Kazimierz Iranek-Osmecki – Cichociemny

Kazimierz Iranek-Osmecki – Cichociemny

ps.: „Makary”, „Antoni”, „Heller”, „Jarecki”, „Pstrąg”, „Hański”

vel Kazimierz Jarecki, vel Włodzimierz Ronczewski, vel Antoni Heller

Zwykły Znak Spadochronowy nr 0039, Bojowy Znak Spadochronowy nr 1453

 

ur. 5 września 1897 w Pstrągowej (powiat strzyżowski), zm. 22 maja 1984  w Londynie – pułkownik dyplomowany, uczestnik walk o niepodległość Polski (1913, 1916, 1920), oficer dyplomowany Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Sztabu Naczelnego Wodza, Armii Krajowej, instruktor „Oficerskiego Kursu Doskonalącego Administracji Wojskowej” (polska szkoła wywiadu) w Glasgow (1941), szef wywiadu ofensywnego Komendy Głównej AK, uczestnik Powstania Warszawskiego, więzień niemieckich obozów jenieckich: Langwasser, Colditz, Altenmarkt im Pongau (1944-1945), współzałożyciel Studium Polski Podziemnej, Cichociemny

Znajomość języków: niemiecki; szkolenia – kursy specjalne m.in.: zasadnicze: spadochronowy (STS 51, Ringway), walki konspiracyjnej (STS 43, Audley End), instruktor kursu odprawowego (STS 38, Briggens); uzupełniające: Wyższa Szkoła Wojenna,  broni pancernych,  i in. W dniu wybuchu wojny miał 41 lat 11 miesięcy; w dacie skoku do Polski 45 lat 8 miesięcy. Syn inżyniera geodety

 

---

Spis treści:

• II wojna światowa
• Cichociemny
• Powstanie Warszawskie
• Po wojnie
• Awanse i odznaczenia
• Życie rodzinne

---

 

Uczył się w II Gimnazjum w Rzeszowie, w 1906 jako ekstern zdał egzamin dojrzałości. Od 1913 członek  Związku Strzeleckiego. 29  grudnia 1916 wstąpił do 2 batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich. W lipcu 1917  wcielony do armii austriackiej, wysłany na front włoski. Uciekł, powrócił do Krakowa, następnie do Lublina. Od listopada 1917 do grudnia 1918 zastępca dowódcy obwodu Iłża w Polskiej Organizacji Wojskowej. Dowódca plutonu w 2 batalionie 23 Pułku Piechoty, 4 stycznia 1919 ranny w bitwie pod Machnowcem.

7 marca 1919 uczestniczył w walkach o Poryck i Torczyn. Od 15 kwietnia w dowództwie 1 Brygady 1 Dywizji Piechoty Legionów. Od 18 marca 1920 referent Sekcji Piechoty w Departamencie Broni Głównych Ministerstwa Spraw Wojskowych. Oddelegowany do dowództwa 6 Armii, jako frontowy oficer operacyjny w dowództwie 1 Brygady Piechoty. Od 20 grudnia 1920 adiutant w Komendzie Żandarmerii Polowej, od maja 1921 szef operacyjny sztabu 19 Dywizji Piechoty.

Od stycznia do lipca 1922 uczestnik kursu doszkalającego Szkoły Podchorążych, po jej ukończeniu m.in. dowódca kompanii 77 Pułku Piechoty, od maja 1922 II oficer w sztabie 19 Dywizji Piechoty, następnie od 22 lutego 1927 referent w Biurze Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W latach 1929 – 1931 uczestnik kursu Wyższej Szkoły Wojennej (X promocja), po jego ukończeniu mianowany oficerem dyplomowanym. Od października 1931 wykładowca Wyższej Szkoły Wojennej, od 1935 kierownik katedry operacyjnej służby sztabów. 12 marca 1933 awansowany na stopień majora ze starszeństwem od 1 stycznia 1933. W 1937  dowódca batalionu 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej w Warszawie. 19 marca 1939 awansowany na stopień podpułkownika.

Halina Waszczuk-Bazylewska – Od WW-72 do „Liceum”
w: Niepodległość i Pamięć 1997 r., nr 4/1 (7) [1], s. 153-176

 

dr Andrzej Suchcitz – Wywiad Armii Krajowej
źródło: Koło Byłych Żołnierzy Armii Krajowej – Oddział Londyn
www.polishresistance-ak.org

 

 

II wojna światowa

W kampanii wrześniowej 1939 jako oficer do zleceń Naczelnego Kwatermistrzostwa. 17 września przekroczył granicę z Rumunią, od października zastępca szefa ekspozytury Oddziału II (wywiad) Sztabu Naczelnego Wodza w Bukareszcie.

13 grudnia 1939 zaprzysiężony na rotę Związku Walki Zbrojnej (ZWZ-AK), od czerwca 1940 szef Oddziału II (wywiad) Komendy Głównej ZWZ we Francji. Po upadku Francji wraz z gen. Władysławem Sikorskim i Kazimierzem Sosnkowskim ewakuowany wodnopłatowcem do Wielkiej Brytanii. Od czerwca do października 1940 kierownik referatu informacyjno – wywiadowczego Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza.

6 listopada 1940 wyruszył jako emisariusz Naczelnego Wodza gen. Sikorskiego do Komendanta Głównego ZWZ gen. Roweckiego, dotarł do Warszawy 19 grudnia. 21 stycznia 1941 wyruszył w drogę powrotną jako emisariusz Komendanta Głównego ZWZ do Londynu, przybył 14 kwietnia 1941.

Kazimierz Iranek – Osmecki – Sprawozdanie i dziennik podróży
emisariusza Antoniego (ważniejsze rozdziały)
w: Zeszyty Historyczne nr 21, s. 95-1352, Instytut Literacki, Paryż 1972

 

Przydzielony ponownie do Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza.  Od grudnia 1941 instruktor „Oficerskiego Kursu Doskonalącego Administracji Wojskowej” (polska szkoła wywiadu) w Glasgow (1941), uczestniczył w szkoleniu Cichociemnych – przyszłych oficerów wywiadu Armii Krajowej, m.in.: Wiesława Ipohorskiego – Lenkiewicza, Bolesława Jabłońskiego, Stanisława Jankowskiego, Jana Jokiel, Jana Kochańskiego, Stefana Majewicza, Jana Rostka, Władysława Szubińskiego, Tadeusza Śmigielskiego, Janusza Zalewskiego. Przedstawił uczestnikom kursu realia w okupowanej Polsce.

Od czerwca 1942 szef Oddziału IV (kwatermistrzowskiego) Sztabu Naczelnego Wodza. Od grudnia 1942 zastępca szefa Oddziału Planowania Sztabu Naczelnego Wodza.

Maciej Żuczkowski – Wywiad Armii Krajowej
w: Pamięć.pl nr 4-5/2012, Instytut Pamięci Narodowej Warszawa, s. 44 – 49

 

Andrzej Pepłoński – Współdziałanie Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza
z Secret Intelligence Service w okresie II wojny światowej
w: Słupskie Studia Historyczne 2003 r. nr 10, s. 149-165

 

 

Cichociemny

Wielomiesięczny (nawet ponad roczny) proces szkolenia kandydatów na Cichociemnych składał się z czterech grup szkoleń, w każdej po kilka – kilkanaście kursów. Kandydatów szkolili w ok. 30 specjalnościach w większości polscy instruktorzy, w ok. 50 tajnych ośrodkach SOE oraz polskich. Oczywiście nie było Cichociemnego, który ukończyłby wszystkie możliwe kursy. Trzy największe grupy wyszkolonych i przerzuconych do Polski to Cichociemni ze specjalnością w dywersji (169), łączności (50) oraz wywiadzie (37). Przeszkolono i przerzucono także oficerów sztabowych (24), lotników (22), pancerniaków (11) oraz kilku specjalistów „legalizacji” (czyli fałszowania dokumentów). 

Kilkakrotnie wzywany depeszami przez Komendanta Głównego AK do powrotu do Kraju. Na początku lipca 1941 rozpoczął szkolenie spadochronowe w STS 51 w Ringway pod Manchesterem. Instruktor kursu odprawowego dla kandydatów na Cichociemnych w STS 38 w Briggens.

Uproszczony diagram rekrutacji i szkolenia Cichociemnych (CAW sygn. II.52.359.29) UWAGA – diagram nie obejmuje wszystkich kursów ani ośrodków

Wspominał – „Kraj żądał przeszkolonych instruktorów, obeznanych z nowoczesnym sprzętem, jaki miał być dostarczony z Zachodu. Ponadto mieli oni być przygotowani pod względem technicznym i taktycznym do wykonywania i kierowania akcją sabotażową, dywersyjna i partyzancką. Żądano też przysłania mechaników i instruktorów radiotelegrafii, jak również oficerów wywiadowczych ze znajomością różnych działów niemieckiego wojska, lotnictwa i marynarki wojennej, ponadto oficerów sztabowych na stanowiska dowódcze. Szkolenie spadochroniarzy musiało więc się odbywać w bardzo rozległym wachlarzu rzemiosła żołnierskiego.

Przystąpiono do werbowania ochotników i wszechstronnego ich szkolenia na najrozmaitszych kursach, zależnie od przeznaczenia kandydata do danej specjalności. Każdy z ochotników musiał oczywiście ukończyć kurs spadochronowy. Ostatecznym oszlifowaniem był tzw. kurs odprawowy. Zaznajamiano na nim z warunkami panującymi w kraju, rodzajami niemieckich służb bezpieczeństwa i zasadami życia konspiracyjnego. (…)”
(Kazimierz Iranek-Osmecki, Emisariusz Antoni, Editions Spotkania, Paryż 1985, s. 159-160)

 

Awansowany na stopień pułkownika ze starszeństwem od 14 marca 1943. Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy 13/14 marca 1943 w sezonie operacyjnym „Intonacja”, w operacji lotniczej „Stock” (dowódca operacji: F/O Bohdan Ławreńczuk, ekipa skoczków nr: XXIV), z samolotu Halifax DT-726 „H” (138 Dywizjon RAF, załoga: pilot – F/S Bronisław Hułas, pilot – F/O Tadeusz Ginter / nawigator – F/O Bohdan Ławreńczuk / radiotelegrafista – F/S Eugeniusz Krzeczewski / mechanik pokładowy – Sgt. Dent A.N. – RAF / strzelec – Sgt. Piotr Bednarski / despatcher – Sgt. Franciszek Ułasiuk). Informacje (on-line) nt. personelu Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii (1940-1947) – zobacz:  Lista Krzystka

Stefan Mayer – relacja nt. szkolenia Cichociemnych oficerów wywiadu
źródło: Instytut Piłsudskiego w Londynie, Kolekcja akt Stefana Mayera, zespół nr 100, teczka nr 709/100/113

 

Start o godz. 18.50 z lotniska RAF Tempsford, zrzut poza planowaną placówkę odbiorczą „Koza” 608 (kryptonim polski, brytyjskie oznaczenie numerowe pinpoints), w okolicach miejscowości Celestynów i Pilawa (nawigator pomylił światła stacji kolejowej ze światłami placówki odbiorczej). Razem z nim skoczyli: ppor. Jan Hörl ps. Frog, ppor. Czesław Rossiński ps. Kozioł, ppor. Witold Strumpf ps. Sud. Skoczkowie przerzucili  450 tys. dolarów w banknotach oraz 10 tys. peset na potrzeby AK. Zrzucono także  sześć zasobników oraz dwie paczki. Samolot szczęśliwie powrócił do bazy po locie trwającym 12 godzin 35 minut. Niestety, stracono zasobniki oraz pieniądze.

 

Kazimierz Iranek-Osmecki: „Przelot nad Bałtykiem minął bez wrażeń. (…) Świnoujście ominęliśmy od północy. ( …)… Z namaszczeniem oczekiwaliśmy chwili, kiedy znajdziemy się nad Polską. (…) W miarę zbliżania się do Wisły wzrastało podniecenie i niepokój przed czekającym nas skokiem. Wreszcie despatcher oznajmił, że trzeba sadowić się nad dziurą, gdyż za kilkanaście minut znajdziemy się u celu. W skupieniu zajęliśmy miejsca. Rozmowy, prowadzone dotąd normalnym głosem, przeszły w szept. (…) „Sud” raz jeszcze skontrolował znajomość haseł i przypomniał wydane poprzednio wskazówki. Wesoły lwowianin przymocował taśmy od spadochronu. Byliśmy gotowi (…)

ostry wiraż maszyny dał nam znać, że przyjmuje ona właściwy kierunek dla do­konania zrzutu. (…) Szczęk otwieranych klap oznajmił nam zwolnienie za­sobników z materiałem. Prawie jednocześnie ukazało się zielone światło sygnalizacyjne i przeraźliwy wrzask: Go! – wprawił całą naszą czwórkę w ruch. (…) mój ześlizg w dziurę udał się lepiej niż kiedykolwiek. (…) już po chwili poczułem pewne oparcie w rozpostartej czaszy spadochronu (…) Obserwując okolicę podczas opadania w dół, nabrałem przeko­nania, że nie zostaliśmy zrzuceni na wybraną placówkę, znaną mi sprzed lat. Na ziemi nikt nie będzie nas oczekiwał. (…) W miarę opadania, dostrzegłem budynek stacyjny. ( …) Nieliczne tory kolejowe i rząd przyciemnionych latarń wskazywały, że jest to jakaś mała stacyjka. ( …) Pomyłka staje się oczywista: nawigator wziął światła stacyjne za sygnały placówki. ( …)”

Kazimierz Iranek Osmecki, Na choince, w: Drogi Cichociemnych, Koło Cichociemnych Spadochroniarzy AK, Veritas Londyn 1954, s. 58 – 60.

 

W „Dzienniku czynności” mjr dypl. Jan Jaźwiński oficer wywiadu z Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza, Szef Wydziału Specjalnego (S), organizator lotniczego wsparcia Armii Krajowej (zrzutów do Polski) odnotował:

„Dnia 13.III.43. uruchomiony został Plan Startu – wariant „osiem 2103” [zrzutów]; jak następuje: Lot Nr.: 36/47, ekipa BRICK, ludzi: Dąb plus 3 (…) placówka zasadn. Wół, zapas. Żaba, nawigator squ/ldr Boxer, załoga brytyjska, start godz. 18.40; Lot Nr.: 37/38, ekipa WINDOW, ludzi: Wołk plus 3 (…) placówka zasadn. Żbik, zapas. Hiena, nawigator kpt. obs. Kużnicki, załoga polska, start godz. 18.35; Lot Nr.: 38/49, ekipa TILE, ludzi: Sum plus 3 (…) placówka zasadn. Olcha, zapas. rej.3, nawigator por. obs. Gembik, załoga polska, start godz. 18.30; Lot Nr.: 39/50, ekipa STOCK, ludzi: Antoni plus 3 (…) placówka zasadn. Koza, zapas. Bratek, nawigator kpt. obs. Ławreńczuk, załoga polska, start godz. 18.50; Lot Nr.: 40/51, ekipa DOOR, ludzi: Ulewa plus 3 (…) placówka zasadn. Kra, zapas. Bat, nawigator F/Lt.. Austin, załoga brytyjska, start godz. 18.45; Lot Nr.: 41/52, SLATE, 6 paczek: M1, M2, M3, M4, PLT, R. (…) placówka zasadn. Wrona, nawigator F/o Wynne, załoga brytyjska, start godz. 19.05; Lot Nr.: 42/53, YARD, 6 paczek: 01, 02, 03, 04, 05, R. (…) placówka zasadn. Kaczka, nawigator F/o Foster, załoga brytyjska, start godz. 19.00; Lot Nr.: 43/54, AREA, 6 paczek: M1, M2, M3, M4, 05, R. (…) placówka zasadn. Kot, nawigator kpt. obs. Gryglewicz, załoga polska, start godz. 18.55;”.

Dn. 14.III. nawigatorzy zameldowali: – lot 36/47 wykonany na plac. odb. WÓŁ, zrzut jak plan. (543.000 dol. i 126.000 Rm), .- lot 37/48 wykonany na plac. odb. ŻBIK, zrzut jak plan. (744.000 dol.), – lot 38/49 wykonany na plac. odb. OLCHA, zrzut jak plan. (616.500 dol. i 547.000 Rm), – lot 39/50 wykonany na plac. odb. KOZA, zrzut jak plan. (450.000 dol. i 10.000 peset), – lot 40/51 wykonany na plac. odb. KRA, zrzut jak plan. (395.000 dol.), – lot 41/52 – nawalił dopływ benzyny – 20 min. od plac. – samolot zawrócił, – lot 42/53 – nawigator twierdzi, że plac. odb. nie dała 1944 [sygnałów świetlnych]. DZIĘKI CI WIELKI BOŻE! Wspaniała i szczęśliwa defilada – d l a K r a j u ! Nastrój załóg, ekip i Wydz. „S”: w r e s z c i e w y s t a r t o w a l i ś m y. Łacznie przerzucono, w sześciu wykonanych lotach – na placówki: 20 ludzi, 2.748.000 dol., 673.000 Rmk., 10.000 peset, trzy poczty (…) i 6 paczek mat. ” (s. 164)

Zobacz:  Oddział VI (Specjalny) – Zawartość zasobników i paczek

 

Jerzy Straszak – „Szkoła szpiegów”
w: Zeszyty Historyczne nr 115, s. 122 – 144, Instytut Literacki, Paryż 1996

 

Po skoku aklimatyzacja do realiów okupacyjnych. Podczas niej i później, aż do wybuchu Powstania Warszawskiego, mieszkał w niemieckiej dzielnicy na Mokotowie. Tylko 150 metrów od Jego kwatery mieszkał zbrodniarz wojenny, dr Ludwig Hahn, SS-Standartenführer, szef warszawskiego gestapo (komendant SD i policji bezpieczeństwa na dystrykt warszawski)…

Od 1 kwietnia 1943 szef Oddziału IV Komendy Głównej AK, pod ps. Antoni. Od 7 stycznia 1944 szef Oddziału II KG AK, pod ps. Heller. Zreorganizował sieć wywiadu ofensywnego AK po aresztowaniach gestapo.

Pod jego kierownictwem rozpracowano m.in. niemiecką broń V-1. M.in. Biura Studiów Wywiadu Przemysłowego utworzył referat – Komisję Badawczą, kierowaną przez por. Jerzego Chmielewskiego ps. Rafał. W rozpracowywaniu tajnej broni Hitlera uczestniczył m.in. „trust mózgów”, profesorów Politechniki Warszawskiej: Janusz Groszkowski, Marceli Struszyński, Józef Zawadzki, konstruktor szybowcowy Antoni Kocjan oraz Cichociemny Stefan Ignaszak.

Ryszard Ozga – Pułkownik Kazimierz Iranek-Osmecki i jego służba Ojczyźnie
w: Resovia Sacra 2002-2003, t. 9-10, s.169 – 193

 

Stanisław Chojnowski – Operacje lotnicze – zrzuty cichociemnych
w Obwodzie „Mewa-Kamień” podczas drugiej wojny światowej
w: Rocznik Mińsko-Mazowiecki 2012, nr 20 s. 59-75

 

Bartłomiej Szyprowski – Porucznik cc Witold Strumpf „Sud” przed sądem podziemia
w: Przegląd Historyczno – Wojskowy nr 2 (240), Warszawa 2012, s. 207 – 218

 

 

Powstanie Warszawskie

W Powstaniu Warszawskim jako szef Oddziału II (wywiad) KG AK, wraz z I rzutem Komendy Głównej AK na Woli, Starym Mieście oraz Śródmieściu.

1 października 1944 wyznaczony przez gen. Komorowskiego ps. Bór pełnomocnikiem i przewodniczącym delegacji polskiej do rozmów kapitulacyjnych. 2 października 1944 uczestniczył w rozmowach z dowódcą  tzw. Korpsgruppe von dem Bach, niemieckim generałem SS i zbrodniarzem wojennym Erichem von dem Bach – Zelewskim. W imieniu dowództwa AK wraz z ppłk Zygmuntem Dobrowolskim podpisał w Ożarowie „Układ o zaprzestaniu działań wojennych w Warszawie”, będący aktem kapitulacji Powstania. Odmówił przyjęcia awansu generalskiego.

Po kapitulacji Powstania w niewoli niemieckiej: oflag Langwasser, Colditz, Altenmarkt im Pongau, jako oficer do zleceń  Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych gen. dyw. Tadeusza Komorowskiego. Uwolniony z obozu 5 maja 1945.

 

Akt kapitulacji Powstania

Depesza dowództwa AK z treścią aktu kapitulacji
źródło: Studium Polski Podziemnej w Londynie

 

 

Po wojnie

Od 17 maja 1945 w Londynie (Wielka Brytania), pozostał na emigracji. Inicjator utworzenia Koła AK oraz Koła Spadochroniarzy AK. Pełnił wiele funkcji w organizacjach polskiej emigracji w Londynie, m.in. przewodniczącego Koła Cichociemnych.

Autor wielu publikacji. W 1973 otrzymał Nagrodę Pisarską londyńskiego Stowarzyszenia Polskich Kombatantów.

W 1947 roku współzałożyciel Studium Polski Podziemnej w Londynie, jednej z najbardziej zasłużonych polskich placówek archiwalno – naukowych. Jej założycielami byli także m.in. gen. dyw. Tadeusz Komorowski ps. Bór, ppłk Stanisław Juszczakiewicz ps. Kornik, gen. bryg. Tadeusz Pełczyński, gen Antoni Chruściel, Cichociemny kpt. Jan Nowak- Jeziorański.

Zasoby archiwalne SPP są głównym źródłem badań nad Polskim Państwem Podziemnym w latach II wojny światowej. Wśród zgromadzonych tam archiwaliów przechowywane są m.in. dokumenty Sztabu Naczelnego Wodza, w tym  teczki personalne Cichociemnych. SPP wydało m.in. źródłową publikację „Armia Krajowa w dokumentach 1939 – 1945”.  Wieloletni sekretarz i członek zarządu SPP.

W lutym 1965 awansowany na stopień generała brygady przez władze RP na uchodźstwie, awansu nie przyjął, wskazując iż otrzymał go za pracę poza wojskiem. Zmarł 22 maja 1984 w Londynie, pochowany na cmentarzu South Ealing Cemetery – grób DD 5T.

 

Kazimierz Iranek-Osmecki – Charakter i oblicze polskiego podziemia wojskowego
Londyn 1951 r.  w: Biuletyn informacyjny AK nr 2 (262) luty 2012, s. 14 – 24

 

 

Wkład polskiego wywiadu w 1945 ocenił oficer łącznikowy MI6 (1940-1946) komandor Wilfred Dunderdale:
„Spośród 45 770 raportów wywiadowczych z okupowanej Europy, które dotarły w czasie wojny do aliantów,
22 047, czyli 48 procent pochodziło ze źródeł polskich (…)
Wynika z tego, że w ciągu ostatnich pięciu lat polscy agenci w Europie pracowali bez przerwy
i że dostarczyli oni, mimo wielkiego zagrożenia dla siebie i swoich rodzin,
wielką ilość materiału wszelkiego rodzaju i obejmującego wiele tematów.”

W 2004 oraz w 2005 opublikowano obszerne ustalenia Polsko-Brytyjskiej Komisji Historycznej
pt. Polsko – brytyjska współpraca wywiadowcza podczas II wojny światowej
(wyd. Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, Warszawa 2004, 2005 ISBN 83-89115-11-5 oraz ISBN 83-89115-37-9.

W 2005 roku brytyjski rząd oficjalnie potwierdził
że ok. połowa tajnych raportów dla aliantów z okupowanej Europy pochodziła od Polaków.
W wywiadzie AK pełniło służbę 37 Cichociemnych

 

 

 

Awanse

• podporucznik – 1 lipca 1919
• porucznik – 1 maja 1920
• kapitan – 1 maja 1926
• major – 1 stycznia 1933
• podpułkownik – ze starszeństwem od 14 marca 1939
• pułkownik – 14 marca 1943

 

Odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari  
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż NiepodległościKrzyż Walecznych –  ośmiokrotnie
  
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Złoty Krzyż Zasługi – 1937
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż Armii Krajowej

 

 

Życie rodzinne

Syn Jana inżyniera geodety oraz Antoniny z domu Gokiert. W 1927 zawarł związek małżeński ze Stanisławą z domu  Gwóźdź (1903 – 1985). Mieli syna Jerzego (ur. 1928), magistra ekonomii, dziennikarza Radia „Wolna Europa”.

 

 

Upamiętnienie

W kościele OO Dominikanów w Warszawie przy ul. Freta 10 wmurowano tablicę upamiętniającą, wykonaną przez Cichociemnego por. cc. Włodzimierza Klocka –  Niewęgłowskiego.

Jedną z ulic w Rzeszowie nazwano Jego imieniem.

 

Dziękuję przeorowi OO Dominikanów, O. Mirosławowi Sanderowi OP
oraz O. Zdzisławowi Górnickiemu OP   za życzliwą pomoc i udostępnienie fotografii

 

---

Spośród 316 Cichociemnych zrzuconych na spadochronie do okupowanej Polski
40 walczyło o niepodległość Polski w latach 1918 – 1921:

Leon Bazała (1918-1920) | Jacek Bętkowski (1920) | Jan Biały (1918-1920) | Niemir Bidziński (1920) | Romuald Bielski (1919-1920) | Adolf Gałacki (1918-1920) | Stanisław Gilowski (1918-1920) | Jan Górski (1919-1920) | Antoni Iglewski (1915-1920) | Kazimierz Iranek-Osmecki (1913, 1916, 1920) | Wacław Kobyliński (1918-1920) | Bolesław Kontrym (1917-1918) | Franciszek Koprowski (1919-1920) | Tadeusz Kossakowski (1909-1920) | Julian Kozłowski (1918-1919) | Henryk Krajewski (1918-1920) | Leopold Krizar (1918-1920) | Stanisław Krzymowski (1914-1920) | Adolf Łojkiewicz (1918-1920) | Narcyz Łopianowski (1918-1920) | Zygmunt Milewicz (1918-1920) | Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowski (1913-1921) | Leopold Okulicki (1914-1920) | Mieczysław Pękala-Górski (1918-1920) | Edward Piotrowski (1918-1920) | Jan Różycki (1917-1920) | Roman Rudkowski (1914-1920) | Tadeusz Runge (1917-1920) | Józef Spychalski (1916-1920) | Tadeusz Starzyński (1920) | Tadeusz Stocki (1920) | Aleksander Stpiczyński (1917-1920) | Witold Strumpf (1920) | Adam Szydłowski (1918-1920) | Wincenty Ściegienny (1918-1920) | Witold Uklański (1917-1921) | Józef Zabielski (1920) | Józef Zając (1920) | Wiktor Zarembiński (1920) | Bronisław Żelkowski (1920)

 

 

Projekt realizowany w ramach obchodów stulecia odzyskania niepodległości oraz odbudowy polskiej państwowości

---

 

 

 

Upamiętnienie Cichociemnych

W 1989 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni” (scenariusz i reżyseria Marek Widarski).

15 maja 2005 odsłonięto na terenie jednostki specjalnej – Jednostki Wojskowej GROM w Warszawie pomnik poświęcony cichociemnym spadochroniarzom AK. Znaczna część ekspozycji Sali Tradycji jednostki GROM poświęcona jest Cichociemnym.

Od 4 sierpnia 1995 roku jednostka nosi nazwę – Jednostka Wojskowa GROM im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej

W 2008 roku powstał film dokumentalny „My cichociemni. Głos żyjących” (scenariusz i reżyseria Paweł Kędzierski).

7 października 2013 roku w Warszawie przy ul. Matejki, naprzeciwko Sejmu R.P. odsłonięto Pomnik Cichociemnych Spadochroniarzy AK.

W 2013 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni. Wywalcz wolność lub zgiń” (scenariusz i reżyseria Dariusz Walusiak).

W 2016 roku Sejm R.P. ustanowił rok 2016 Rokiem Cichociemnych. NBP wyemitował srebrną kolekcjonerską monetę o nominale 10 zł upamiętniającą 75. rocznicę pierwszego zrzutu Cichociemnych.

W 2017 roku PLL LOT umieścił znak spadochronowy oraz podpis upamiętniający Cichociemnych na kadłubie Boeinga 787 (SP-LRG).

Cichociemni są patronem wielu szczepów, drużyn oraz organizacji harcerskich. Opublikowano wiele książek i artykułów o Cichociemnych.

Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajdują się groby kilkudziesięciu Cichociemnych oraz poświęcony Im pomnik „TOBIE OJCZYZNO”

 

 

Źródła:

• informacje własne (archiwum portalu)
• Teka personalna – Oddział Specjalny Sztabu Naczelnego Wodza, w zbiorach Studium Polski Podziemnej w Londynie, sygn. Kol.023.0079
• Jerzy Majka, Grzegorz Ostasz – Pułkownik Kazimierz Iranek-Osmecki, Libra Rzeszów, 2007
• Krzysztof Tochman – Słownik biograficzny cichociemnych, t. 1, Abres, Oleśnica 1994, s. 48-51, ISBN 83-902499-5-2
• Kajetan Bieniecki – Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Arcana, Kraków 1994, ISBN 83-86225-10-6
• Kazimierz Iranek-Osmecki – Emisariusz Antoni, Editions Spotkania, Paryż 1985

 

 

Zobacz także – biogram w Wikipedii