Antoni Żychiewicz – Cichociemny

Antoni Żychiewicz – Cichociemny

ps.: „Listek”, „Przerwa”, „Puszczyk”

vel Rudolf Hobler, vel Piotr Płoński, vel Piotr Uzdecki, vel Edmund Zaleski

 

Ur. 17 stycznia 1919 r. we Lwowie, zm. 25 sierpnia 2005 r. w Soli-Kiczorze (powiat żywiecki) – oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie oraz AK, podporucznik artylerii, uczestnik Powstania Warszawskiego, więzień obozu koncentracyjnego, cichociemny.

 

 

Od 1929 r. uczeń Państwego Gimnazjum im. Króla Kazimierza Wielkiego we Lwowie, ukończył je egzaminem dojrzałości w 1937  r.

Od września 1937 do czerwca 1938 r. w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Uczestniczył 2 października 1938 r. w zajęciu Zaolzia, z Korpusem Interwencyjnym gen. dyw. Władysława Bortnowskiego, w składzie 1 Pułku Artylerii Motorowej ze Stryja.

W 1938 r. rozpoczął studia na Wydziale Elektrotechnicznym Politechniki Lwowskiej.

 

 

II wojna światowa

W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do Ośrodka Zapasowego 1 Pułku Artylerii Motorowej, bronił Lwowa przed Niemacmi i Sowietami. Przekroczył granicę polsko-węgierską 18 września, internowany do 1 listopada 1939 r. Uciekł i zgłosił się do konsulatu amerykańskiego, jako sierota miał być ewakuiwany do USA.

10 listopada, przez Jugosławię i Włochy dotarł do Francji, wstąpił do PSZ. Od stycznia do kwietnia 1940 r. instruktor w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Camp de Coëtquidan. potem w 4 Pułku Artylerii Lekkiej.

22 czerwca 1940 r. ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Przydzielony do 10 Dywizjonu Artylerii Motorowej, od października w 1 Oddziale Rozpoznawczym I Korpusu Polskiego, od lutego 1941 r. w 10 Pułku Artylerii Lekkiej.

 

 

Cichociemny

Zgłosił się do służby w Kraju. Od sierpnia 1942 r. do lutego 1943 r. uczestniczył w szkoleniach dla Cichociemnych, m.in. w dywersji oraz broni pancernej. Zaprzysiężony na Rotę AK 29 listopada 1942 r.,  1 grudnia 1942 r. mianowany podporucznikiem.

Zrzucony do Polski w nocy z 17 na 18 lutego 1943 r. z samolotu Halifax DT-725 „J”, w operacji lotniczej „Wall” (ekipa XXI), na placówkę odbiorczą „Lis”, w okolicach miejscowości Zgiechów, 14 km od Mińska Mazowieckiego.

Razem z nim skoczyli: Antoni Iglewski ps. Ponar, Tadeusz Jaworski ps. Gont, Władysław Wiśniewski ps. Wróbel.

Po skoku aklimatyzował się do warunków okupacyjnych w Warszawie, mieszkał przy ul. Fałata 6/9.

Od 20 marca 1923 r. przydzielony do Kedywu Obszaru Zachodniego AK, od maja w zespole kadrowym dywersji mjr Jana Mielczarskiego ps. San. Uczestniczył w wielu akcjach, m.in. wysadzenia pociągu towarowego pomiędzy Błoniem a Bożą Wolą 15/15 lutego 1944 r. oraz akcjach likwidacyjnych.

 

 

Powstanie Warszawskie

Krótko uczetniczył w walkach, ujęty przez Niemców w pierwszej połowie sierpnia 1944 r., wywieziony do obozu koncentracyjnego Sachsenhausen. Po wyzwoleniu obozu, uwolniony na początku 1945 r.

 

 

Paweł Stachnik – Na spadochronie do kraju, czyli wojenne losy podporucznika „Przerwy”
w:  WPIS nr 3 (65) 18 kwietnia 2016 r. s. 15 – 20

 

 

Po wojnie

Z początkiem 1945 r. przybył do Poznania, w ciężkim stanie spowodowanym pobytem w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen. Przebywał w stanie beznadziejnym w szpitalu w Słonym – Rabce. Od sierpnia w Krakowie, następnie we Wrocławiu. Poszukiwany przez UB.

Od 1946 r. studia na Wydziale Elektromechanicznym, od 1949 roku na Wydziale Łączności Politechniki Wrocławskiej. W grudniu 1950 r. uzyskał dyplom magistra inżyniera. Od 1 lutego 1951 r.  wykładowca elektroakustyki. Prześladowany przez UB.

Od 1953 r. kierownik Laboratorium Badawczego Zakładu Budowy Naukowej Aparatury Elektronicznej w Warszawie. Od 1955 r. kierownik prdukcji (w Gliwicach i Katowicach) Zjednoczonych Zespołów Gospodarczych „Inco”.

W latach 1959 – 1961 starszy asystent, następnie adiunkt w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach. Od 1961 r.  starszy konstruktor, następnie główny konstruktor w Hutniczym Przedsiębiorstwie Pomiarowym, później kierownik wydziału w Zakładzie Doświadczalnym Hutnictwa Żelaza i Stali Politechniki Śląskiej w Katowicach. Od 1971 r. pracownik kontroli jakości, następnie kierownik Zakładu Doświadczalnego Elektroniki i Mechaniki Precyzyjnej Politechniki Śląskiej, do przejścia na emeryturę 1 kwietnia 1979 r.

Autor dwóch publikacji, uzyskał pięć świadectw patentowych.

 

Rodziny Cichociemnych o swoich krewnych:
Józefie Zabielskim, Bolesławie Polończyku, Antonim Żychiewiczu, Romanie Wiszniowskim
Ewa Korsak, Magdalena Kowalska – Sendek „Gen Cichociemnego”
w: Polska Zbrojna nr 6 (842) czerwiec 2016 r., s.130 -138

 

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

 

Awanse

podporucznik – 1 grudnia 1942 roku.

 

Upamiętnienie

26 października 2016 w Gliwicach, od strony ul. Dworcowej odsłonięto ponad dwumetrowy pomnik z granitu.

Na tablicy umieszczono napis: „Gliwiccy cichociemni, spadochroniarze Armii Krajowej, elita Polski Walczącej” oraz nazwiska: Edwarda Kiwera ps. Biegaj, Bolesława Polończyka ps. Kryształ, Leszka Ratajskiego ps. Żal, Bogusława Wolniaka ps. Mięta, Antoniego Żychiewicza ps. Przerwa.

 

 

Życie rodzinne

Syn Emila, absolwenta filozofii Uniwersytetu Lwowskiego, wicedyrektora spółki akcyjnej „Książnica-Atlas” oraz Marii Wierzyckiej. Miał starszego brata Emila oraz siostrę Marię.

W 1943 r. zawarł związek małżeński z Ireną Siwicką, działaczką Stowarzyszenia PAX (1920-1970), mieli dwójkę dzieci: Martę (ur. 1947 r.) oraz Pawła (ur. 1953 r.)

W 1971 r. zawarł związek małżeński z Hanną Żwiryk, mgr fililogii polskiej, nauczycielką (ur. 1940 r.).

 

Zobacz – Blog rodzinny Antoniego Żychiewicza żołnierza AK, cichociemnego.

 

 

Upamiętnienie Cichociemnych

W 1989 r. powstał film dokumentalny „Cichociemni” (scenariusz i reżyseria Marek Widarski).

15 maja 2005 odsłonięto na terenie jednostki specjalnej – Jednostki Wojskowej GROM w Warszawie pomnik poświęcony cichociemnym spadochroniarzom AK. Znaczna część ekspozycji Sali Tradycji jednostki GROM poświęcona jest Cichociemnym.

Od 4 sierpnia 1995 roku jednostka nosi nazwę – Jednostka Wojskowa GROM im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej

W 2008 roku powstał film dokumentalny „My cichociemni. Głos żyjących” (scenariusz i reżyseria Paweł Kędzierski).

7 października 2013 roku w Warszawie przy ul. Matejki, naprzeciwko Sejmu R.P. odsłonięto Pomnik Cichociemnych Spadochroniarzy AK.

W 2013 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni. Wywalcz wolność lub zgiń” (scenariusz i reżyseria Dariusz Walusiak).

W 2016 roku Sejm R.P. ustanowił rok 2016 Rokiem Cichociemnych. NBP wyemitował srebrną kolekcjonerską monetę o nominale 10 zł upamiętniającą 75. rocznicę pierwszego zrzutu Cichociemnych.

W 2017 roku PLL LOT umieścił znak spadochronowy oraz podpis upamiętniający Cichociemnych na kadłubie Boeinga 787 (SP-LRG).

Cichociemni są patronem wielu szczepów, drużyn oraz organizacji harcerskich. Opublikowano wiele książek i artykułów o Cichociemnych.

Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajdują się groby kilku Cichociemnych oraz poświęconym Im pomnik „TOBIE OJCZYZNO”

 

Źródła:

• • informacje własne

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 145–146. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 446. ISBN 8321105378.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 127 – 128.

 

Zobacz także – biogram w Wikipedii