Jan Kamieński – Cichociemny

Jan Kamieński – Cichociemny

ps.: „Cozas”, „Frant”, „Chyży” „Konar”, „Litwin”, „Klimaszewski” 

 

Ur. 17 czerwca 1906 w Klewinowie (powiat białostocki), zm. 29 maja 1987 w Spring Hill (Floryda, USA) – oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Sztabu Naczelnego Wodza, Armii Krajowej, NIE, NSZ, DSZ, dyplomowany podpułkownik piechoty, uczestnik kampanii francuskiej, Powstania Warszawskiego, cichociemny.

 

 

Od 1922 r. uczeń Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Słonimie, w 1928 r. zdał egzamin dojrzałości.

Od lipca 1928 r. w Szkole Podchorążych Rezwery Piechoty w Berezie Kartuskiej, od maja 1929 r.  w Szkole Podchorążych Saperów, od września 1929 r. do 15 sierpnia 1931 r. w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowii Mazowieckiej.

Awansowany do stopnia podporucznika 15 sierpnia 1931 r., przydzielony jako dowódca plutonu 9, następnie 8, potem 9 kompanii, później dowódca 2 i 8 kompanii 62 Pułku Piechoty w Bydgoszczy. Awansowany do stopnia porucznika, ze starszeństwem od 1 stycznia 1934 r.

W latach 1937 – 1938 w Wyższej Szkole Wojennej, po ukończeniu mianowany oficerem dyplomowanym, awansowany do stopnia kapitana dyplomowanego  19 marca 1939 r.

Od sierpnia 1939 r. oficer operacyjny w sztabie 4 Dywizji Piechoty.

 

 

II wojna światowa

Uczestniczył w kampanii wrześniowej jako oficer sztabu 4 Dywizji Piechoty, w składzie Armii „Pomorze”.

17 października przekroczył granicę z Węgrami, internowany w Visegradzie nad Dunajem. 11 grudnia 1939 r. wraz z późniejszym Cichociemnym mjr. Henrykiem Krajewskim ps. Trzaska oraz 2 oficerami uczestniczył w nieudanej ucieczce Dunajem, po ostrzelaniu łodzi oraz śmierci przewodnika aresztowany.

Od 2 stycznia we Francji, przydzielony jako szef Oddziału III Operacyjnego 1 Dywizji Grenadierów. Uczestnik kampanii francuskiej, odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych, francuskim Krzyżem Wojennym (Croix de Guerre) ze srebrną gwiazdą, ranny. Do 16 września 1940 r. w szpitalu, w niewoli niemieckiej.

Uciekł, od 21 września 1940 r. do września 1941 r.  szef placówki w Lyonie Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza, organizował ewakuację polskich żołnierzy przez Hiszpanię, Portugalię, Gibraltar do Wielkiej Brytanii.

Od 5 stycznia 1942 r. w Wielkiej Brytanii, do 6 maja 1942 r. w Brygadzie Szkolnej, następnie referent wyszkolenia w Oddziale II Sztabu Naczelnego Wodza, od 17 listopada w Oddziale Operacyjnym SNW w Londynie.

 

Maciej Szczurowski – Geneza formowania Armii Polskiej we Francji 1939 – 1940
w: Piotrkowskie Zeszyty Historyczne, 2002, nr 4 s. 115 – 143

 

Monika Bielak – Ewakuacja żołnierzy polskich z Francji do Wielkiej Brytanii
i Afryki Północnej w latach 1940-1941
w: IPN, Polska 1918-1989 – Od niepodległości do niepodległości. Historia Polski 1918-1989

 

 

Cichociemny

Zgłosił się do służby w Kraju. Przeszkolony, 16 maja 1942 r. zaprzysiężony na rotę AK. Awansowany do stopnia majora, ze starszeństwem od 1 marca 1944 r.

Zrzucony do Polski w nocy z 8 na 9 kwietnia 1944 roku w sezonie operacyjnym „Riposta”, w operacji lotniczej „Weller 7″ (dowódca operacji: F/L Kazimierz Wünsche, ekipa skoczków nr:  XXXVII), z samolotu Liberator BZ-965 „S” (1586 Eskadra PAF, załoga: pilot – F/L Zbigniew Szostak, pilot – F/L Jacek Błocki / nawigator – F/L Kazimierz Wünsche / radiotelegrafista – F/S Józef Witek / mechanik pokładowy – Sgt. Stanisław Wileniec / strzelec – F/S Stanisław Malczyk / despatcher – F/S Stanisław Jarecki).

Start z lotniska Campo Casale nieopodal Brindisi, zrzut na placówkę odbiorczą „Jodła”, w widłach Pilicy i Wisły, w okolicach miejscowości Paprotnia, Łękawica, 12 km od stacji kolejowej Dobieszyn.

Razem z nim skoczyli: ppor. Tadeusz Kobyliński ps. Hiena, por. Tadeusz Starzyński ps. Ślepowron oraz kurier ppor. Wiktor Karamać ps. Kabel. Skoczkowie przerzucili 300 tys. dolarów w banknotach oraz 2,4 tys. dolarów w złocie na potrzeby AK. Zrzucono także w czterech nalotach 12 zasobników oraz 6 paczek.

Do 1 maja aklimatyzacja do realiów okupacyjnych w Warszawie, następnie przydzielony do Oddziału III Komendy Głównej AK.

 

 

Powstanie Warszawskie

 

Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim jako oficer Oddziału III Komendy Głównej AK (I rzut).

Od 18 października 1944 r. do 24 stycznia 1945 r. szef Oddziału III Komendy Głównej AK (II rzut).

 

 

Po wojnie

Po rozwiązaniu Armii Krajowej komendant Obszaru Zachodniego organizacji NIE. Awansowany do stopnia podpułkownika 1 września 1945 r.

Współpracował pod ps. Klimaszewski z Narodowymi Siłami Zbrojnymi, inspektor Inspektoratu Południowego NSZ, obejmującego województwa: krakowskie, rzeszowskie, kieleckie, śląsko-dąbrowskie, wrocławskie.

Do 6 sierpnia 1945 r., pod ps. Litwin, także komendant Okręgu Kraków Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Zwolennik ścisłej współpracy NSZ oraz DSZ.

Po rozwiązaniu DSZ, od sierpnia 1945 r. w II Korpusie Polskim we Włoszech, następnie w Wielkiej Brytanii. 7 września 1945 r. zameldował się w Oddziale VI (Specjalnym) Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie.

Oddelegowany do Polski, powrócił na początku 1946 r. do kraju, zamieszkał w Zakopanem. Zagrożony aresztowaniem wyjechał po kilku miesiącach, 17 sierpnia 1946 r. ponownie zameldował się w Oddziale VI (Specjalnym) Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. 

Pozostał na emigracji, początkowo w Wielkiej Brytanii, następnie we Francji, później w USA. Cieszył się zaufaniem członków rządu R.P. na emigracji oraz gen. Tadeusza Komorowskiego ps. Bór. M.in. był wykonawcą uchwały Rządu R.P. z 8 września 1952 r. o przejęciu i likwidacji mienia państwowego znajdującego się w jego posiadaniu.  Od 1946 r. prawdopodobnie do ok. 1955 r. dysponent części funduszy, pochodzących z amerykańskiej pomocy dla AK (ok. 1,2 mln dolarów, równowartość obecnych 15 mln), z których finansowano rządy R.P. na uchodźstwie.

Zmarł 16 sierpnia 1987 r. w Spring Hill na Florydzie (USA), pochowany na cmentarzu w Tryczówce (woj. podlaskie).

 

 

Awanse

• podporucznik – 15 sierpnia 1931 r.
• porucznik – ze starszeństwem od 1 stycznia 1934 r.
• kapitan dyplomowany – 19 marca 1939 r.
• major  dyplomowany – ze starszeństwem od 1 marca 1944 r.
• podpułkownik  dyplomowany – 1 września 1945 r.

 

 

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Krzyż Wojenny (Francja) ze srebrną gwiadą

 

 

Życie rodzinne

Syn Michała i Amelii z domu Matel. W 1935 r. Zawarł związek małżeński z Aliną Konarzewską. Mieli dwie córki, m.in. Halinę Teresę (ur. 1937 r.). 

 

 

Upamiętnienie

W rejonie zrzutu skoczków, w miejscowości Grabów nad Pilicą, odsłonięto pamiątkową tablicę upamiętaniającą Cichociemnych zrzuconych do Polski w operacji lotniczej „Weller 7”.

 

 

Upamiętnienie Cichociemnych

W 1989 r. powstał film dokumentalny „Cichociemni” (scenariusz i reżyseria Marek Widarski).

15 maja 2005 odsłonięto na terenie jednostki specjalnej – Jednostki Wojskowej GROM w Warszawie pomnik poświęcony cichociemnym spadochroniarzom AK. Znaczna część ekspozycji Sali Tradycji jednostki GROM poświęcona jest Cichociemnym.

Od 4 sierpnia 1995 roku jednostka nosi nazwę – Jednostka Wojskowa GROM im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej

W 2008 roku powstał film dokumentalny „My cichociemni. Głos żyjących” (scenariusz i reżyseria Paweł Kędzierski).

7 października 2013 roku w Warszawie przy ul. Matejki, naprzeciwko Sejmu R.P. odsłonięto Pomnik Cichociemnych Spadochroniarzy AK.

W 2013 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni. Wywalcz wolność lub zgiń” (scenariusz i reżyseria Dariusz Walusiak).

W 2016 roku Sejm R.P. ustanowił rok 2016 Rokiem Cichociemnych. NBP wyemitował srebrną kolekcjonerską monetę o nominale 10 zł upamiętniającą 75. rocznicę pierwszego zrzutu Cichociemnych.

W 2017 roku PLL LOT umieścił znak spadochronowy oraz podpis upamiętniający Cichociemnych na kadłubie Boeinga 787 (SP-LRG).

Cichociemni są patronem wielu szczepów, drużyn oraz organizacji harcerskich. Opublikowano wiele książek i artykułów o Cichociemnych.

Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajdują się groby kilku Cichociemnych oraz poświęconym Im pomnik „TOBIE OJCZYZNO”

 

 

 

Źródła:

• informacje własne
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 3. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2002, s. 44–46. ISBN 83-902499-5-2.
• Kajetan Bieniecki: Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Arcana, Kraków 1994 r. ISBN 83-86225-10-6
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 333. ISBN 8321105378.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 187–188..

 

Zobacz także – biogram w Wikipedii