Józef Spychalski – Cichociemny

Józef Spychalski – Cichociemny

ps.: „Czarny”, „Gruda”, „Grudzień”, „Jurand”, „Lawina”, „Luty”, „Socha”, „Soroka”, „Stryjek”, „Szary”, „Ścibor”, „Włast”, „Taran”

vel Maciej Samura, vel Józef Szymański, vel Józef Szymborski, vel Jan Redowski, vel Józef Walendowski

 

ur. 19 marca 1898  w Łodzi, zamordowany prawdopodobnie w sierpniu 1944 w KL Sachsenhausen – pułkownik piechoty, uczestnik walk o niepodległość Polski (1916-1920), oficer Wojska Polskiego, Armii Polskiej gen. Andersa, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Sztabu Naczelnego Wodza, Armii Krajowej, oficer łącznikowy Naczelnego Wodza przy Komendancie Głównym AK, komendant Okręgu Kraków AK, działacz niepodległościowy, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, więzień NKWD (1940-1942), gestapo, obozów koncentracyjnych: KL Sachsenhausen i/lub KL Gross-Rosen i/lub KL Mathausen, zamordowany (1944), cichociemny

Znajomość języków: brak danych; szkolenia (kursy): m.in.  spadochronowy, i in. W dniu wybuchu wojny miał 41 lat; w dacie skoku do Polski 44 lata

 

---

Table of Contents

• World War II
• At the night of January 29/30th 1944 a Silent Unseen
• Awanse i odznaczenia
• Family Life

---

 

Do 1916 uczył się w Gimnazjum im. S. Staszica w Łodzi, w 1922 jako ekstern zdał egzamin dojrzałości w Warszawie. Od 1915 pod ps. Szary, Jurand, działał w IV Okręgu Łódź Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1916 ukończył kurs podoficerski, w latach 1917- 918 kurs szkoły podchorążych. Od połowy 1917 nauczyciel ludowy w Sieradzu. W latach 1917-1918 komendant lokalny oraz inspektor Obwodu POW Sieradz, następnie dowódca lotnych oddziałów bojowych, p.o. komendanta Obwodu. W lutym 1918 uczestniczył w demonstracjach przeciwko traktatowi brzeskiemu.  W listopadzie 1918 przeprowadził rozbrojenie posterunków niemieckich w Obwodzie POW Sieradz i Łask. W grudniu 1918 uczestniczył w przygotowaniach do Powstania Wielkopolskiego, skierował kompanię żołnierzy w celu wsparcia powstańców w Kaliszu.

Od 19 listopada 1918 w Wojsku Polskim, uczestniczył w formowaniu 31 Pułku Piechoty Strzelców Kaniowskich w Sieradzu, dowódca plutonu 31 PPSK. W 1919 ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Warszawie, awansowany na stopień podporucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919. W składzie 28 Pułku Strzelców Kaniowskich (10 Dywizja Piechoty) uczestniczył w walkach z bolszewikami, ranny, odznaczony Virtuti Militari oraz Krzyżem Walecznych.

Od grudnia 1920 do kwietnia 1921  w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, następnie przydzielony jako dowódca plutonu w 28 Pułku Strzelców Kaniowskich. Do 1927 dowódca kompanii strzeleckiej 70 Pułku Piechoty Dywizji Wielkopolskiej w Pleszewie oraz komendant szkoły podoficerskiej 70 Pułku Piechoty w Chełmnie. Od 1928 wykładowca Szkoły Podchorążych Piechoty (Ostrów Mazowiecka), komendant obwodowy PW. Awansowany na stopień kapitana ze starszeństwem od 1 lipca 1925. Od 1930 dowódca kompanii 57 Pułku Piechoty w Poznaniu, od 1933 wykładowca taktyki w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Awansowany na stopień majora ze starszeństwem od 1 stycznia 1934, dowódca batalionu 55 Pułku Piechoty w Lesznie. W 1939 mianowany dowódcą Batalionu Stołecznego w Warszawie.

 

 

World War II

W kampanii wrześniowej 1939 w obronie Warszawy, od 8 do 18 września (fort Bema) dowodził dwoma batalionami (w niepełnym składzie), na pododcinku „Warszawa – Północ” (Koło, Muranów, Bielany). 18 września uczestniczył w wypadzie na szlaku Gorce – Blizna oraz opanował Bobice, w celu wsparcia przebijających się do Warszawy oddziałów Armii „Pomorze” oraz „Poznań”, dowodzonych przez późniejszego Cichociemnego ppłk. Leopolda Okulickiego.

Po kapitulacji Warszawy, pod ps. Socha zaprzysiężony w organizacji Service for Poland's Victory (Służba Zwycięstwu Polski), mianowany komendantem Okręgu Lublin SZP, następnie ZWZ. Od 10 października w Lublinie, następnie w Lubartowie. 24 czerwca 1940 jako „spalony” odwołany, od 1 czerwca pod ps. Ścibor inspektor KG ZWZ, od października 1940 komendant Obszaru II ZWZ Białystok, w skład którego wchodziły okręgi: białostocki, nowogródzki oraz poleski. Awansowany na stopień podpułkownika 1 lipca 1940.

Od 21 października 1940 wraz z kpt. Januszem Szlaskim ps. Prawdzic, kpt. Władysławem Liniarskim ps. Mścisław oraz kurierem st. strz. Kazimierzem Gumowskim ps. Konik wyruszył na inspekcję obwodów: Łomża, Suwałki, Augustów. Następnie wraz z p.o. komendantem Okręgu Białystok ZWZ, Cichociemnym ppor. Antonim Iglewskim ps. Vanadi wyruszył na inspekcję obwodów: Białystok, Grajewo, Sokółka, Grodno.

W nocy 17/18 listopada 1940 w miejscowości Morusy, wraz z Cichociemnym ppor. Antonim Iglewskim ps. Vanadi, wskutek zdrady aresztowany przez NKWD. Osadzony początkowo w Białymstoku, następnie w więzieniu NKWD na Łubiance w Moskwie. Po układzie Sikorski – Majski zwolniony, 1 września 1941 wstąpił do Armii Polskiej gen. Wladyslaw Anders, od 1 października przydzielony do sztabu w Buzułuku, od 28 października w ambasadzie R.P. w Kujbyszewie. Od 21 grudnia w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem brytyjskim. Od 5 stycznia 1942 w Wielkiej Brytanii, przydzielony do Sztabu Naczelnego Wodza. Awansowany na stopień pułkownika, ze starszeństwem od 6 marca 1942.

Grzegorz Skrukwa – Armia Andersa – nadzieja dla Polaków w ZSRR
w: Zesłaniec, 2008, nr. 34, s. 29 – 40

 

Andrzej Wojtaszak – Armia Polska w ZSRR
w: Zesłaniec, 2007, nr 32, s. 89 – 106

 

 

At the night of January 29/30th 1944 a Silent Unseen

Zgłosił się do służby w Kraju, przydzielony do Komendanta Głównego Armii Krajowej gen. Stefana Roweckiego ps. Grot, jako oficer łącznikowy Naczelnego Wodza.

Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy 30/31 marca 1942, w próbnym sezonie operacyjnym, w operacji lotniczej „Belt” (dowódca operacji: F/O Mariusz Wodzicki, ekipa skoczków nr: VII), z samolotu Halifax L-9618 „W” (załoga: pilot – Sgt. Julian Pieniążek, pilot – Sgt. Stanisław Kłosowski / nawigator – F/O Mariusz Wodzicki / radiotelegrafista – P/O Ignacy Bator / mechanik pokładowy – Sgt. Czesław Kozłowski / strzelec – Sgt. Rudolf Mol, F/S Zdzisław Nowiński / despatcher – F/S Tadeusz Madejski). Informacje (on-line) nt. personelu Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii (1940-1947) – zobacz:  Lista Krzystka

Start o godz. 19.45 z lotniska RAF Tempsford, zrzut o godz. 01.55 poza planowaną placówką „Błoto”, w okolicach miejscowości Podstoliska (3,4 km od Tłuszcza), m.in. na jadący pociąg oraz zabudowania plebanii. Razem z nim skoczyli: por. Stanisław Gilowski ps. Gotur, por.  Wiesław Ipohorski-Lenkiewicz ps. Zagroda, por. Aleksander Kułakowski ps. Rywal, por. Janusz Zalewski ps. Chinek oraz kurier Delegatury Rządu na Kraj st. uł. Stanisław Zaborowski ps. Grzegorz. Samolot szczęśliwie powrócił do Wielkiej Brytanii, po locie trwającym 11 godzin 50 minut. 

Podczas skoku kontuzjowany (skoczył na jadący pociąg), przez ok. dwa tygodnie na leczeniu. Po skoku nie został awansowany (jak inni Cichociemni) na kolejny stopień (w tym przypadku generała), nie został także (wbrew planom) zastępcą dowódcy AK. Kontrwywiad AK ustalił, że mimo zakazu kontaktów z rodziną,  spotkał się ze swym bratem Marianem Spychalskim, wówczas szefem sztabu głównego Gwardii Ludowej PPR.

 

W „Dzienniku czynności” mjr dypl. Jan Jaźwiński oficer wywiadu z Division VI (Special) Sztabu Naczelnego Wodza, organizator lotniczych przerzutów do Polski odnotował:

„Dnia 28.III. na st. XVIII [stacja wyczekiwania STA XVIII, na której skoczkowie oczekiwali na odlot do Kraju – przyp. RMZ] przybyła ekipa „Belt”. Pogotowie dla odlotu w dniu 29.III. – dla ekipy „Boot” .

Dnia 29.III. o godz. 12.oo Air Ministry zarządziło lot podwójny. Po przybyciu na stację wyczekiwania – o godz. 14.30, otrzymaliśmy nową decyzję – tylko lot pojedyńczy. Po przybyciu na lotnisko o g. 17.30 okazało się, że komunikat met. [meteorologiczny – RMZ] jest niepomyślny dla lądowania powrotnego w dniu 30.III. Pogoda na trasie i w Polsce – dobra a w Anglii na wszystkich lotniskach ma być mgła. Po zbadaniu ryzyka lotu, lot został odwołany o godz. 19.30.

Dnia 30.III doszedł do skutku lot podwójny: 7-my i 8-my. Lot 7-my – ekipa „Boot” – start o godz. 19.50, zrzut na rejon Stanisławów, powrót o godz. 8.15.” (s. 57)

 

Od 15 maja do listopada 1942 inspektor Głównego Biura Inspekcji Oddziału III KG AK, następnie komendant Okręgu Kraków AK. Zreorganizował sztab, utworzył w okręgu Kedyw, rozwinął wywiad, zorganizował oddziały i plutonu dywersyjne we wszystkich 8 inspektoratach Okręgu, uporządkował relacje z okręgowym Delegatem Rządu, przedstawicielami partii politycznych oraz „Szarymi Szeregami” (ZHP).

20 stycznia 1944 wydał rozkaz zorganizowania zamachu na generalnego gubernatora Hansa Franka. Zamach zaplanował Cichociemny Ryszard Nuszkiewicz ps. Powolny, we współpracy z Cichociemnym Henrykiem Januszkiewiczem ps. Spokojny, proponując wg. własnej relacji – jako miejsce zasadzki rejon zalewu wodnego znajdującego się między drogą Cudów-Niepołomice a stacją kolejową Grodkowice. Niewielki zalew wodny przy torze kolejowym i las stanowiły istotny atut dla zasadzki ogniowo-ruchowej, natomiast tor kolejowy nie był ani lepszy, ani gorszy od każdego innego odcinka trasy. (Ryszard Nuszkiewicz, „Dynamit. Z dziejów Ruchu Oporu w Polsce Południowej”).

Zamach (niestety, nieudany) przeprowadzono w nocy 29/30 kwietnia 1944, wysadzając fragment torów na szlaku kolejowym pomiędzy stacjami Podłęże i Grodkowice (obecnie Szarów) w Puszczy Niepołomnickiej. W akcji wzięło udział 25 żołnierzy z oddziałów „Błyskawica” oraz „Grom” oraz pięciosobowy patrol minerski i sześcioosobowy patrol pozorujący. W akcji uczestniczył także Cichociemny Władysław Wiśniewski ps. Wróbel. Akcja spowodowała 2-dniową przerwę w ruchu kolejowym na ważnej linii strategicznej, poderwanie morale okupanta oraz personalne przesunięcia we władzach Generalnej Guberni.

24 marca 1944 aresztowany przez gestapo w Krakowie przy ul. Dietla 32/9 wraz z mjr Stefanem Michalskim (Sikorskim) ps. Okoń oraz mjr. Stefanem Łuczyńskim ps. Boryna. Osadzony w więzieniu na ul. Montelupich, nikogo nie wydał. Opracowano kilka planów uwolnienia, w tym m.in. porwanie przez AK, w celu wyniany, dowódcy policji i SS w Generalnej Guberni gen. Wilhelma Koppe. 

W związku z przygotowywaną akcją odbicia, w nocy 7/8 maja 1944 w akcji „Luty”, Cichociemni: ppor. Bronisław Kamiński ps. Golf, ppor. Józef Wątróbski ps. Jelito, ppor. Włodzimierz Lech ps. Powiślak oraz żołnierze krakowskiego „Żelbetu”: Leszek Koryl ps. Chrystian, Henryk Walczak ps. Waligóra oraz Zygmunt Szewczyk ps. Tygrys, wyruszyli z transportem broni zrzutowej do magazynu w zabudowaniach Józefa Bobra w Łegu pod Krakowem. Wskutek zdrady granatowego policjanta (tzw. Policja Polska Generalnego Gubernatorstwa) zostali otoczeni przez oddział żandarmerii niemieckiej, 8 maja 1944 wszyscy polegli podczas próby uwolnienia się z zasadzki. Podczas tej akcji zginęły także 3 osoby cywilne.

W maju 1944 m.in. Cichociemni: por. Władysław Miciek ps. Mazepa por. Ryszard Nuszkiewicz ps. Powolny oraz por. Henryk Januszkiewicz ps. Spokojny współorganizowali akcje odbicia, ataku na więzienie w Krakowie przy ul. Montelupich, porwania lub zamachu na dowódcę policji i SS w Generalnej Guberni, generała Wafen-SS Wilhelma Koppe’go, jednak z akcji tych zrezygnowano.

Wbrew podejrzeniom o zdradę, aresztowanie było przypadkowe – poszukiwano handlarza walutą Michalskiego – Niemcy wkroczyli podczas odprawy, urządzili tzw. „kocioł”, przejęli i rozszyfrowali listy z nazwiskami aż 470 oficerów i 530 podoficerów (sic!), zorientowali się, że aresztowali komendanta Okręgu AK. W przesłuchaniach Józefa Spychalskiego uczestniczył specjalny wysłannik Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy oraz dowódca policji i SS w Generalnej Guberni generał Wafen-SS Wilhelm Koppe. Niemcy przekonywali Go do zawarcia sojuszu oraz utworzenia przez AK Legionu Antybolszewickiego.

27 lipca 1944 wywieziony do obozu koncentracyjnego KL Gross-Rosen jako Józef Szymborski, dalsze losy nieznane. Według jednej wersji zamordowany w sierpniu 1944  w KL Sachsenhausen, według innej zamordowany 31 grudnia 1944  w KL Gross-Rosen, według jeszcze innej zamordowany w KL Mauthausen, albo w berlińskim więzieniu Moabit.

Teodor Gąsiorowski – Józef Spychalski – cichociemny który nie otrzymał generalskiej nominacji
w: Biuletyn informacyjny AK nr 11 (295) listopad 2014, s. 29 – 37

 

 

Promotions

• Second lieutenant –  ze starszeństwem od 1 czerwca 1919
• Lieutenant – ze starszeństwem od 1 czerwca 1919
• Captain – 3 maja 1926 ze starszeństwem od 1 lipca 1925
• Major – 5 lutego 1934 ze starszeństwem od 1 stycznia 1934
• Lieutenant Colonel – 1 lipca 1941
• Colonel – ze starszeństwem od 6 marca 1942

 

 

Orders and decorations

• Krzyż Złoty Virtuti Militari – 1944
• Krzyż Srebrny Virtuti Militari  – dwukrotnie: 1921 oraz 29 września 1939
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• Cross of Valour
• Cross of Merit with Swords
• Krzyż Armii Krajowej  – (pośmiertnie)
• Krzyż Grunwaldu III kl.  – (pośmiertnie)
• Medal Za udział w wojnie obronnej 1939 – (pośmiertnie)

 

 

Family Life

Syn Józefa, majstra w frabryce włókienniczej, członka PPS – Frakcja Rewolucyjna oraz Franciszki z domu Leśkiewicz. Był najstarszym spośród pięciorga rodzeństwa, miał czterech braci: Józefa , Czesława, Leona (1901-1974), Mariana (1906-1980) oraz siostrę Aurelię.

W 1927 zawarł związek małżeński z Eleonorą z domu Olszewską, ziemianką. Mieli syna Jędrzeja Józefa (ur. 1928) inż. informatyka oraz córkę Eleonorę Agnieszkę (ur. 1931), śpiewaczkę operową, primo voto Kossakowską, secundo voto Fijałkowską, obecnie Kossakowską-Fijałkowską.

Brat Leon (1901-1974), członek POW, dowódca kompanii w wojnie polsko – bolszewickiej, żołnierz ZWZ-AK, po wojnie aresztowany przez UB, torturowany.

Brak Marian (1906-1980), od lat dwudziestych działacz komunistyczny, od 1942 w PPR oraz sztabie głównym GL-AL, m.in. w latach 1944 – 1945 prezydent Warszawy, w latach 1956 – 1968 minister obrony narodowej, w latach 1968 – 1970 członek Rady Państwa, od 1963 marszałek LWP.

 

 

Commemoration

 

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych spadochroniarzy, poległych za niepodległość Polski.

W Sali Tradycji Jednostki Wojskowej GROM znajduje się tablica upamiętniająca Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej, którzy oddali życie za Ojczyznę.

20 listopada 1982 w Krakowie przy ul. Dietla 36 odsłonięto pamiątkową tablicę.

W Krakowie oraz w Sieradzu nadano ulicom Jego imię.

 

 

 

 

---

From the 316 Silent Unseen,
40 have fought for the independence of Poland in 1918-1921:

Leon Bazała (1918-1920) | Jacek Bętkowski (1920) | Jan Biały (1918-1920) | Niemir Bidziński (1920) | Romuald Bielski (1919-1920) | Adolf Gałacki (1918-1920) | Stanisław Gilowski (1918-1920) | Jan Górski (1919-1920) | Antoni Iglewski (1915-1920) | Kazimierz Iranek-Osmecki (1913, 1916, 1920) | Wacław Kobyliński (1918-1920) | Bolesław Kontrym (1917-1918) | Franciszek Koprowski (1919-1920) | Tadeusz Kossakowski (1909-1920) | Julian Kozłowski (1918-1919) | Henryk Krajewski (1918-1920) | Leopold Krizar (1918-1920) | Stanisław Krzymowski (1914-1920) | Adolf Łojkiewicz (1918-1920) | Narcyz Łopianowski (1918-1920) | Zygmunt Milewicz (1918-1920) | Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowskand (1913-1921) | Leopold Okulicki (1914-1920) | Mieczysław Pękala-Górski (1918-1920) | Edward Piotrowski (1918-1920) | Jan Różycki (1917-1920) | Roman Rudkowski (1914-1920) | Tadeusz Runge (1917-1920) | Józef Spychalski (1916-1920) | Tadeusz Starzyński (1920) | Tadeusz Stocki (1920) | Aleksander Stpiczyński (1917-1920) | Witold Strumpf (1920) | Adam Szydłowski (1918-1920) | Wincenty Ściegienny (1918-1920) | Witold Uklański (1917-1921) | Józef Zabielski (1920) | Józef Zając (1920) | Wiktor Zarembiński (1920) | Bronisław Żelkowski (1920)

 

 

Niepodlegla, Poland, 100 anniversary of re-gaining independence.
Project implemented as part of the celebration of the centenary of regaining independence and the reconstruction of Polish statehood

---

 

 

 

Commemoration of the Silent Unseen

W 1989 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni” (scenariusz i reżyseria Marek Widarski).

May 15, 2005 was unveiled in the special unit - Military Unit GROM The monument is dedicated to the Silent Unseen of the Home Army. A considerable degree of the exposition in Sala Tradycji (eng. Hall of Tradition, also localized in the GROM HQ) is also focused on the lives of the Silent Unseen.

Since August 4, 1995, the unit has been named - GROM, named in honour of the Silent Unseen, paratroopers of the Home Army is Poland’s leading special-operations unit.

In 2008, the documentary "We cichociemni. Voice of the Living" (script and directed by Paweł Kędzierski).

On October 7, 2013 in Warsaw at ul. Matejko, opposite the Seym of R.P. ( parliament) the Memorial of the Cichociemni Paratroopers of the Home Army was unveiled.

In 2013, the documentary film Cichociemni was created. Fight for freedom or die ”(script and directed by Dariusz Walusiak).

In 2016, the Sejm of the Republic of Poland established the year 2016 as the Year of Silent People. The NBP issued a silver 10 zloty collector coin commemorating the 75th anniversary of the first drop of Cichociemni.

In 2017, LOT Polish Airlines placed a parachute sign and signature commemorating Cichociemni on the hull of a Boeing 787 (SP-LRG).

The Silent Unseen are a patron for many teams and scouting organizations. Many books and articles have been dedicated to their thematic.

Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajdują się groby kilkudziesięciu Cichociemnych oraz poświęcony Im pomnik „TOBIE OJCZYZNO”

 

 

 

Sources:

• informacje własne (archiwum portalu)
• teczka personalna – Oddział Specjalny Sztabu Naczelnego Wodza (The Polish Underground Movement Study Trust, Kol.023.0267)
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo „Abres”, 1996, 171–175. ISBN 83-902499-5-2..
• Kajetan Bieniecki: Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Arcana, Kraków 1994 r. ISBN 83-86225-10-6
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, ISBN 8321105378.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny.

 

Also see – - biographical entry on Wikipedia (in Polish)