Władysław Flont – Cichociemny

Władysław Flont – Cichociemny

ps.: „Grandziarz”, „Grandziarzon”, „Klawiszon”

Zwykły Znak Spadochronowy nr 2640, Bojowy Znak Spadochronowy nr 1985

 

ur. 3 stycznia 1915 w Radomiu, zm. 1 lutego 1988 w Jedlni-Letnisku – podporucznik łączności, podoficer Wojska Polskiego, oficer Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie,  Sztabu Naczelnego Wodza, Armii Krajowej, radiotelegrafista Komendy Okręgu Łódź AK, uczestnik kampanii francuskiej, więzień UB (Łódź 1945), łącznościowiec, cichociemny

Znajomość języków: francuski; szkolenia (kursy): m.in.  łączności (Ośrodek Wyszkoleniowy Sekcji Dyspozycyjnej Sztabu Naczelnego Wodza), spadochronowy, walki konspiracyjnej, odprawowy (STS 43, Audley End), i in.

 

---

Table of Contents

• World War II
• At the night of January 29/30th 1944 a Silent Unseen
• After the War
• Awanse i odznaczenia
• Family Life

---

 

Uczył się w szkole powszechnej, od 1924 w Gimnazjum Realnym w Radomiu, od 1928 w Miejskiej Szkole Rzemieślniczo – Przemysłowej w Radomiu. W 1931 podjął pracę w dziale mechanicznym, później montażowym, następnie broni strzeleckiej w Państwowej Wytwórni Prochu w Pionkach. Od 1936 ślusarz brygadzista na budowie fabryki celulozy w Niedomicach.

Od 1936 w 1 Dywizjonie Pociągów Pancernych, w 1937 ukończył szkołę podoficerską. Od 16 marca 1939 zmobilizowany, przydzielony do 10 Pułku Strzelców Konnych 10 Brygady Kawalerii Pancernej.

 

 

World War II

W kampanii wrześniowej 1939 jako dowódca patrolu rozpoznawczego w szwadronie rozpoznawczym motocyklistów 10 Pułku Strzelców Konnych 10 Brygady Kawalerii Pancernej. M.in. uczestniczył w nocnych patrolach w rejonie Kulikowa i Lwowa z póżniejszym Cichociemnym rtm. Adamem Mackusem.

19 września wraz z Brygadą przekroczył granicę z Węgrami, internowany w Petlen Puszta k. Kapuvaru. Uciekł, przez Jugosławię dotarł do Francji. 4 stycznia 1940 w Camp de Coëtquidan wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem francuskim, przydzielony do plutonu motocyklowego 10 Pułku Strzelców Konnych 10 Brygady Kawalerii Pancernej.

Uczestnik walk w kampanii francuskiej, m.in. w rejonie Champaubert (12 czerwca 1940) oraz w nocnych walkach w Montbard o przechwycenie Kanału Burgundzkiego. 18 czerwca ranny, w niewoli niemieckiej, osadzony w szpitalu w Avalon, z pomocą Francuzów uciekł, dotarł do nieokupowanej części Francji

Maciej Szczurowski – Geneza formowania Armii Polskiej we Francji 1939 – 1940
w: Piotrkowskie Zeszyty Historyczne, 2002, nr 4 s. 115 – 143

 

Od stycznia 1941 w Oranie (Algieria), w drodze do Casablanki, aresztowany przez żandarmerię francuską, internowany w koszarach Legii Cudzoziemskiej w Saida. W listopadzie 1941 uczestniczył w ucieczce ok. dwustu osób z koszar, zatrzymany, wywieziony do obozu na Saharze, pracował przy budowie linii transsaharyjskiej Mediterana – Niger. Po inwazji anglosaskiej w Afryce Północnej, w listopadzie 1941 uwolniony, 6 grudnia 1941 dotarł do Wielkiej Brytanii. wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem brytyjskim. Od 20 stycznia w Sekcji Dyspozycyjnej Sztabu Naczelnego Wodza.

Monika Bielak – Ewakuacja żołnierzy polskich z Francji do Wielkiej Brytanii
i Afryki Północnej w latach 1940-1941
w: IPN, Polska 1918-1989 – Od niepodległości do niepodległości. Historia Polski 1918-1989

 

Zbigniew S. Siemaszko – Ośrodek Cichociemnych Łącznościowców
Anstruther – Auchtertool – Polmont
maszynopis w zbiorach Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki w Zegrzu

 

 

At the night of January 29/30th 1944 a Silent Unseen

Zgłosił się do służby w Kraju. Przeszkolony ze specjalnością w radiotelegrafii i dywersji, m.in. jako uczestnik półrocznego kursu radiotelegrafistów Ośrodka Wyszkoleniowego Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza.  Awansowany na stopień plutonowego ze starszeństwem od 1 stycznia 1944, zaprzysiężony na rotę ZWZ-AK 19 stycznia 1944 w Chicheley, przydzielony do Oddziału VI (Specjalnego) Sztabu Naczelnego Wodza. Przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Awansowany na stopień sierżanta ze starszeństwem od 18 października 1944.

Skoczył ze spadochronem do okupowanej Polski w nocy 16/17 października 1944 w sezonie operacyjnym „Odwet”, w operacji lotniczej „Wacek 1” (dowódca operacji: F/L Roman Chmiel, ekipa skoczków nr: LX), z samolotu Liberator KG-994 „R” (1586 Eskadra PAF, załoga: pilot – F/L Edmund Ladro, pilot – Sgt. Zenon Przybylak / nawigator – F/L Roman Chmiel / radiotelegrafista – W/O Edward Gągała / mechanik pokładowy – Sgt. Henryk Zientek / strzelec – W/O Antoni Lewkonowicz / despatcher – W/O Stanisław Zieliński). Informacje (on-line) nt. personelu Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii (1940-1947) – zobacz:  Lista Krzystka

Start o godz. 16.45 z lotniska Campo Casale niepodal Brindisi, zrzut na placówkę odbiorczą „Newa”, w okolicach miejscowości Tomawa, Żerechowa Kolonia, 19 km od Piotrkowa Trybunalskiego. Razem z nim skoczyli: ppor. Władysław Godzik ps. Skrzat, kpt. Teodor Hoffman ps. Bugaj, płk. dypl. Wacław Kobyliński ps. Dziad, mjr Mieczysław Pękala ps. Bosak, rtm. Jan Różycki ps. Busik. Był to drugi lot tej ekipy, w poprzednim (7/8 października) nie można było wykonać zadania.

Skoczkowie przerzucili 544,8 tys. dolarów w banknotach oraz 7,2 tys. dolarów w złocie na potrzeby AK. Zrzucono także 12 zasobników oraz 3 paczki. Zrzutu dokonano w pięciu nalotach na placówkę, w godz. 21-50 – 22.00: najpierw sprzęt, potem skoczkowie.

Po skoku aklimatyzacja do realiów okupacyjnych, mieszkał w Piotrkowie Trybunalskim u p. Węgorzewskich, przy ul. Pokrzyckiej 18. Od 18 października 1944 przydzielony jako radiotelegrafista oraz instruktor radio do Oddziału V Okręgu Łódź AK, w dyspozycji oficera radiołączności „Bugaja”, do 30 grudnia 1944 25 Pułk Piechoty AK. Od 1 stycznia 1945 w Piotrkowie Trybunalskim jako radiotelegrafista radiostacji „Wanda 54” Komendy Okręgu Łódź AK.

Kazimierz Stępień – Cichociemni na Ziemi Piotrkowskiej
w: Biuletyn informacyjny AK nr 10 (198) październik 2006, s. 39 – 43

 

 

After the War

9 marca 1945 aresztowany przez NKWD, osadzony w Łodzi, nikogo nie wydał pomimo kilkumiesięcznego śledztwa, zwolniony po ogłoszeniu  amnestii 8 października 1945. Wyjechał z kraju, 11 kwietnia 1946 dotarł do stacjonującej w Niemczech 1 Dywizji Pancernej gen. Klemensa Rudnickiego, 21 kwietnia 1946 zameldował się w Oddziale VI (Specjalnym) Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Przydzielony do Ośrodka Zapasowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem brytyjskim, do 23 grudnia 1946.

W 1947 powrócił do Polski po narzeczoną, został w kraju. Podjął pracę przy odbudowie fabryk papierniczych: Klucze k. Olkusza, „Natronag” w Krapkowicach, Malczycach, fabryki celulozy w Kostrzyniu, Jeleniogórskich Zakładów Papierniczych.

W 1951 otrzymał nakaz opuszczenia Ziem Zachodnich, zamieszkał w Jedlini Letnisku k. Radomia.  Od grudnia 1956 jako pracownik fizyczny w Przedsiębiorstwie Transportowym Handlu Wewnętrznego w Radomiu, później w Zjednoczeniu Instalacji Sanitarnych Budownictwa Miejskiego, jako chałupnik w spółdzielczości pracy, następnie na rencie inwalidzkiej. Zmarł 1 lutego 1988 w Jedlini Letnisku.

Zbigniew S. Siemaszko – Cichociemni Łącznościowcy
maszynopis w zbiorach Centrum Szkolenia Łączności i Informatyki w Zegrzu

 

Krzysztof Adam Tochman – Uzupełnienia do „Cichociemnych” J. Tucholskiego
w: Zeszyty Historyczne nr 99, s. 207 – 211, Instytut Literacki, Paryż 1992 r.

 

 

Promotions

• Lance – ze starszeństwem od 1 stycznia 1944
• Sergeant – ze starszeństwem od 18 października 1944
• Second lieutenant

 

 

Military Decorations

• Virtuti Militari Silver Cross 
• Cross of Valour
• Krzyż Wojenny (Francja)

 

 

Family Life

Syn Juliana stolarza w PKP i Antoniny z domu Tuszyńskiej. W 1947 zawarł związek małżeński z Zofią z domu Kuczyńską (1918–1987). Mieli czworo dzieci: Barbarę zamężną Mańkę (ur. 1948) technika ekonomistę, Marię zamężną Staszewską (ur. 1951) mgr inz fizyki technicznej i matematyki stosowanej na Politechnice Warszawskiej, Ewę zamężną Markhauser (ur. 1953) oraz syna Władysława (ur. 1956) technika mechanika.

 

 

Commemoration of the Silent Unseen

W 1989 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni” (scenariusz i reżyseria Marek Widarski).

May 15, 2005 was unveiled in the special unit - Military Unit GROM The monument is dedicated to the Silent Unseen of the Home Army. A considerable degree of the exposition in Sala Tradycji (eng. Hall of Tradition, also localized in the GROM HQ) is also focused on the lives of the Silent Unseen.

Since August 4, 1995, the unit has been named - GROM, named in honour of the Silent Unseen, paratroopers of the Home Army is Poland’s leading special-operations unit.

In 2008, the documentary "We cichociemni. Voice of the Living" (script and directed by Paweł Kędzierski).

On October 7, 2013 in Warsaw at ul. Matejko, opposite the Seym of R.P. ( parliament) the Memorial of the Cichociemni Paratroopers of the Home Army was unveiled.

In 2013, the documentary film Cichociemni was created. Fight for freedom or die ”(script and directed by Dariusz Walusiak).

In 2016, the Sejm of the Republic of Poland established the year 2016 as the Year of Silent People. The NBP issued a silver 10 zloty collector coin commemorating the 75th anniversary of the first drop of Cichociemni.

In 2017, LOT Polish Airlines placed a parachute sign and signature commemorating Cichociemni on the hull of a Boeing 787 (SP-LRG).

The Silent Unseen are a patron for many teams and scouting organizations. Many books and articles have been dedicated to their thematic.

Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajdują się groby kilkudziesięciu Cichociemnych oraz poświęcony Im pomnik „TOBIE OJCZYZNO”

Sources:

• informacje własne (archiwum portalu)
• teczka personalna – Oddział Specjalny Sztabu Naczelnego Wodza (The Polish Underground Movement Study Trust, Kol.023.0047)
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 2. Rzeszów: Wydawnictwo Abres, 1996, s. 40–42. ISBN 8390249952.
• Kajetan Bieniecki: Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Arcana, Kraków 1994, s. 310-317, 452, ISBN 83-86225-10-6
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 309. ISBN 8321105378.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 252–253.