Bruno Nadolczak – Cichociemny

Bruno Nadolczak – Cichociemny

ps.: „Piast”, „Serb”

po wojnie Bruno Mark Nadolczak

 

ur 30 marca 1913  w Hasen-Kurl (Niemcy) zm. 11 września 2010 w Cape May (New Jersey, USA) – pułkownik, oficer Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, wywiadu Armii Krajowej, zastępca szefa Oddziału II Podokręgu Piotrków Okręgu Łódź AK, Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość, autor raportu WiN o sowieckim ludobójstwie i zsyłkach Polaków, adiutant gen. Władysława Sikorskiego,  więzien NKWD (1945), działacz polonijny, cichociemny.

 

Od 1921 w Polsce, w 1932 zdał egzamin dojrzałosci w Gimnazjum Humanistycznym w Czarnkowie nad Notecią.

Od września 1932 roczna służba jako ochotnik w Szkole Podchorążych Piechoty Rezerwy przy 14 Dywizji Piechoty, przydzielony jako zastępca dowódcy plutonu w 58 Pułku Piechoty w Poznaniu. Od 1 stycznia 1935 w Korpusie Służby Granicznej.

Od czerwca 1936 służba w wywiadzie w Niemczech, od września 1937 przez rok w Ekspozyturze Inspektoratu Ceł w Gańsku.

 

 

II wojna światowa

1 września 1939 zmonilizowany, przydzielony do Korpusu Straży Granicznej, adiutant komendanta Obwodu Brodnica. Do 3 września uczestniczył w walkach z Niemcami w Borach Tucholskich w Grupie Operacyjnej „Wschód”, następnie od 7 września w obronie Warszawy, na odcinku Warszawa Zachód, w składzie 360 Pułku Piechoty. Do stycznia 1940 w niewoli niemieckiej, uciekł.

Przekroczył granicę polsko-węgierską w lutym 1940, w kwietniu 1940 dotarł do Francji. Wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem francuskim, do 20 czerwca dowódca III batalionu 7 pułku piechoty 3 Dywizji Piechoty.

 

Maciej Szczurowski – Geneza formowania Armii Polskiej we Francji 1939 – 1940
w: Piotrkowskie Zeszyty Historyczne, 2002, nr 4 s. 115 – 143

 

Monika Bielak – Ewakuacja żołnierzy polskich z Francji do Wielkiej Brytanii
i Afryki Północnej w latach 1940-1941
w: IPN, Polska 1918-1989 – Od niepodległości do niepodległości. Historia Polski 1918-1989

 

Od 24 czerwca 1940 w Wielkiej Brytanii, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie pod dowództwem brytyjskim. Przydzielony m.in. jako instruktor 3 Brygady Kadrowej Strzelców i Brygady Szkolnej. Jeden z 4 adiutantów gen. Władysława Sikorskiego.

 

Halina Waszczuk-Bazylewska – Od WW-72 do „Liceum”
w: Niepodległość i Pamięć 1997 r., nr 4/1 (7) [1], s. 153-176

 

dr Andrzej Suchcitz – Wywiad Armii Krajowej
źródło: Koło Byłych Żołnierzy Armii Krajowej – Oddział Londyn
www.polishresistance-ak.org

 

 

Cichociemny

Zgłosił się do służby w Kraju. Przeszkolony ze specjalnością w wywiadzie, ukończył Oficerski Kurs Doskonalący Administracji Wojskowej (kamuflaż polskiej szkoły wywiadu, zwanej przez Cichociemnych „kursem gotowania na gazie”).

Zaprzysiężony na rotę ZWZ-AK 5 listopada 1943 w Chicheley, przeniesiony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem od 1 marca 1944.

 

Stefan Mayer – relacja nt. szkolenia Cichociemnych oficerów wywiadu
źródło: Instytut Piłsudskiego w Londynie, Kolekcja akt Stefana Mayera, zespół nr 100, teczka nr 709/100/113

 

Zrzucony do okupowanej Polski w nocy 16/17 października 1944 w sezonie operacyjnym „Odwet”, w operacji lotniczej „Poldek 1” (dowódca operacji: F/O Stanisław Kleybor, ekipa skoczków nr: LX), z samolotu Liberator KH-151 „S” (1586 Eskadra PAF, załoga: pilot – W/O Henryk Jastrzębski, pilot – F/S Ludwik Skoczylas / nawigator – F/O Stanisław Kleybor / radiotelegrafista – P/O Zygmunt Nowicki / mechanik pokładowy – F/S Emil Szczerba / strzelec – F/O Józef Bednarski / despatcher – F/S Antoni Imielski). Informacje (on-line) nt. personelu Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii (1940-1947) – zobacz:  Lista Krzystka

Start z lotniska Campo Casale nieopodal Brindisi (Włochy), zrzut na zapasową placówkę odbiorczą „Newa”, w okolicach miejscowości Tomawa, Żerechowa – Kolonia, 19 km od Piotrkowa Trybunalskiego.

Razem z nim skoczyli: mjr Jerzy Emir-Hassan ps. Turek 2, ppłk. Leopold Krizar ps. Czeremosz, kpr. Aleksander Makagonow ps. Wschód, ppor. Stefan Przybylik ps. Gruch, płk. Roman Rudkowski ps. Rudy. Podczas skoku wskutek nieotwarcia spadochronu, w okolicy miejscowości Dziebałtów (gmina Końskie) zginął Leopold Krizar ps. Czeremosz, został tam pochowany.

Skoczkowie przerzucili 528 tys. dolarów w banknotach oraz 7,2 tys. dolarów w złocie na potrzeby AK. Zrzucono także 12 zasobników oraz 4 paczki.

 

Jerzy Straszak – „Szkoła szpiegów”
w: Zeszyty Historyczne nr 115, s. 122 – 144, Instytut Literacki, Paryż 1996

 

Po skoku i aklimatyzacji do realiów okupacyjnych, przydzielony jako zastępca szefa Oddziału II  (informacyjno-wywiadowczego) Podokręgu Piotrków Okręgu Łódź AK. 1 grudnia awansowany na stopień kapitana.

Po rozwiązaniu AK działał w zrzeszeniu Wolność i Niezawisłość, autor raportu o sowieckim ludobójstwie i zsyłkach Polaków. 1 marca 1945 aresztowany przez NKWD w Łodzi, zwolniony 25 marca. Do września zastępca szefa Oddziału II DSZ Okręgu Poznań, następnie do końca grudnia 1945 r. w WiN Okręg Poznań.

 

Maciej Żuczkowski – Wywiad Armii Krajowej
w: Pamięć.pl nr 4-5/2012, Instytut Pamięci Narodowej Warszawa, s. 44 – 49

 

Andrzej Pepłoński – Współdziałanie Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza
z Secret Intelligence Service w okresie II wojny światowej
w: Słupskie Studia Historyczne 2003 r. nr 10, s. 149-165

 

Kazimierz Stępień – Cichociemni na Ziemi Piotrkowskiej
w: Biuletyn informacyjny AK nr 10 (198) październik 2006, s. 39 – 43

 

 

Po wojnie

21 kwietnia 1945 zameldował się w Oddziale VI (Specjalnym) Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Po demobilizacji podjął studia na Uniwersytecie Cambridge. Poszukiwany przez PRL-owską bezpiekę.

Od 1953 wraz z żoną w USA, początkowo na Manhattanie (Nowy Jork), New Brighton, Stapleton (1954).  Od połowy lat 80-tych mieszkał w Annandale, następnie na Staten Island, od 2004 Cold Spring. Pracował początkowo jako tłumacz języka francuskiego dla Linii Parowcowych Barber,  następnie jako szef jej sekcji ubezpieczeniowej.

Od 1964 do końca urzędowania delegat wojskowy na USA prezydenta R.P. na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego. W 1953 współzałożyciel Koła Polskich Spadoochroniarzy w USA. Do 1959  ostatni prezes Komitetu Narodowego Amerykanów Polskiego pochodzenia, w 1956 współautor rezolucji w sprawie wydarzeń poznańskich.

Zmarł 11 września 2010 w North Cape Center – Cape May (New Yersey, USA), pochowany na cmentarzu wojskowym w „amerykańskiej Częstochowie” – Doylestown w stanie Pensylwania.

 

 

Wkład polskiego wywiadu w 1945 ocenił oficer łącznikowy MI6 (1940-1946) komandor Wilfred Dunderdale:
„Spośród 45 770 raportów wywiadowczych z okupowanej Europy, które dotarły w czasie wojny do aliantów,
22 047, czyli 48 procent pochodziło ze źródeł polskich (…)
Wynika z tego, że w ciągu ostatnich pięciu lat polscy agenci w Europie pracowali bez przerwy
i że dostarczyli oni, mimo wielkiego zagrożenia dla siebie i swoich rodzin,
wielką ilość materiału wszelkiego rodzaju i obejmującego wiele tematów.”

W wywiadzie AK pełniło służbę 37 Cichociemnych…

 

 

Memoriał Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”
do Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych
Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2015

 

 

Awanse

• podporucznik – ze starszeństwem od 20 października 1941
• porucznik – ze starszeństwem od 1 marca 1944
• kapitan – ze starszeństwem od 1 stycznia 1945
• major –
• podpułkownik – (przed 1989)
• pułkownik –

 

 

Odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1979
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej – 1993
• Krzyż Oficerski Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej – 2013 (pośmiertnie)

 

 

Życie rodzinne

Syn Jana i Hiliarii z d. Grzegorek. Zawarł związek małżeński z Aldoną z d. Popławską. Mieli troje dzieci: Ewę, Marię (po mężu Bannister) i Jana Cosgrove.

 

 

Upamiętnienie Cichociemnych

W 1989 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni” (scenariusz i reżyseria Marek Widarski).

15 maja 2005 odsłonięto na terenie jednostki specjalnej – Jednostki Wojskowej GROM w Warszawie pomnik poświęcony cichociemnym spadochroniarzom AK. Znaczna część ekspozycji Sali Tradycji jednostki GROM poświęcona jest Cichociemnym.

Od 4 kwietnia 1995 roku jednostka nosi nazwę – Jednostka Wojskowa GROM im. Cichociemnych Spadochroniarzy Armii Krajowej

W 2008 roku powstał film dokumentalny „My cichociemni. Głos żyjących” (scenariusz i reżyseria Paweł Kędzierski).

7 października 2013 roku w Warszawie przy ul. Matejki, naprzeciwko Sejmu R.P. odsłonięto Pomnik Cichociemnych Spadochroniarzy AK.

W 2013 roku powstał film dokumentalny „Cichociemni. Wywalcz wolność lub zgiń” (scenariusz i reżyseria Dariusz Walusiak).

W 2016 roku Sejm R.P. ustanowił rok 2016 Rokiem Cichociemnych. NBP wyemitował srebrną kolekcjonerską monetę o nominale 10 zł upamiętniającą 75. rocznicę pierwszego zrzutu Cichociemnych.

W 2017 roku PLL LOT umieścił znak spadochronowy oraz podpis upamiętniający Cichociemnych na kadłubie Boeinga 787 (SP-LRG).

Cichociemni są patronem wielu szczepów, drużyn oraz organizacji harcerskich. Opublikowano wiele książek i artykułów o Cichociemnych.

Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajdują się groby kilku Cichociemnych oraz poświęconym Im pomnik „TOBIE OJCZYZNO”

 

 

Źródła:

• informacje własne
• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 4. Zwierzyniec – Rzeszów: Obywatelskie Stowarzyszenie „Ostoja”, 2011, s. 143–145. ISBN 978-83-933857-0-6.
• Kajetan Bieniecki: Lotnicze wsparcie Armii Krajowej, Arcana, Kraków 1994 r. ISBN 83-86225-10-6
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 370. ISBN 8321105378.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 258.

 

Zobacz także:

• Memoriał Win do Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych
• biogram w Wikipedii