (powiat strzyżowski)
- Kazimierz Smolski – błąd w nazwisku: jest Smólski; porucznik powinno być: kapitan; „Urodzony 23 czerwca 1913 w Stolinie” powinno być: ur. 23 czerwca 1913 w Juzowce (obecnie Donieck, Ukraina); „Zmarł 18 sierpnia 1985 w Szczecinie” powinno być: zm. 18 lipca 1985 w Szczecinie
- Jerzy Sokołowski – rotmistrz powinno być: major; „Urodził się 12 października 1910 w Naukat w Turkmenistanie (Rosja)” powinno być: ur. 12 października 1910 w Naukat (Turkiestan, ZSRR, obecnie Kazachstan); „Zmarł w Warszawie w 1980 roku” powinno być: zm. 8 stycznia 1980 w Warszawie
- Tadeusz Sokołowski – major powinno być: major dyplomowany; „Urodzony 25 września 1905 w Zemłosławiu (dzisiejsza Białoruś)” powinno być: ur. 25 września 1905 w Żemłosławiu k. Lidy (obecnie Białoruś)
- Tadeusz Sokół – „Urodzony 15 czerwca 1914 w Czaharach Hrycowieckich (dzisiejsza Ukraina)” powinno być: ur. 15 czerwca 1914 w Maksymówce (powiat zbaraski, obecnie Ukraina); błąd powtórzony za Tochmanem, prawidłowo w dokumentach Oddziału VI; „Zmarł w 1980 roku w Warszawie” powinno być: zm. 21 czerwca 1980 w Warszawie
- Stanisław Sołtys – podporucznik powinno być: porucznik
- Zbigniew Specylak – „Zmarł we Wrocławiu w 1978 roku” powinno być: zm. 27 kwietnia 1978 we Wrocławiu
- Zdzisław Sroczyński – „Od 1945 roku na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł w 1996 roku” powinno być: zm. 23 stycznia 1996 w Birmingham (Wielka Brytania)
- Leszek Starzyński – podporucznik powinno być: porucznik; „Zmarł w Kanadzie w 1990 roku” powinno być: zm. 21 października 1990 w Kingston (Ontario, Kanada)
- Tadeusz Starzyński – porucznik powinno być: kapitan; „Zmarł w kwietniu 1970 w Warszawie” powinno być: zm. 26 kwietnia 1970 w Warszawie
- Tadeusz Stocki – „Zmarł w 1993 roku w Warszawie” powinno być: zm. 3 grudnia 1993 w Warszawie
- Olgierd Stołyhwo – „Prawdopodobnie kilka miesięcy później (ale jeszcze w 1943) został rozstrzelany w ruinach getta” powinno być: poległ zamordowany przez Niemców z gestapo 7 maja 1943 w Warszawie
Aleksander Stpiczyński – „Zmarł w Warszawie w 1987 roku” powinno być: zm. 21 września 1987 w Warszawie.- Zdzisław Straszyński – podporucznik powinno być: porucznik; „W roku 1947 wyemigrował do Australii, tam zmarł 17 czerwca 2014” powinno być: zm. 17 czerwca 2014 w Melbourne (Australia)
- Witold Strumpf – podporucznik powinno być: kapitan
- Mieczysław Szczepański – porucznik powinno być: kapitan; brak kluczowej informacji – Zrehabilitowany i uniewinniony postanowieniem Izby Karnej Sądu Najwyższego z 11 maja 1990
- Piotr Szewczyk – porucznik powinno być: kapitan; „Zmarł w 1988 roku w swojej rodzinnej miejscowości” powinno być: zm. 28 stycznia 1988 w Oświęcimiu
- Wiesław Szpakowicz – „Zginął w czasie lotu do Polski w nocy 29/30 października 1942 w katastrofie samolotu, który rozbił się na Norwegią” powinno być: poległ tragicznie 30 października 1942 między Helleren a Refsland (Norwegia)
- Kazimierz Szternal – major powinno być: pułkownik; „Zmarł w 1981 roku w Chicago w Stanach Zjednoczonych” powinno być: zm. 6 maja 1981 w Chicago (USA)
- Jerzy Sztrom – podporucznik powinno być: porucznik; „Urodził się 6 czerwca 1923 w Starosielcach” powinno być: ur. 6 czerwca 1923 w Starosielcach (obecnie Białystok)
- Władysław Szubiński – „Jego dalsze losy są nieznane, prawdopodobnie został zamordowany na Pawiaku” powinno być: prawdopodobnie zamordowany przez gestapo w grudniu 1942 w Warszawie
- Adam Szydłowski – „Zmarł w 1960 roku w Gdyni” powinno być: zm. 4 października 1960 w Gdyni
- Jerzy Szymański – major powinno być: podpułkownik dyplomowany; „Zmarł w Londynie w 1995 roku” powinno być: zm. 21 lutego 1995 w Londynie (Wielka Brytania)
- Wincenty Ściegienny – major powinno być: podpułkownik dyplomowany; „Zmarł w 1968 roku w Warszawie” powinno być: zm. 12 listopada 1968 w Warszawie
- Kazimierz Śliwa – plutonowy powinno być: major; „Zmarł 23 października 2015” powinno być: zm. 23 października 2015 w Gdańsku
- Władysław Śmietanko – „Od lipca 1945 w Wielkiej Brytanii” powinno być: zm. 29 lipca 1999 w Londynie (Wielka Brytania)
- Tadeusz Śmigielski – „2 października 1945 zameldował się w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Jego dalsze losy są nieznane” powinno być: zm. w 1999 w Cheltenham (Gloucestershire, Wielka Brytania)
- Andrzej Świątkowski – „Urodził się 14 stycznia 1906” powinno być: ur. 14 stycznia 1906 w Warszawie
Aleksander Tarnawski – podporucznik powinno być: pułkownik; „Mieszka w Gliwicach. 7 września 2014, w wieku 93 lat, skoczył ze spadochronu z żołnierzami jednostki GROM. Obecnie jest honorowym kombatantem Jednostki Wojskowej GROM, która dziedziczy tradycje i obyczaje Cichociemnych” powinno być: zm. 4 marca 2022 w Gliwicach- Czesław Trojanowski – porucznik powinno być: kapitan; „Pozostał na emigracji w USA, gdzie zmarł w 1985 roku” powinno być: zm. 7 sierpnia 1985 w Albuquerque (Nowy Meksyk, USA)
- Stanisław Trondowski – „Zmarł w Warszawie w 1982 roku” powinno być: zm. 11 kwietnia 1982 w Warszawie
- Adam Trybus – porucznik powinno być: major;
- Zbigniew Twardy – podporucznik powinno być: porucznik;
- Zygmunt Ulm – podporucznik powinno być: pułkownik; „Zmarł w Wielkiej Brytanii w 2011 roku” powinno być: zm. 12 grudnia 2011 w Wielkiej Brytanii
- Jan Walter – „Zmarł w lipcu 1976 w Warszawie” powinno być: zm. 19 lipca 1976 w Warszawie
- Zbigniew Waruszyński – podporucznik powinno być: kapitan; „Zmarł w lipcu 1987 roku w Wielkiej Brytanii” powinno być: zm. 28 grudnia 1987 w Wolverhampton (Wielka Brytania)
- Wiktor Wiącek – podporucznik powinno być: porucznik;
- Alfred Whitehead – przekręcone nazwisko, jest: Wihtehead; „W 1981 roku wrócił do Polski i osiedlił się w Zakopanem. Tam zmarł w 1984 roku” powinno być: zm. 22 marca 1984 w Zakopanem
- Bernard Wiechuła – podporucznik powinno być: kapitan; „Zmarł w 2000 roku w Kanadzie” powinno być: zm. 7 czerwca 2000 w Hamilton (Kanada)
- Ludwik Wiechuła – podporucznik powinno być: porucznik; „Zmarł w 1987 roku w Ontario” powinno być: zm. 26 września 1987 w Montrealu (Kanada)
- Tomasz Wierzejski – kapitan powinno być: major; „Zmarł w 1957 roku w Londynie” powinno być: zm. 25 czerwca 1957 w Londynie (Wielka Brytania)
- Michał Wilczewski – „Urodził się 4 listopada 1907 w Kurselówce (dzisiejsza Ukraina)” powinno być: ur. 4 listopada 1907 w Kurzelówce (woj. tarnopolskie, obecnie Ukraina); „Popełnił samobójstwo przy próbie aresztowania przez NKWD. Jego miejsce spoczynku nie jest znane” powinno być: poległ 14 lutego 1945 we Lwowie (obecnie Ukraina), popełniając samobójstwo przy próbie aresztowania przez NKWD
- Zdzisław Winiarski – podporucznik powinno być: porucznik; „Zmarł w 1979 roku” powinno być: zm. 1 września 1979
- Stanisław Winter – porucznik powinno być: kapitan; „7 maja 1945 Sąd Wojskowy skazał go na karę śmierci. Wyrok został wykonany w ruinach pruskiego zamku w Poznaniu przez funkcjonariuszy NKWD” powinno być: poległ zamordowany przez NKWD 28 czerwca 1945 w Poznaniu 29 czerwca 1993 wyrokiem Sądu Najwyższego w Warszawie uniewinniony i zrehabilitowany. Sąd Najwyższy orzekł m.in., że wykonanie kary wobec kpt. Jana Hryniewicza [Stanisława Wintera] było sposobem na fizyczną eliminację osoby, która z uwagi na swoją przeszłość w Armii Krajowej i poglądy mogła być niewygodna dla powstającej wówczas rzeczywistości politycznej.
- Otton Wiszniewski – podporucznik powinno być: kapitan; „Zmarł w Warszawie w 1977 roku” powinno być: zm. 20 października 1977 w Warszawie
- Roman Wiszniowski – podporucznik powinno być: porucznik;
- Władysław Wiśniewski – „Urodził się 1 września 1915 w Ciszycach Dolnych” powinno być: ur. 1 września 1915 w Ciszycy Dolnej (powiat opatowski); „Zmarł w listopadzie 1984 roku w Krakowie” powinno być: zm. 28 listopada 1984 w Krakowie
- Ludwik Witkowski – porucznik powinno być: kapitan; „Zmarł w Warszawie w 2004 roku” powinno być: zm. 23 lutego 2004 w Warszawie
Bogusław Wolniak – „potem na różnych stanowiskach w wojskach łączności” powinno być: dowódca kompanii szkolnej oraz instruktor ośrodka wyszkolenia Cichociemnych łącznościowców, dowódca ośrodka radiowego w Ośrodku Wyszkolenia nr 10 w Ostunii; „Zmarł w Gliwicach w 1986 roku” powinno być: zm. 31 marca 1986 w Gliwicach- Jan Woźniak – porucznik powinno być: kapitan; „Zmarł w Bydgoszczy w 1984 roku” powinno być: zm. 19 marca 1984 w Bydgoszczy
- Józef Zabielski – „przydzielony do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza jako instruktor na kursach cichociemnych” powinno być: instruktor bytowania Ośrodka Wyszkoleniowego (bazy nr 10) w Ostuni (Włochy), jeden z dwóch pierwszych Cichociemnych którzy skoczyli ze spadochronem do Polski; „Zmarł w Londynie w 1981 roku” powinno być: zm. 31 maja 1981 w Londynie (Wielka Brytania)
- Lech Zabierek – podporucznik powinno być: porucznik; „Urodził się 23 listopada 1918 w Nadarzynie pod Warszawą” powinno być: ur. 3 listopada 1918 w Niedarzynie (pow. płoński); „Zmarł w Konstancinie w 2003 roku” powinno być: zm. 17 listopada 2003 w Konstancinie Jeziornej
- Henryk Zachmost – podporucznik powinno być: kapitan; „Zmarł w Piotrkowie Trybunalskim w 1989 roku” powinno być: zm. 7 lutego 1989 w Piotrkowie Trybunalskim
Józef Zając (mój Dziadek) – podporucznik powinno być: porucznik; „Osiedlił się w Wielkiej Brytanii” powinno być: brak istotnej informacji: sekretarz Koła Cichociemnych w Londynie; „Zmarł w Londynie w 1968 roku” powinno być: zm. 9 października 1968 (o godz. 11.30) w Londynie (Wielka Brytania)- Wacław Zaorski – „Urodził się 3 marca 1908 w Warszawie” powinno być: ur. 3 marca 1908 w Bylinach Starych (powiat rawski, w niektórych dokumentach błędnie podawano jako miejsce urodzenia Warszawę)
- Elżbieta Zawacka – kapitan powinno być: generał brygady; „W Powstaniu Warszawskim walczyła w Śródmieściu jako oficer sztabu WSK” powinno być: W Powstaniu Warszawskim jako referentka w sztabie Wojskowej Służby Kobiet KG AK (II rzut). Najpierw oczekiwała na jakikolwiek przydział bojowy, potem – także według własnej relacji – “kontrolowała kuchnie i punkty sanitarne”. Nie ma żadnej racjonalnej informacji gdzie i po co przeprowadzała te domniemane “kontrole”, ile ich było oraz co z nich miało wyniknąć. Według jej własnej relacji, udział Zawackiej w Powstaniu miał charakter “incydentalny”; „Zmarła 9 stycznia 2009” powinno być: zm. 10 stycznia 2009 w Toruniu
- Leonard Zub-Zdanowicz – porucznik powinno być: podpułkownik; „Zmarł w 1982 roku w USA” powinno być: zm. 12 sierpnia 1982 w Waterbury (Connecticut, USA)
- Ryszard Zyga – podporucznik powinno być: porucznik;
- Franciszek Żaak – „Urodził się 4 lipca 1919 we Lwowie” powinno być: ur. 4 sierpnia 1919 we Lwowie (obecnie Ukraina)
- Józef Żakowicz – podporucznik powinno być: porucznik; „Zmarł w 1961 roku w Tuszynku pod Łodzią” powinno być: zm. 13 listopada 1961 w Tuszynku k. Tuszyna
- Tadeusz Żelechowski – „Zmarł w 1984 roku w Warszawie” powinno być: zm. 16 grudnia 1984 w Warszawie
- Bronisław Żelkowski – „Otruł się w drodze na przesłuchanie z Pawiaka na Aleję Szucha” powinno być: poległ popełniając samobójstwo 11 listopada 1942 w Warszawie
- Bogusław Żórawski – „W 1969 roku wrócił do Polski. 4 lata później zginął w wypadku samochodowym pod Poznaniem” powinno być: zm. 17 lipca 1973 w wypadku samochodowym pod Poznaniem
- Antoni Żychiewicz – podporucznik powinno być: porucznik; „Zmarł w Polsce w 2005 roku” powinno być: zm. 25 sierpnia 2005 w Soli-Kiczorze (powiat żywiecki)
Ogółem 319 błędów 🙁 Polskie Radio zostało wpisane na listę fałszerzy historii…
