Franciszek Koprowski – Cichociemny

Franciszek Koprowski – Cichociemny

ps.: „Dąb”, „Konar”

vel Jan Zapolski

Zwykły Znak Spadochronowy nr 1718

 

ur. 11 października 1895 w Brzezinkach (powiat brodnicki), zm. 2 czerwca 1967 w Zerzeniu (obecnie Warszawa) – major, uczestnik walk o niepodległość Polski (1919-1920), uczestnik Powstania Wielkopolskiego, wojny polsko-bolszewickiej, mistrz Polski i olimpijczyk w pięcioboju nowoczesnym, oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, wywiadu Sztabu Głównego WP, wywiadu ofensywnego Armii Krajowej, Komendy Głównej AK, komendant STS 38, dowódca 6 Wileńskiej Brygady AK, więzień gestapo, NKWD, sowieckich łagrów: Morszańsk, Ostaszków (1944-1948), Cichociemny

Znajomość języków: niemiecki, rosyjski, angielski; szkolenia (kursy): m.in.  instruktor zaprawy fizycznej polskiej szkoły wywiadu (Oficerski Kurs Doskonalący Administracji Wojskowej, Glasgow), spadochronowy, odprawowy (STS 43, Audley End),  i in. W dniu wybuchu wojny miał 43 lata 10 miesięcy; w dacie skoku do Polski 47 lat 5 miesięcy. Syn rzemieślnika

 

---

Spis treści:

• Sukcesy sportowe
• II wojna światowa
• Cichociemny
• Po wojnie
• Awanse i odznaczenia
• Życie rodzinne

---

 

Uczył się w szkole realnej w Brodnicy, po jej ukończeniu od 1911 w Szkole Ogrodniczej w Berlinie. W 1912 wyjechał do Baltimore (USA). Od 1 października 1913 w armii niemieckiej, przydzielony do podoficerskiej szkoły jazdy w Toruniu. Do kwietnia 1915 w składzie 176 Pułku Piechoty na froncie francuskim, od maja 1915 1 Pułku Ułanów Bawarskich z Bambergu, 16 lipca 1915 ranny, odznaczony Krzyżem Żelaznym II kl., następnie wraz z pułkiem do 15 marca 1917 na froncie rosyjskim. Po demobilizacji, od listopada 1918 w Brodnicy, zorganizował oddział powstańców wielkopolskich, wraz z nim jako kapral uczestniczył w walkach w rejonie Inowrocławia.

Od 9 stycznia do marca 1919 w szkole podoficerskiej w Warszawie, awansowany na stopień plutonowego, przydzielony do 2 batalionu 21 Pułku Piechoty w Warszawie. Awansowany na stopień sierżanta, od 5 sierpnia na froncie bolszewickim. Od października 1920 dowódca plutonu 3 szwadronu 211 Pułku Ułanów w Wilnie. Odznaczony Krzyżem Walecznych (dwukrotnie) oraz Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.

Od marca 1921 w Gimnazjum im. J. Lelewela w Wilnie, w 1922 zdał egzamin dojrzałości. Od grudnia 1922 dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych 10 Pułku Ułanów Litewskich, od stycznia 1923 uczestnik rocznego kursu dowódców szwadronów w Grudziądzu. Awansowany na stopień podporucznika w październiku 1924. Od listopada 1924 do września 1927 dowódca plutonu i szwadronu Szkoły Podoficerskiej 10 Pułku Ułanów w Białymstoku.  Awansowany na stopień porucznika 24 maja 1925. Od 1926 do 1927  w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego przy Uniwersytecie Poznańskim, następnie przydzielony jako kierownik WF do Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Doskonały jeździec, uprawiał zawodowo wioślarstwo, boks, pływanie, lekką atletykę, szermierkę oraz pięciobój nowoczesny.

 

Sukcesy sportowe

• 1925 – reprezentant Wojska Polskiego na międzynarodowych zawodach w Czechosłowacji
• 1926, 1927  – III miejsce na Mistrzostwach Polski w pięcioboju nowoczesnym (dwukrotnie)
• 1928 – wicemistrz Polski w pięcioboju nowoczesnym
• 1928 – reprezentant Polski w pięcioboju nowoczesnym na IX Olimpiadzie w Amsterdamie
• 1929 – wicemistrz Polski w pięcioboju nowoczesnym
• 1930 – IV miejsce w pięcioboju nowoczesnym na międzynarodowych zawodach przedolimpijskich w Szwecji
• 1931 – mistrzostwo armii (po raz trzeci) w pięcioboju nowoczesnym
• 1936 – sędzia turnieju bokserskiego oraz zawodów pięcioboju nowoczesnego na XI Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie

 

Awansowany na stopień rotmistrza 19 marca 1935, oficer  wywiadu (Niemcy) ekspozytury nr 3 (Bydgoszcz) Oddziału II (wywiad) Sztabu Głównego Wojska Polskiego.

 

 

II wojna światowa

W kampanii wrześniowej 1939 jako oficer wywiadu na placówce w Kopenhadze (studium armii niemieckiej).

Od listopada 1939 we Francji, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem francuskim, przydzielony jako dowódca batalionu administracyjnego Camp de Coëtquidan.

 

Maciej Szczurowski – Geneza formowania Armii Polskiej we Francji 1939 – 1940
w: Piotrkowskie Zeszyty Historyczne, 2002, nr 4 s. 115 – 143

 

Po upadku Francji ewakuowany z St. Jean de Luz, dotarł do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem brytyjskim, od lipca 1940 dowódca 3 szwadronu 14 Pułku Ułanów 10 Brygady Kawalerii Pancernej.

Monika Bielak – Ewakuacja żołnierzy polskich z Francji do Wielkiej Brytanii
i Afryki Północnej w latach 1940-1941
w: IPN, Polska 1918-1989 – Od niepodległości do niepodległości. Historia Polski 1918-1989

 

 

Cichociemny

Wielomiesięczny (nawet ponad roczny) proces szkolenia kandydatów na Cichociemnych składał się z czterech grup szkoleń, w każdej po kilka – kilkanaście kursów. Kandydatów szkolili w ok. 30 specjalnościach w większości polscy instruktorzy, w ok. 50 tajnych ośrodkach SOE oraz polskich. Oczywiście nie było Cichociemnego, który ukończyłby wszystkie możliwe kursy. Trzy największe grupy wyszkolonych i przerzuconych do Polski to Cichociemni ze specjalnością w dywersji (169), łączności (50) oraz wywiadzie (37). Przeszkolono i przerzucono także oficerów sztabowych (24), lotników (22), pancerniaków (11) oraz kilku specjalistów „legalizacji” (czyli fałszowania dokumentów). 

 

Uproszczony diagram rekrutacji i szkolenia Cichociemnych  (CAW sygn. II.52.359.29) UWAGA – diagram nie obejmuje wszystkich kursów ani ośrodków

Instruktor kursu odprawowego, późniejszy Cichociemny i szef wywiadu Armii Krajowej mjr / płk dypl. Kazimierz Iranek-Osmecki wspominał – „Kraj żądał przeszkolonych instruktorów, obeznanych z nowoczesnym sprzętem, jaki miał być dostarczony z Zachodu. Ponadto mieli oni być przygotowani pod względem technicznym i taktycznym do wykonywania i kierowania akcją sabotażową, dywersyjną i partyzancką. Żądano też przysłania mechaników i instruktorów radiotelegrafii, jak również oficerów wywiadowczych ze znajomością różnych działów niemieckiego wojska, lotnictwa i marynarki wojennej, ponadto oficerów sztabowych na stanowiska dowódcze. Szkolenie spadochroniarzy musiało więc się odbywać w bardzo rozległym wachlarzu rzemiosła żołnierskiego.

Przystąpiono do werbowania ochotników i wszechstronnego ich szkolenia na najrozmaitszych kursach, zależnie od przeznaczenia kandydata do danej specjalności. Każdy z ochotników musiał oczywiście ukończyć kurs spadochronowy. Ostatecznym oszlifowaniem był tzw. kurs odprawowy. Zaznajamiano na nim z warunkami panującymi w kraju, rodzajami niemieckich służb bezpieczeństwa i zasadami życia konspiracyjnego. (…)”  (Kazimierz Iranek-Osmecki, Emisariusz Antoni, Editions Spotkania, Paryż 1985, s. 159-160)

 

Zgłosił się do służby w Kraju. Instruktor na kursach specjalnych dla kandydatów na Cichociemnych, pierwszy polski komendant kursu walki konspiracyjnej w Briggens (STS 38). Instruktor zaprawy fizycznej, strzelectwa, samoobrony, pływania i boksu „Oficerskiego Kursu Doskonalącego Administracji Wojskowej” (kamuflaż polskiej szkoły wywiadu, zwanej przez Cichociemnych „kursem gotowania na gazie”) w Glasgow. Zaprzysiężony na rotę ZWZ/AK 29 grudnia 1942 przez szefa Oddziału VI (Specjalnego), ppłk dypl. Michała Protasewicza ps. Rawa. Awansowany na stopień majora ze starszeństwem od 13 marca 1943.

Stefan Mayer – relacja nt. szkolenia Cichociemnych oficerów wywiadu
źródło: Instytut Piłsudskiego w Londynie, Kolekcja akt Stefana Mayera, zespół nr 100, teczka nr 709/100/113

 

Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy 13/14 marca 1943 w sezonie operacyjnym „Intonacja”, w operacji lotniczej „Brick” (dowódca operacji: S/L Boxer A.H.C., ekipa skoczków nr: XXIV), z samolotu Halifax DT-627 „P” (138 Dywizjon RAF, załoga: pilot – S/L Boxer A.H.C. / i in.). Informacje (on-line) nt. personelu Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii (1940-1947) – zobacz:  Lista Krzystka

Start o godz. 19.oo z lotniska RAF Tempsford, zrzut na placówkę odbiorczą „Wół” 601 (kryptonim polski, brytyjskie oznaczenie numerowe pinpoints), w rejonie miejscowości Piła, Stara Kuźnica, 14 km od miejscowości Końskie. Razem z nim skoczyli: ppor. Longin Jurkiewicz ps. Mysz, ppor. Wojciech Lipiński ps. Lawina, ppor. Janusz Messing ps. Bekas. Skoczkowie przerzucili 543 tys. dolarów w banknotach oraz 126 tys. marek na potrzeby AK. Zrzucono także sześć zasobników i dwie paczki. Samolot szczęśliwie powrócił do bazy po locie trwającym 13 godzin 15 minut.

Jerzy Straszak – „Szkoła szpiegów”
w: Zeszyty Historyczne nr 115, s. 122 – 144, Instytut Literacki, Paryż 1996

 

W „Dzienniku czynności” mjr dypl. Jan Jaźwiński oficer wywiadu z Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza, Szef Wydziału Specjalnego (S), organizator lotniczego wsparcia Armii Krajowej (zrzutów do Polski) odnotował:

„Dnia 13.III.43. uruchomiony został Plan Startu – wariant „osiem 2103” [zrzutów]; jak następuje: Lot Nr.: 36/47, ekipa BRICK, ludzi: Dąb plus 3 (…) placówka zasadn. Wół, zapas. Żaba, nawigator squ/ldr Boxer, załoga brytyjska, start godz. 18.40; Lot Nr.: 37/38, ekipa WINDOW, ludzi: Wołk plus 3 (…) placówka zasadn. Żbik, zapas. Hiena, nawigator kpt. obs. Kużnicki, załoga polska, start godz. 18.35; Lot Nr.: 38/49, ekipa TILE, ludzi: Sum plus 3 (…) placówka zasadn. Olcha, zapas. rej.3, nawigator por. obs. Gembik, załoga polska, start godz. 18.30; Lot Nr.: 39/50, ekipa STOCK, ludzi: Antoni plus 3 (…) placówka zasadn. Koza, zapas. Bratek, nawigator kpt. obs. Ławreńczuk, załoga polska, start godz. 18.50; Lot Nr.: 40/51, ekipa DOOR, ludzi: Ulewa plus 3 (…) placówka zasadn. Kra, zapas. Bat, nawigator F/Lt.. Austin, załoga brytyjska, start godz. 18.45; Lot Nr.: 41/52, SLATE, 6 paczek: M1, M2, M3, M4, PLT, R. (…) placówka zasadn. Wrona, nawigator F/o Wynne, załoga brytyjska, start godz. 19.05; Lot Nr.: 42/53, YARD, 6 paczek: 01, 02, 03, 04, 05, R. (…) placówka zasadn. Kaczka, nawigator F/o Foster, załoga brytyjska, start godz. 19.00; Lot Nr.: 43/54, AREA, 6 paczek: M1, M2, M3, M4, 05, R. (…) placówka zasadn. Kot, nawigator kpt. obs. Gryglewicz, załoga polska, start godz. 18.55;”.

Dn. 14.III. nawigatorzy zameldowali: – lot 36/47 wykonany na plac. odb. WÓŁ, zrzut jak plan. (543.000 dol. i 126.000 Rm), .- lot 37/48 wykonany na plac. odb. ŻBIK, zrzut jak plan. (744.000 dol.), – lot 38/49 wykonany na plac. odb. OLCHA, zrzut jak plan. (616.500 dol. i 547.000 Rm), – lot 39/50 wykonany na plac. odb. KOZA, zrzut jak plan. (450.000 dol. i 10.000 peset), – lot 40/51 wykonany na plac. odb. KRA, zrzut jak plan. (395.000 dol.), – lot 41/52 – nawalił dopływ benzyny – 20 min. od plac. – samolot zawrócił, – lot 42/53 – nawigator twierdzi, że plac. odb. nie dała 1944 [sygnałów świetlnych]. DZIĘKI CI WIELKI BOŻE! Wspaniała i szczęśliwa defilada – d l a   K r a j u !

Lotnisko RAF, Tempsford

Nastrój załóg, ekip i Wydz. „S”: w r e s z c i e   w y s t a r t o w a l i ś m y. Łacznie przerzucono, w sześciu wykonanych lotach – na placówki: 20 ludzi, 2.748.000 dol., 673.000 Rmk., 10.000 peset, trzy poczty (…) i 6 paczek mat. ” (s. 164)

Zobacz:  Oddział VI (Specjalny) – Zawartość zasobników i paczek

 

Po skoku aklimatyzacja do realiów okupacyjnych w Warszawie. Od kwietnia 1943 przydzielony do Oddziału II Komendy Głównej AK jako kierownik ośrodka wywiadowczego (kryptonim „3CW” i „53KK”) Referat „Wschód”, Odcinek III w Wilnie. W zainteresowaniu ośrodka wywiadowczego „3CW” (po zmianie kryptonimu „53KK”) pozostawały: Wileńszczyzna, Łotwa, Litwa i Białoruś. 8 listopada 1943 aresztowany przez gestapo, załamał się w śledztwie. Aresztowanie miało mieć związek z „wsypą”, spowodowaną przez agenta gestapo w szeregach AK Ludwika Kalksteina.

Jednak z zeznań z 9 sierpnia 1949 (złożonych w sowieckim więzieniu), szefa placówki Abwehry w Wilnie mjr dr Juliusza Christiansena, znajdujących się w archiwum Instytutu Pamięci Narodowej (BU 0259/436/4, karty 135-137), wynika iż pierwotną przyczyną aresztowań był donos w sierpniu 1943 informatorki Abwehry ps. Natasza” o regularnych spotkaniach polskich oficerów w Wilnie, w domu przy ul. Daukazastrasse (Subocz) nr 4. Według tych zeznań, „w połowie listopada 1943 zostali aresztowani przez SD zebrani w mieszkaniu (…) członkowie „AK”. Wśród aresztowanych znajdowali się: Zapolski Jan [Cichociemny Franciszek Koprowski – przyp. RMZ] – naczelnik wywiadu „Ośrodka P”, sekretarz Zapolskiego Polak, nazwiska nie pamiętam [Cichociemny Longin Jurkiewicz – przyp. RMZ] (…).” W treści swych zeznań mjr dr Christiansen podał, że „po dwóch miesiącach pobytu w więzieniu „Misz” [Cichociemny Longin Jurkiewicz – przyp. RMZ] podczas ucieczki został zastrzelony.”

Bardzo dziękuję dr Bartłomiejowi Szyprowskiemu za życzliwe udostępnienie kopii protokołu przesłuchania szefa placówki Abwehry w Wilnie mjr dr Juliusza Christiansena.

Halina Waszczuk-Bazylewska – Od WW-72 do „Liceum”
w: Niepodległość i Pamięć 1997, nr 4/1 (7) [1], s. 153-176

 

dr Andrzej Suchcitz – Wywiad Armii Krajowej
źródło: Koło Byłych Żołnierzy Armii Krajowej – Oddział Londyn
www.polishresistance-ak.org

 

12 listopada, prowadzony z przesłuchania, brawurowo uciekł. Od lutego 1944 na stażu partyzanckim w 3 Brygadzie por. Gracjana Fróga ps. Szczerbiec, od 19 marca 1944 jako dowódca 6 Brygady Partyzanckiej AK (zwanej także Wileńską, Dyspozycyjną), dowodzonej dotąd przez Cichociemnego por. Adama Boryczkę ps. Tońko. W maju 1944 wraz z Brygadą uczestnik operacji „Roma”, której celem było przerwanie na 48 godzin drogi odwrotu wycofujących się żołnierzy niemieckich.

Wraz z brygadą uczestnik wielu walk, m.in. zdobycia Kiemieliszek (26 marca), Ostrowca Szumskiego (w nocy 31 marca/1 kwietnia), pod Wornianami (7 oraz 23 kwietnia), zdobycia Koleśnik (7 maja), pod Koniawą (8 maja).

Przeprowadził udaną zasadzkę na kolumnę niemiecko – litewską (21 maja), wraz z żołnierzami Brygady zdobył umocniony punkt niemieckiego oporu w Kaszetach (16 czerwca). Po wyzwoleniu Wilna planowany na dowódcę brygady kawalerii.

17 lipca 1944 w Bogiszach aresztowany przez NKWD na tzw. „odprawie” dla oficerów AK. Więziony w Wilnie, zesłany do łagru w Morszańsku, następnie do Ostaszkowa.  Był tam polskim komendantem obozu.

Maciej Żuczkowski – Wywiad Armii Krajowej
w: Pamięć.pl nr 4-5/2012, Instytut Pamięci Narodowej Warszawa, s. 44 – 49

 

 

Po wojnie

Powrócił do Polski 27 lipca 1948. Od września 1948 nauczyciel WF w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego w Cieplicach Śląskich, od 1950 trener szermierki w Wojskowym Klubie Sportowym „Legia” w Warszawie.

Od 1959 w Zerzniu (obecnie osiedle w dzielnicy Wawer w Warszawie), prowadził kilkuhektarowe gospodarstwo rolne. Działał społecznie jako koordynator Rady Głównej Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych PRL, w Radzie Głównej Zrzeszania Sportowego „Kolejarz”. Zmarł 2 czerwca 1967 w Zerzeniu (obecnie Warszawa).

Andrzej Pepłoński – Współdziałanie Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza
z Secret Intelligence Service w okresie II wojny światowej
w: Słupskie Studia Historyczne 2003, nr 10, s. 149-165

 

 

Wkład polskiego wywiadu w 1945 ocenił oficer łącznikowy MI6 (1940-1946) komandor Wilfred Dunderdale:
„Spośród 45 770 raportów wywiadowczych z okupowanej Europy, które dotarły w czasie wojny do aliantów,
22 047, czyli 48 procent pochodziło ze źródeł polskich (…)
Wynika z tego, że w ciągu ostatnich pięciu lat polscy agenci w Europie pracowali bez przerwy
i że dostarczyli oni, mimo wielkiego zagrożenia dla siebie i swoich rodzin,
wielką ilość materiału wszelkiego rodzaju i obejmującego wiele tematów.”

W 2004 oraz w 2005 opublikowano obszerne ustalenia Polsko-Brytyjskiej Komisji Historycznej
pt. Polsko – brytyjska współpraca wywiadowcza podczas II wojny światowej
(wyd. Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych, Warszawa 2004, 2005 ISBN 83-89115-11-5 oraz ISBN 83-89115-37-9.

W 2005 roku brytyjski rząd oficjalnie potwierdził
że ok. połowa tajnych raportów dla aliantów z okupowanej Europy pochodziła od Polaków.
W wywiadzie AK pełniło służbę 37 Cichociemnych

 

 

 

Awanse

• kapral – listopad 1918
• plutonowy – marzec 1919
• sierżant – lipiec 1919
• podporucznik – październik 1924
• porucznik – 24 maja 1925
• rotmistrz – 19 marca 1935
• major – ze starszeństwem od 13 marca 1943

 

 

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (w tym dwukrotnie 1920)
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 1920
• Krzyż Żelazny – 16 lipca 1915

 

 

Życie rodzinne

Syn Jana, rzemieślnika wiejskiego oraz Józefy z domu Rykaczewskiej. W 1931 zawarł związek małzeński z Anną z domu Kaub. Mieli córkę Krystynę (ur. 1932) oraz syna Janusza (ur. 1934).

W 1950 zawarł związek małzeński z Jadwigą z domu Rudowską. Po jej śmierci w 1955, w 1958 zawarł związek małzeński z Haliną z domu Gołębiowską (ur. 1913) secundo voto Błażyńską.

 

 

 

---

Spośród 316 Cichociemnych zrzuconych na spadochronie do okupowanej Polski
40 walczyło o niepodległość Polski w latach 1918 – 1921:

Leon Bazała (1918-1920) | Jacek Bętkowski (1920) | Jan Biały (1918-1920) | Niemir Bidziński (1920) | Romuald Bielski (1919-1920) | Adolf Gałacki (1918-1920) | Stanisław Gilowski (1918-1920) | Jan Górski (1919-1920) | Antoni Iglewski (1915-1920) | Kazimierz Iranek-Osmecki (1913, 1916, 1920) | Wacław Kobyliński (1918-1920) | Bolesław Kontrym (1917-1918) | Franciszek Koprowski (1919-1920) | Tadeusz Kossakowski (1909-1920) | Julian Kozłowski (1918-1919) | Henryk Krajewski (1918-1920) | Leopold Krizar (1918-1920) | Stanisław Krzymowski (1914-1920) | Adolf Łojkiewicz (1918-1920) | Narcyz Łopianowski (1918-1920) | Zygmunt Milewicz (1918-1920) | Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowski (1913-1921) | Leopold Okulicki (1914-1920) | Mieczysław Pękala-Górski (1918-1920) | Edward Piotrowski (1918-1920) | Jan Różycki (1917-1920) | Roman Rudkowski (1914-1920) | Tadeusz Runge (1917-1920) | Józef Spychalski (1916-1920) | Tadeusz Starzyński (1920) | Tadeusz Stocki (1920) | Aleksander Stpiczyński (1917-1920) | Witold Strumpf (1920) | Adam Szydłowski (1918-1920) | Wincenty Ściegienny (1918-1920) | Witold Uklański (1917-1921) | Józef Zabielski (1920) | Józef Zając (1920) | Wiktor Zarembiński (1920) | Bronisław Żelkowski (1920)

 

 

Projekt realizowany w ramach obchodów stulecia odzyskania niepodległości oraz odbudowy polskiej państwowości

---

 

 

Upamiętnienie Cichociemnych

W 1989 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni” (scenariusz i reżyseria Marek Widarski).

15 maja 2005 odsłonięto na terenie jednostki specjalnej – Jednostki Wojskowej GROM w Warszawie pomnik poświęcony cichociemnym spadochroniarzom AK. Znaczna część ekspozycji Sali Tradycji jednostki GROM poświęcona jest Cichociemnym.

Od 4 sierpnia 1995 roku jednostka nosi nazwę – Jednostka Wojskowa GROM im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej

W 2008 roku powstał film dokumentalny „My cichociemni. Głos żyjących” (scenariusz i reżyseria Paweł Kędzierski).

7 października 2013 roku w Warszawie przy ul. Matejki, naprzeciwko Sejmu R.P. odsłonięto Pomnik Cichociemnych Spadochroniarzy AK.

W 2013 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni. Wywalcz wolność lub zgiń” (scenariusz i reżyseria Dariusz Walusiak).

W 2016 roku Sejm R.P. ustanowił rok 2016 Rokiem Cichociemnych. NBP wyemitował srebrną kolekcjonerską monetę o nominale 10 zł upamiętniającą 75. rocznicę pierwszego zrzutu Cichociemnych.

W 2017 roku PLL LOT umieścił znak spadochronowy oraz podpis upamiętniający Cichociemnych na kadłubie Boeinga 787 (SP-LRG).

Cichociemni są patronem wielu szczepów, drużyn oraz organizacji harcerskich. Opublikowano wiele książek i artykułów o Cichociemnych.

Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajdują się groby kilkudziesięciu Cichociemnych oraz poświęcony Im pomnik „TOBIE OJCZYZNO”

 

 

Źródła:

• informacje własne (archiwum portalu)
• Teka personalna – Oddział Specjalny Sztabu Naczelnego Wodza, w zbiorach Studium Polski Podziemnej w Londynie, sygn. Kol.023.0116
• Krzysztof Tochman – Słownik biograficzny cichociemnych, t. I, Oleśnica, Wydawnictwo Abres, ISBN 83-902499-0-1, s. 72-74
• Kajetan Bieniecki – Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Arcana, Kraków 1994, ISBN 83-86225-10-6
• Jędrzej Tucholski – Cichociemni, Warszawa, Instytut Wydawniczy Pax, 1984, ISBN 8321105378
• Jędrzej Tucholski – Cichociemni 1941-1945. Sylwetki spadochroniarzy, Wojskowy Instytut Historyczny, s. 342
• Paweł Maria Lisiewicz – Bezimienni. Z dziejów wywiadu Armii Krajowej, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych, Warszawa 1987, ISBN 83-202-0478-X

 

Zobacz także – biogram w Wikipedii