Bruno Nadolczak – Cichociemny

Bruno Nadolczak – Cichociemny

ps.: „Piast”, „Serb”

po wojnie Bruno Mark Nadolczak

 

Ur 30 marca 1913 r.  w Hasen-Kurl (Niemcy) zm. 11 września 2010 w Cape May (New Jersey, USA) – pułkownik WP, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, adiutant gen. Władysława Sikorskiego,  działacz polonijny, cichociemny.

 

Od 1921 r. w Polsce, w 1932 r. zdał egzamin dojrzałosci w Gimnazjum Humanistycznym w Czarnkowie nad Notecią.

Od września 1932 r. roczna służba jako ochotnik w Szkole Podchorążych Piechoty Rezerwy przy 14 Dywizji Piechoty, przydzielony jako zastępca dowódcy plutonu w 58 Pułku Piechoty w Poznaniu. Od 1 stycznia 1935 r. w Korpusie Służby Granicznej.

Od czerwca 1936 r. słuzba w wywiadzie w Niemczech, od września 1937 r. przez rok w Ekspozyturze Inspektoratu Ceł w Gańsku.

 

 

II wojna światowa

1 września 1939 r. zmonilizowany, przydzielony do Korpusu Straży Granicznej, adiutant komendanta Obwodu Brodnica. Do 3 września uczestniczył w walkach z Niemcami w Borach Tucholskich w Grupie Operacyjnej „Wschód”, następnie od 7 września w obronie Warszawy, na odcinku Warszawa Zachód, w składzie 360 Pułku Piechoty. Do stycznia 1940 r. w niewoli niemeickiej, uciekł.

Przekroczył granicę polsko-węgierską w lutym 1940 r., w kwietniu 1940 r. dotarł do Francji. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych, do 20 czerwca dowódca III batalionu 7 pułku piechoty 3 Dywizji Piechoty.

Od 24 czerwca 1940 r. w Wielkiej Brytanii, m.in. jako instruktor 3 Brygady Kadrowej Strzelców i Brygady Szkolnej. Jeden z 4 adiutantów gen. Władysława Sikorskiego.

 

 

Cichociemny

Zgłosił się do służby w Kraju. Ukończył Oficerski Kurs Doskonalenia Administracji Wojskowej (polska szkoła wywiadu, zwana przez Cichociemnych „kursem gotowania na gazie”). Zaprzysiężony 5 listopada 1943 r. w Chicheley, przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Awansowany na porucznika ze starszeństwem od 1 matca 1944 r.

Zrzucony do Polski w nocy z 16 na 17 października 1944 roku w sezonie operacyjnym „Odwet”, w operacji lotniczej „Poldek 1” (dowódca operacji: F/O Stanisław Kleybor, ekipa skoczków nr: LX), z samolotu Liberator KH-151 „S” (1586 Eskadra PAF, załoga: pilot – W/O Henryk Jastrzębski, pilot – F/S Ludwik Skoczylas / nawigator – F/O Stanisław Kleybor / radiotelegrafista – P/O Zygmunt Nowicki / mechanik pokładowy – F/S Emil Szczerba / strzelec – F/O Józef Bednarski / despatcher – F/S Antoni Imielski).

Zrzut na zapasową placówkę odbiorczą „Newa”, w okolicach miejscowości Tomawa, Żerechowa – Kolonia, 19 km od Piotrkowa Trybunalskiego.

Razem z nim skoczyli: mjr Jerzy Emir-Hassan ps. Turek 2, ppłk. Leopold Krizar ps. Czeremosz, kpr. Aleksander Makagonow ps. Wschód, ppor. Stefan Przybylik ps. Gruch, płk. Roman Rudkowski ps. Rudy. Podczas skoku wskutek nieotwarcia spadochronu, w okolicy miejscowości Dziebałtów (gmina Końskie) zginął Leopold Krizar ps. Czeremosz, został tam pochowany.

Przydzielony jako zastępca szefa Oddziału II Informacyjno-Wywiadowczego Podokręgu Piotrków Okręgu Łódź AK. 1 grudnia awansowany do stopnia kapitana.

Po rozwiązaniu AK działał w zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość, autor raportu o sowieckim ludobójstwie i zsyłkach Polaków.

1 marca 1945 r. aresztowany przez NKWD w Łodzi, zwolmniony 25 marca. Do września zastępca szefa Oddziału II DSZ Okręgu Poznań, następnie do końca grudnia 1945 r. w WiN Okręg Poznań.

Kazimierz Stępień – Cichociemni na Ziemi Piotrkowskiej
w: Biuletyn informacyjny AK nr 10 (198) październik 2006, s. 39 – 43

 

 

Po wojnie

21 kwietnia zameldował się w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Po demobilizacji podjął studia na Uniwersytecie Cambridge. Poszukiwany przez PRL-owską bezpiekę.

Od 1953 r. wraz z żoną w USA, początkowo na Manhattanie (Nowy Jork), New Brighton, Stapleton (1954 r.).  Od połowy lat 80-tych mieszkał w Annandale, następnie na Staten Island, od 2004 r. Cold Spring. Pracował początkowo jako tłumacz języka francuskiego dla Linii Parowcowych Barber,  następnie jako szef jej sekcji ubezpieczeniowej.

Od 1964 r. do końca urzędowania delagat wojskowy na USA prezydenta R.P. na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego. W 1953 r. współzałożyciel Koła Polskich Spadoochroniarzy w USA. Do 1959 r. ostatni prezes Komitetu Narodowego Amerykanów Polskiego pochodzenia, w 1956 r. współautor rezolucji w sprawie wydarzeń poznańskich.

Zmarł 11 września 2010 r. w North Cape Center – Cape May (New Yersey, USA), pochowany na cmentarzu wojskowym w „amerykańskiej Częstochowie” – Doylestown w stanie Pensylwania.

 

 

Awanse

• podporucznik – ze starszeństwem od 20 października 1941 r.
• porucznik – ze starszeństwem od 1 marca 1944 r.
• kapitan – ze starszeństwem od 1 stycznia 1945 r.
• major –
• podpułkownik – (przed 1989 r.)
• pułkownik –

 

 

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1979 r.
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej – 1993 r.
• Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej – 2013 r. (pośmiertnie)

 

 

Życie rodzinne

Syn Jana i Hiliarii z d. Grzegorek. Zawarł związek małżeński z Aldoną z d. Popławską. Mieli troje dzieci: Ewę, Marię (po mężu Bannister) i Jana Cosgrove.

 

 

Upamiętnienie Cichociemnych

W 1989 r. powstał film dokumentalny „Cichociemni” (scenariusz i reżyseria Marek Widarski).

15 maja 2005 odsłonięto na terenie jednostki specjalnej – Jednostki Wojskowej GROM w Warszawie pomnik poświęcony cichociemnym spadochroniarzom AK. Znaczna część ekspozycji Sali Tradycji jednostki GROM poświęcona jest Cichociemnym.

Od 4 sierpnia 1995 roku jednostka nosi nazwę – Jednostka Wojskowa GROM im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej

W 2008 roku powstał film dokumentalny „My cichociemni. Głos żyjących” (scenariusz i reżyseria Paweł Kędzierski).

7 października 2013 roku w Warszawie przy ul. Matejki, naprzeciwko Sejmu R.P. odsłonięto Pomnik Cichociemnych Spadochroniarzy AK.

W 2013 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni. Wywalcz wolność lub zgiń” (scenariusz i reżyseria Dariusz Walusiak).

W 2016 roku Sejm R.P. ustanowił rok 2016 Rokiem Cichociemnych. NBP wyemitował srebrną kolekcjonerską monetę o nominale 10 zł upamiętniającą 75. rocznicę pierwszego zrzutu Cichociemnych.

W 2017 roku PLL LOT umieścił znak spadochronowy oraz podpis upamiętniający Cichociemnych na kadłubie Boeinga 787 (SP-LRG).

Cichociemni są patronem wielu szczepów, drużyn oraz organizacji harcerskich. Opublikowano wiele książek i artykułów o Cichociemnych.

Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajdują się groby kilku Cichociemnych oraz poświęconym Im pomnik „TOBIE OJCZYZNO”

 

 

Źródła:

• informacje własne
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 143–145. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 370. ISBN 8321105378.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 258.

 

Zobacz także – biogram w Wikipedii